Το ΑΚΕΛ στηρίζοντας  φιλελεύθερους υποψηφίους,  ασκεί  μία ιδιοτελή τακτική λαθροβίωσης του πολιτικού του μηχανισμού. Εκμεταλλεύονται  κολαούζους που τους μεταφέρουν φορτία ψήφων, με τα οποία υποκαθιστούν τις ηττημένες πολιτικές τους θέσεις.

Είναι αστείο, αλλά γράφτηκε και δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω: «Ράβουν κουστούμι για τις προεδρικές του 2028», είναι ο τίτλος και από κάτω τρία πρόσωπα, δεν  έχει σημασία ποια, που κρυφά καμαρώνουν για τον πρόωρο τίτλο του υποψηφίου Προέδρου για το ΑΚΕΛ, που τους πιστώθηκε. 

Στο κόμμα αντιμετώπισαν το δημοσίευμα με πονηρή σιωπή. Οι «υποψήφιοι» το ίδιο.

Εν προκειμένω δεν έχει και τόση σημασία η ακρίβεια του ρεπορτάζ. Σημασία έχει η περιρρέουσα που καλλιεργεί το κόμμα, η οποία οδηγεί στα σενάρια και τα οποία οι δημοσιογράφοι καθηκόντως καταγράφουν. 

Το  ίδιο ξεπερασμένο παλιό ανέκδοτο να το παρακολουθούμε ξανά και ξανά και ξανά. 

Το ΑΚΕΛ να αναζητεί υποψήφιο για τις Προεδρικές εκλογές του 28. Από τώρα! 

Το κόμμα αναζητεί υποψήφιο για το 2028, όχι όμως μέσα από το κόμμα αλλά… από την κοινωνία. Κι όταν λεν από την κοινωνία εννοούν την κοινωνία που έχει άλλη άποψη από την δική τους. Που διαφωνεί μαζί τους, είναι ενδεχομένως κομματικά άστεγη και τους αντιμετωπίζει συγκαταβατικά, αλλά όχι με αρνητική διάθεση όπως πχ εγώ. 

Πρόκειται για μία παραδοξότητα που καθιέρωσε το ΑΚΕΛ από την δεκαετία του 60, και συνεχίζει να ασκεί όσο και αν ο κόσμος έχει αλλάξει.

Τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί ακόμα μία παράμετρος γιατί αναζητούν εναγωνίως  να αποδείξουν ότι μπορεί να κυβερνήσουν μετά την δραματική ήττα της πολιτικής τους, την πενταετία 2008-13. Αντί όμως να αντιμετωπίσουν την κρίση πολιτικής που σοβεί εδώ και χρόνια  με πολιτικά επιχειρήματα, αναζητούν κολαούζους να τους μεταφέρουν φορτίο ψήφων με το οποίο θεωρούν ότι μπορούν να αποκαταστήσουν τις ηττημένες πολιτικές τους θέσεις. Αντί δηλαδή να προβληματιστούν για την αποτυχία των θέσεων τους, και για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής τους, αναζητούν το προσωπείο που θα καλύψει την πολιτική τους πενία, παρουσιάζοντας ως  δική τους πολιτική μία άλλη, εντελώς άσχετη με την δική τους. 

Για να χρησιμοποιήσω μία λέξη από το δικό τους λεξιλόγιο, πρόκειται για την κλασική συνταγή του οπορτουνισμού.

Πρόκειται επίσης  για μία σχιζοειδή κατάσταση καθότι, όσο τονίζουν το «άνοιγμα στην κοινωνία», τόσο φροντίζουν να περιχαρακώνουν το ιδεολογικός τους περίβλημα, για να συνεχίσει να συγκρατεί την κρίσιμη μάζα στελεχών που θα τους επιτρέψει να κρατήσουν ζωντανό αυτό που ονομάζουν σοσιαλιστικό όραμα και το κόμμα που υποτίθεται το εκφράζει.

Προτείνουν Μαυρογιάννη, Προύντζο, συνεργάζονται με Αρμεύτη, αλλά την ίδια ώρα καλούν και τα μέλη τους να  παραμείνουν προσκολλημένα στον κομμουνιστικό, χαρακτήρα του κόμματος. 

Ενημερώνουν τα στελέχη σε «ακτίβ», για τον ονειρικό κόσμο και τα οφέλη της Σοσιαλιστικής μετάβασης,  συζητούν στην ΕΔΟΝ και στα έντυπα τους τη δικαίωση του Μαρξισμού- Λενινισμού… αλλά όταν πρόκειται για εκλογές αναζητούν διάφορα πρόσωπα με τα οποία εξορκίζουν αυτά που βαθιά πιστεύουν.

Πέρα από το καιροσκοπικό του γεγονότος, το βρίσκω και βαθιά ταπεινωτικό για τους ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτές τις ιδέες.

Γιατί όμως μας ενδιαφέρει αυτή η πολιτική πτυχή τόσο πολύ; 

Γιατί αυτό που προκαλεί υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΚΕΛ. Δημιουργεί μία καιροσκοπική τάξη πραγμάτων, με άτομα που αναμένουν για μήνες, χρόνια, στον προθάλαμο της υποψηφιότητας. Με την ανάλογη πολιτική στάση. 

Δημιουργεί μία κατάσταση πραγμάτων παρα-πολιτικής δραστηριότητας, υπονομεύει την αξιοπιστία των κομματικών μηχανισμών, απαξιώνει την πολιτική και τις αξίες της. Αναδεικνύει τον καιροσκοπισμό  σε κύριο χαρακτηριστικό της εκλογικής αναμέτρησης. 

Να κερδίσουμε και ας είναι με δεκανίκια.  Να κερδίσουμε κι ας είναι με ξένες θέσεις.

Το πόσο φαιδρή είναι αυτή η πρακτική το αντιλαμβάνεται κανείς, μόνο αν το δει από την ανάποδη σκοπιά: Ο ΔΗΣΥ να στηρίζει κατά συρροή δεδηλωμένους κομμουνιστές… για να μην κερδίσει το ΑΚΕΛ και να εφαρμόσει τις κακές κομμουνιστικές του ιδέες!

Διότι στην πραγματικότητα αντίπαλος τους δεν είναι ο ΔΗΣΥ ως εκφραστής του Φιλελευθερισμού τον οποίο καταριούνται, αλλά ο ΔΗΣΥ  αορίστως ως μηχανισμός. 

Δεν έχουν πρόβλημα αν θα κερδίσει η ιδεολογία που εκφράζει ο ΔΗΣΥ. 

Το πρόβλημα  τους είναι να μην χάσει ο δικός τους μηχανισμός μέσω του οποίου λαθροβιώνουν.

Με αυτή την έννοια, μόνο ανιδιοτελές δεν είναι για τα στελέχη του ΑΚΕΛ το σύνθημα για συνεργασία με την κοινωνία. Λες και οι άλλοι συνεργάζονται με εξωγήινους, ή ακόμη χειρότερα αν υπονοούν αυτό: Ότι το κόμμα τους αισθάνεται ότι αποτελεί ξένο σώμα από την κοινωνία στην οποία όχι ενυπάρχει, αλλά συνυπάρχει και απλώς συνεργάζεται.

Λοϊζος Αντωνίου