Σε αυτά τα θέματα ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν άρχισε καλά. Του στοίχησαν επικοινωνιακά. Στα μάτια των πολιτών φάνηκε ότι κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ’ όσα τους έλεγε και τους υποσχόταν (…) λόγω του ότι στα μικρά / καθημερινά ζητήματα διαχείρισης έγιναν αρχικώς λάθη, μαζί με το γεγονός ότι από το στρατόπεδο Χριστοδουλίδη απουσιάζει η στρατιά των κομματικών που θα βγαίνουν και θα εξηγούν και θα προτάσσουν τις επιτυχίες της Κυβέρνησης, τα μεγάλα ζητήματα και τα θετικά επισκιάστηκαν από τις αστοχίες δημιουργώντας μια εικόνα απογοήτευσης…
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την διακυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη. Ωραία και γιατί να πρέπει να το συζητήσουμε ή γιατί θα πρέπει να θεωρείται ως ‘μεγάλο θέμα’, ενδεχομένως να διερωτώνται κάποιοι. Για δυο – τρεις λόγους.
Πρώτον, είναι ο πρώτος υποψήφιος που κατάφερε κατά την σύγχρονη πολιτική ιστορία της Κύπρου να νικήσει τα δυο μεγάλα κόμματα και είναι ο μοναδικός υποψήφιος που εξελέγη στο ύπατο αξίωμα χωρίς την στήριξη ούτε καν στον δεύτερο γύρο είτε από το ΑΚΕΛ είτε από το ΔΗΣΥ. Συνεπώς το πώς τα πάει ένας τέτοιος Πρόεδρος μετά από ένα χρόνο στην εξουσία έχει ενδιαφέρον.
Δεύτερον, είναι ο υποψήφιος που αγαπήθηκε από τους πολίτες όσο ποτέ κανένας άλλος υποψήφιος κατά την προεκλογική περίοδο, και συνεπώς θα ήταν καλό να διερευνηθεί το κατά πόσο αυτή η ‘αγάπη’ ή έστω πολιτική συμπάθεια των πολιτών πήγε ‘χαμένη’ ή αν ο τότε υποψήφιος ως σημερινός Πρόεδρος φάνηκε κατώτερος των προσδοκιών των πολιτών.
Τρίτον, πώς τα πάει γενικώς έχοντας μαζί του μόλις 16 βουλευτές σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Η προσέγγιση πρέπει να διαχωριστεί σε δυο επίπεδα. Στα καθημερινά και στα μικρά αλλά αρκετές φορές και ουσιαστικά και στα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης έκανε αρκετές αστοχίες. Αρχίζοντας με την πρώτη του πολιτική πράξη, την σύνθεση του Υπουργικού του Συμβουλίου, όπου επειδή απέκλεισε τόσα πολλά πρόσωπα από ενδεχόμενο διορισμό υποχρεώθηκε στο τέλος να περάσει κάτω από τον πήχη που ο ίδιος έθεσε. Υπενθυμίζεται ότι απέκλεισε ενεργά πολιτικά πρόσωπα και πρώτης γραμμής κομματικά στελέχη, έθεσε ως στόχο 50-50 σύνθεση γυναικών / ανδρών, και διάφορα άλλα. Αποτέλεσμα να συνθέσει ένα Υπουργικό Συμβούλιο κατά κύριο λόγο από ‘απολιτίκ’ πρόσωπα.
Διάφοροι άλλοι διορισμοί αποδείχτηκαν στο τέλος προβληματικοί. Ή διάφορα συγγενικά πρόσωπα έτυχαν διορισμών.
Αναποφασιστικότητα επέδειξε ο Πρόεδρος και στο θέμα της Ασφάλειας και Αστυνόμευσης με την γνωστή περίοδο που συντηρείτο το θέμα ότι ‘θα έφευγε ο Αρχηγός’ αλλά τελικά ‘έμεινε και όλα καλά’.
Κόστος είχε ο Νίκος Χριστοδουλίδης και με το θέμα των ‘overtime’ επειδή συνεργάτες του συμμετείχαν σε μνημόσυνα ή επειδή σπατάλησαν το απόγευμά τους για να παρευρεθούν σε μια εκδήλωση.
Και όλα τα πιο πάνω είναι πρόβλημα για τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Όχι διότι δεν τα έκαναν οι προηγούμενοι, αλλά κυρίως επειδή ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι όλα αυτά που κατά την προεκλογική περίοδο επέκρινε και υποσχόταν το διαφορετικό, το ακομμάτιστο, το αδιάφθορο, λέγοντας μάλιστα πως δείγμα διαφθοράς είναι και το αν δηλώνεις ψευδώς άλλη διεύθυνση κατοικίας για να εγγράψεις το παιδί σου σε άλλο σχολείο από αυτό που κανονικά έπρεπε να φοιτά.
Σε αυτά τα θέματα ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν άρχισε καλά. Του στοίχησαν επικοινωνιακά. Στα μάτια των πολιτών φάνηκε ότι κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ’ όσα τους έλεγε και τους υποσχόταν.
Και αυτό αποτέλεσε ή συνεχίζει να αποτελεί και τον ένα από τους δυο κύριους λόγους γιατί ενώ στα μεγάλα ζητήματα τα πήγε αρκετά καλά δεν κατάφερε να εκτιμηθεί από τους πολίτες.
Διότι στα μεγάλα ζητήματα, τα πήγε καλά. Σχετικά αρκετά καλά μάλιστα. Δηλαδή:
Μεταναστευτικό. Έγινε σοβαρή δουλειά. Μειώθηκαν οι ροές μεταναστών, επιτυχγάνεται γρηγορότερη εξέταση αιτήσεων, γίνονται περισσότερες απελάσεις παρά αφίξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Πουρνάρα, στο οποίο σήμερα υπάρχουν 600 μετανάστες και προ την ανάληψη της Προεδρίας από τον Νίκο Χριστοδουλίδη είχαν φτάσει μέχρι και τις 3,5 χιλιάδες!
