Φωνάξατε μια, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε μέρες, τότε με το «κούρεμα». Μηδενίστηκαν οι καταθέσεις σας, άδειασαν οι λογαριασμοί σας. Έτσι ξαφνικά! Και μετά πάλι στη ρουτίνα σας. Δεν έγινε και τίποτε!
Πόσο εύκολα ξεχνάμε! Πόσο δύσκολα ανακαλούμε τραγικά συμβάντα, οδυνηρές, ιστορικές στιγμές. Πόσο εύκολα σβήνουμε από το μυαλό γεγονότα, αποφάσεις, δεσμεύσεις και υποσχέσεις…
Η μάσκα πέφτει από το πρόσωπο, η αλήθεια φανερώνεται, είναι τρομακτική, όμως ακόμη και τότε δεν θυμόμαστε.
Φοβόμαστε να δούμε πρόσωπο με πρόσωπο τις αλήθειες τις δικές μας, να ανακαλύψουμε τις αλήθειες των άλλων!
Εσείς που κρατάτε στα χέρια σας τις τύχες, τις ζωές αυτού του τόπου, των συνανθρώπων μας, των παιδιών και των εγγονών μας. Ξεχάσατε από πού ήλθατε και πού πάτε. Ξεχάσατε πού βρισκόταν ο τόπος πριν δέκα πέντε χρόνια, πριν δέκα, πριν τέσσερα. Δεν σας ενδιαφέρει πώς θα είναι αύριο, το μέλλον του, το μέλλον των παιδιών σας.
Και η κρίση!
Κι η κρίση; Ποια κρίση; Υπάρχει κρίση;
Nαι, κάτι που το περνάτε ξώπετσα… Γιατί έχετε τις σίγουρες δουλειές σας, τα ωφελήματά σας, τα κεκτημένα σας. Ναι, κάτι ακούσατε για τον γείτονα που έχασε, λέγει, πολλά. Ας τα πρόσεχε! Έτσι, είναι η ζωή, χάνεις και κερδίζεις. Υπάρχουν οι τυχεροί και οι άτυχοι, οι νικητές και οι ηττημένοι.
Εσείς οι υπόλοιποι, οι άλλοι, ξοδεύετε τις ζωές σας κλεισμένοι μες τα απρόσωπα γραφεία, τα λογιστικά, τα δικηγορικά, τα τραπεζικά. Γίνατε λογιστές για να κρύβετε αλήθειες, δικηγόροι για να παλεύετε τάχατες για …το δίκαιο ή για να προστατεύετε τον πλούτο των …εθνών σε εταιρείες - κέλυφος.
Σπαταλήσατε τη ζωή σας, τάχα, για τα παιδιά σας, για να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν και να γίνουν και αυτοί σκλάβοι της εξουσίας ή του χρήματος. Σκοτώσατε τη δημιουργικότητά τους, τους μετατρέψατε σε πεζά ανούσια ανθρωπάκια που εκτελούν μόνο οδηγίες, χωρίς κρίση. Ποια κρίση;
Βγήκατε στους δρόμους, τότε με το Μαρί, γιατί νομίζετε; Γιατί σας … έλειψε το ηλεκτρικό ρεύμα και δεν λειτουργούσε το κλιματιστικό, ήταν καλοκαίρι, επηρεάστηκε η καλή ζωή! Και μετά ξεχάσατε.
Το όπιο του λαού
Φωνάξατε μια, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε μέρες, τότε με το «κούρεμα». Μηδενίστηκαν οι λογαριασμοί, άδειασαν από ρευστό, έτσι ξαφνικά, και μετά πάλι στη ρουτίνα σας. Δεν έγινε και τίποτε!
Ο Μαρξ διακήρυττε πως «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Οι σημερινοί νεοέλληνες, οι σύγχρονοι κύπριοι, έχουν παραφράσει τα λεγόμενα στο αμίμητο «το ποδόσφαιρο, το σεξ, το φαγητό, το χρήμα είναι το όπιο του λαού».
Περνά ο καιρός, αλλάξατε, αλλάζουμε. Επιτρέπουμε στα ανδρείκελα της πολιτικής να παίζουν με τη ζωή μας, με τον μέλλον μας. Τους επιτρέπουμε να γράφουν τη δική μας ιστορία, να διαγράφουν την πορεία μας, τη δική μας και των παιδιών και των εγγονών μας. Επιτρέπουμε στους πολιτικάντες να είναι οι άρχοντες του τόπου μας.
Μας πείθουν ότι είναι σπουδαίοι και τρανοί, ενώ ξέρουμε πως εμείς τους δώσαμε τη δύναμη και το δικαίωμα να είναι κάποιοι. Χωρίς εμάς, χωρίς τη δική μας συγκατάθεση και τη δική μας ανοχή, δεν έχουν καμιά απολύτως δύναμη. Και το ξέρουν και γι’ αυτό φροντίζουν να τρέφουν τις ανασφάλειές μας!
Θα τα καταφέρουμε!
Συχνά πυκνά λέμε πως θα τα καταφέρουμε. Όπως πάντοτε, όπως και τότε, όπως παλιά, όπως και τώρα.
Θα τα καταφέρουμε! Όπως πάντα. Πάντα θα τα καταφέρνουμε… Το κυπριακό θαύμα, το κυπριακό πρόβλημα, το success story, οι success επιχειρηματίες και επιχειρήσεις, οι ιστορίες επιτυχίας του επιχειρείν και της πολιτικής.
Χάσαμε το μέτρο. Χάσαμε το μέτρημα, τις απώλειές μας, ηθικές, πολιτικές, οικονομικές και άλλες.
Ξεχάσαμε, και όπως έλεγε και ο Μάρκος Αυρήλιος, «εγγύς μεν η ση περί πάντων λήθη, εγγύς δε η πάντων περί σου λήθη» (σύντομα θα τα έχεις ξεχάσει όλα και σύντομα θα σε έχουν ξεχάσει όλοι).
Κυπριακή Δημοκρατία, τουρκική εισβολή, Μαρί, 2013. Άνθρωποι, πολιτικοί, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, όλοι success people της κοινωνίας μας. Εξώφυλλα εφημερίδων, ολοσέλιδα περιοδικών, πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά κανάλια. Μέσα σε μια στιγμή, σε ένα λεπτό, όλα χάνονται…
Ακόμη, κι αν, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «ο λαός δεν αλλάζει εύκολα, γιατί αγαπάει τις παλιές του συνήθειες. Ώστε οι παλιοί νόμοι παραμένουν σε ισχύ, ενώ η εξουσία ασκείται από εκείνους που μετέβαλαν την πολιτεία».
Όλα τακτοποιημένα
Συγυρισμένη ζωή, τακτοποιημένη ζωή. Δεν θέλουμε να μας την ενοχλούν, να μας την ταράζουν, να μας την κηλιδώνουν, να παίζουν μαζί της. Γι’ αυτό σιώπα για να περάσετε, σιώπα για να περάσουμε. Μέχρι η άλλη, η επόμενη καταιγίδα, να μας σκεπάσει και μας ταράξει. Και πάλι από την αρχή!
