Η απάντηση στην ακροδεξιά επέλαση δεν είναι ο ευρωσκεπτικισμός της αριστεράς, αλλά μία σύγχρονη συνθήκη που θα επιτρέπει αποτελεσματική λειτουργία της Ένωσης.
Στον ευρωπαϊκό τύπο, καθιερώνεται πλέον η φράση «Ακροδεξιά Άνοιξη», κατά το Αραβική Άνοιξη, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Και όντως έτσι, φαίνεται πως είναι. Οι δημοσκοπήσεις ενόψει ευρωεκλογών σε όλη την Ευρωπαική ήπειρο δείχνουν μία πρωτοφανή αύξηση των ποσοστών των κομμάτων που έχουν ξενοφοβικό αφήγημα και εθνικιστικό παραλήρημα.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR), τα κόμματα «λαϊκιστικής, αντιευρωπαϊκής δεξιάς» αναμένεται να κερδίσουν τις εκλογές σε τουλάχιστον εννέα κράτη-μέλη της ΕΕ ενώ τη δεύτερη ή τρίτη θέση εκτιμάται ότι θα καταλάβουν σε άλλες εννέα χώρες.
Στη χώρα μας, η τάση αυτή εκφράζεται από το ΕΛΑΜ, το οποίο διατυπώνει λόγο ανάλογο με αυτόν των υπολοίπων ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων, αλλά σε κάποια ζητήματα διαφοροποιημένο, κυρίως ως προς τις επιλογές της ΕΕ έναντι της Ρωσίας, όπου τηρούν αιδήμονα σιωπή περισσότερο παρά επικριτική στάση έναντι της ΕΕ όπως πολλά από τα άλλα ακροδεξιά σχήματα στην ΕΕ. Προφανώς γιατί βλέπουν τις ιδιαίτερες σχέσεις που βρίσκει ευκαιρία να αναπτύσσει η Άγκυρα με τη Μόσχα.
Σε κάθε όμως περίπτωση επιβεβαιώνεται πως και στην Κύπρο, η ακροδεξιά με το σταθερό, επίμονο και απλοϊκό της αφήγημα, κερδίζει έδαφος έναντι κομμάτων του δημοκρατικού τόξου.
Και το ερώτημα που προκύπτει, είναι ποια είναι η απάντηση; Πως ανακόπτεται αυτή η πορεία;
Αυτή την στιγμή φαίνεται πως αποτελεσματική απάντηση δεν υπάρχει. Η μία οδός, είναι εκείνη των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων που παρουσιάζονται ως το αντίπαλο δέος.
Αλλά κανένας υγιής δημοκρατικά πολίτης δεν μπορεί να είναι διατεθειμένος να υποκαταστήσει μία ευρωσκεπτικιστική φιλοσοφία με μία άλλη. Μία ολοκληρωτική άποψη με μία άλλη.
Η απάντηση είναι στον τρίτο δρόμο: Στο εθνικιστικό παραλήρημα της ακροδεξιάς, απαντούμε με την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην επιχειρούμενη αποδυνάμωση της ΕΕ, απαντούμε με ενίσχυση όλων την θεσμών της. Με εκχώρηση αρμοδιοτήτων από τα κράτη μέλη προς το κέντρο και ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών λήψεως αποφάσεων.
Μία νέα Ευρώπη πρέπει να αναδυθεί πιο αποτελεσματική, όχι μόνο στα πεδία που σήμερα την γνωρίσαμε αλλά και εκεί που υστερεί εμφατικά: Στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα και ασφάλεια, στη διεθνή παρουσία. Σε έναν κόσμο οργισμένο και σε σύγκρουση, το επιτυχημένο μέχρι σήμερα μοντέλο της ήπιας ισχύος, φτάνει στα όρια του. Όταν οι Σκανδιναβικές χώρες, η Σουηδία η Φινλανδία, αναζητούν ασφάλεια στους Ευρωπαϊκούς και ΝΑΤΟικούς θεσμούς, απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, είναι αφέλεια να παραμένουμε εμείς στη νιρβάνα της «γέφυρας ειρήνης» σε έναν κόσμο που ταράζεται από συγκρούσεις.
Χρειάζεται ακόμη με απλά λόγια, αποτελεσματική διακυβέρνηση που θα αντιμετωπίσει την παράνομη μετανάστευση στις πραγματικές της διαστάσεις, πέρα από την woke (αφυπνισμένη τάχα), πλευρά που ενοχοποιεί ιστορικά την λευκή, χριστιανική Ευρώπη για όλα τα κακά του σύμπαντος κόσμου.
Άλλο η ιστορία κι άλλο το αυτομαστίγωμα.
Όπως ορθά επεσήμανε πρόσφατα και η Άννα Διαμαντοπούλου, μπορούσαμε να μιλάμε για ενσωμάτωση των μεταναστών, πριν μερικές δεκαετίες όταν οι αριθμοί, ήταν περιορισμένοι. Σήμερα με τα τεράστια παλιρροϊκά κύματα μετανάστευσης που αναπτύσσονται, αποτελεί ένα ακόμα αφελές αφήγημα, που δίνει περιθώριο ανάπτυξης των ακροδεξιών επιχειρημάτων. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να ενσωματώσουν αυτούς τους αριθμούς χωρίς οι ίδιες να αλλοτριωθούν.
Με σεβασμό φυσικά στη δημοκρατική και ανεκτική υποδομή των ευρωπαικών κοινωνιών και νομοθεσιών.
Χρειάζεται αποτελεσματική διακυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση, οι κοινωνικές ανισότητες και η περιβαλλοντική κρίση.
Σε αυτά η απάντηση είναι περισσότερη και πιο αποτελεσματική Ευρώπη. Με μία σύγχρονη συνθήκη λειτουργίας που θα της επιτρέπει να λαμβάνει ταχύτερα αποφάσεις και να τις υλοποιεί. Μία νέα συνθήκη που θα οδηγεί στο επόμενο βήμα, της Ομοσπονδοποίησης που δειλά προοικονομούσε η Συνθήκη της Λισσαβώνας.