Κρίση της Πύλας. Έγινε επίσης εξαιρετική διαχείριση. Κατάφερε και γύρισε το παιχνίδι με μια πρόταση για κοινή οικιστική και εμπορική ανάπτυξη στη νεκρή ζώνη της κοινότητας, το λεγόμενο ‘πείραμα της Πύλας’ όπως το χαρακτήρισε και τότε η Στήλη. Μπορεί η υλοποίηση να μην προχωρά επί του παρόντος αλλά η ουσία είναι πως υπήρξε αποκλιμάκωση της κατάστασης με πρόταση win-win που προήλθε από την Ελληνοκυπριακή πλευρά.
Στην κρίση του Παλαιστινιακού, ο Νίκος Χριστοδουλίδης επίσης πέτυχε να συζητείται η πρότασή του για Ανθρωπιστικό Διάδρομο και μάλιστα από ισχυρές χώρες της δύσης όπως η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Κάτι που δείχνει την διπλωματική δεινότητα του νέου Προέδρου, ο οποίος εμφανίζεται να καλωσορίζεται και να εκτιμάται από τους ξένους ηγέτες.
Στο Κυπριακό, μετά από 7 ολόκληρα χρόνια, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, σε πρώτη φάση πέτυχε τον διορισμό της Ειδικής Απεσταλμένης του ΓΓ ΟΗΕ (Μαρία Άνχελ Όλγκιν Κουεγιάρ), κάτι που ήταν το ζητούμενο από το ναυάγιο του Κραν Μοντανά. Ακόμη προχώρησε στην εξαγγελία μέτρων υπέρ των Τουρκοκυπρίων, κάποια εξ αυτών αρκετά σημαντικά και τολμηρά.
Στην Οικονομία, παρά τις αρχικές ανησυχίες από τους αντιπάλους του, μετά από ένα χρόνο φαίνεται να τα πηγαίνει καλά, έχοντας ‘αποθέματα’ για να εξαγγέλλει μέτρα κατά της ακρίβειας, να παρατείνει επιδοτήσεις σε ρεύμα και καύσιμα (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) και επιπλέον προχώρησε σε μια ομολογουμένως τολμηρή κίνηση, στην καθολική κατάργηση του εταιρικού ετήσιου τέλους ύψους €350 που ισοδυναμούσε με €40 εκατομμύρια περίπου ετησίως στα ταμεία του κράτους και τα οποία πλέον θα μείνουν στα ταμεία των επιχειρήσεων και κατ’ επέκταση θα μπουν στο παζάρι.
Συνοψίζοντας σε Μεταναστευτικό, Κυπριακό, Οικονομία, Διεθνείς Σχέσεις, δηλαδή στα μεγάλα ζητήματα, ο Νίκος Χριστοδουλίδης σε ένα χρόνο τα πήγε πολύ καλά. Ίσως και καλύτερα απ’ ότι αναμενόταν.
Ωστόσο όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω λόγω του ότι στα μικρά / καθημερινά ζητήματα διαχείρισης έγιναν αρχικώς λάθη, μαζί με το γεγονός ότι από το στρατόπεδο Χριστοδουλίδη απουσιάζει η στρατιά των κομματικών που θα βγαίνουν και θα εξηγούν και θα προτάσσουν τις επιτυχίες της Κυβέρνησης, τα μεγάλα ζητήματα και τα θετικά επισκιάστηκαν από τις αστοχίες.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης διένυσε το ένα από τα πέντε έτη της θητείας του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο τέλος, αυτό που θα μείνει από την 5ετή του θητεία είναι κάποια μεγάλα θετικά ή και κάποια μεγάλα αρνητικά. Αυτά που θα μείνουν είναι οι τομές προς το καλύτερο, αν τολμήσει, να τις κάνει. Θα μείνουν όμως και αυτές οι αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα των πολιτών και του επιχειρείν, όπως για παράδειγμα η κατάργηση του εταιρικού τέλους. Όπως όλοι θυμούνται ότι αυτό το χαράτσι επιβλήθηκε επί ΑΚΕΛ, τώρα όλοι θα θυμούνται ότι καταργήθηκε επί Χριστοδουλίδη. Είναι το πλαφόν στην τιμή των βασικών προϊόντων όπως πχ του νερού. Αν υλοποιηθεί αυτό που εξήγγειλε για μέγιστη τιμή έως 60σεντ τα 500ml του εμφιαλωμένου νερού σε χώρους όπως αεροδρόμια κτλ θα καταγραφεί στα επιτεύγματά του. Αν τολμήσει και θεσμοθετήσει τον 13ο μισθό επίσης θα καταγραφεί. Και βεβαίως και τόσα άλλα.
Εν κατακλείδι, η μόνη οδός για τον Νίκο Χριστοδουλίδη, για να τα καταφέρει μιας και του λείπει η στρατιά ενός εκ των δυο μεγάλων κομμάτων (που καθορίζουν και εν πολλοίς την ατζέντα στην κοινή γνώμη) είναι να φανεί αντάξιος σε αυτά που υποσχέθηκε στους πολίτες προεκλογικά. Διότι αυτοί οι πολίτες τον εξέλεξαν και αυτοί οι πολίτες προσπέρασαν τα κόμματα για να τον εκλέξουν. Και όπως τον εξέλεξαν πριν ένα χρόνο, αγνοώντας ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, θα του δώσουν και τα εύσημα επίσης αγνοώντας ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ.
Συνεπώς στο χέρι του είναι…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
