Το μεταναστευτικό ήρθε, ο Χριστοδουλίδης φεύγει και τα καλύτερα… έπονται

Τώρα, μετά τις δηλώσεις Χριστοδουλίδη, πρέπει να ηρεμήσουμε ή να ανησυχούμε; Δεν είναι συχνό φαινόμενο ο Πρόεδρος ενός κράτους να δηλώνει δημόσια ότι έχει φτάσει στο απροχώρητο ο… κόμπος: «Είμαστε σε μια κατάσταση κρίσης στο μεταναστευτικό (και) η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτή την κατάσταση», μας είπε. Και είναι ένα πράγμα να κάνει τέτοιες διαπιστώσεις ένας αρθρογράφος της σειράς και είναι άλλου παπά ευαγγέλιο να τα λέει κοτζάμ Πρόεδρος. Ο πρώτος τα γράφει και τα ρίχνει στο γιαλό του διαδικτυακού ωκεανού,  ο δεύτερος τα λέει και τον ακούει όλη η Κύπρος –και όχι μόνο. 

Γιατί όμως έκανε αυτή τη δήλωση ο Πρόεδρος; Μήπως για να μας καθησυχάσει; Μήπως ήθελε να μας πείσει ότι έχει σχέδιο για αντιμετώπιση της κρίσης του μεταναστευτικού, όπως είχε σχέδιο για αντιμετώπιση της ακρίβιας; Ή μήπως επειδή έπρεπε να πει κάτι και είπε αυτό που όλοι ξέρουμε; 

Ο χρόνος θα αποδείξει τι από όλα ισχύει. Για την ώρα, αυτό που ξέρουμε (και το διαπίστωσε και ο Χριστοδουλίδης) είναι ότι η κρίση είναι εντός των πυλών και διασκορπίζεται σε ένα εύφλεκτο περιβάλλον. Σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται από τον πληθωρισμό της ακρίβιας, την απαξίωση των θεσμών και το μαύρο της διαπλοκής. Σε ένα περιβάλλον που μια σπίθα είναι αρκετή για να ακολουθήσουν εκρήξεις επί εκρήξεων. Και τέτοια κρίση δεν λύνεται με διαπιστώσεις, με πινακάκια και επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, όσα ζήσαμε στη Χλώρακα τον περασμένο Αύγουστο και αργότερα στη Λεμεσό, θα μοιάζουν με ήπια συμπτώματα γρίπης. Η Κύπρος μετατρέπεται σε μεταναστευτικό κέντρο σε βαθμό που δεν μπορεί να το αντέξει, ούτε να το διαχειριστεί. Ούτε έχουμε την πολυτέλεια να μετατρέψουμε τις ελεύθερες περιοχές σε εμπόλεμη ζώνη ή να μεταλλαχθούμε σε κάτι που δεν θέλουμε. Δεν έχουμε την «ευρυχωρία» και τις δυνατότητες να φιλοξενούμε επί μακρόν τόσες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και ούτε μπορούμε να αγνοούμε τον υβριδικό πόλεμο της κατοχικής Τουρκίας. Δεν μπορούμε όμως να πάμε και στο άλλο άκρο: να αφήνουμε ανθρώπους να πνιγούν στις θάλασσές μας, ούτε να τους στοιβάζουμε σαν σαρδέλες σε αποθήκες. Τα άκρα δεν είναι λύση. Ούτε τα ανοιχτά σύνορα, ούτε η απομόνωση αποτελούν επιλογή. 

Και το πρόβλημα, πρωτίστως, δεν είναι οικονομικό. Δεν είναι δηλαδή θέμα να πείσει αύριο ο Χριστοδουλίδης την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τους Ευρωπαίους συν-εταίρους να μας δώσουν πέντε-έξι δεκάρες για να κάνουμε σύγχρονες δομές ή για να υποδεχτούμε νέες ροές μεταναστών. Ούτε είναι θέμα να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό υφυπουργείο, (γιατί δεν έχουμε αρκετά μεγάλη δημόσια υπηρεσία). Και ουδείς σώφρων πολίτης αυτού του τόπου (ούτε οι πρώην φανατικοί υποστηρικτές του) περιμένουν από τον Χριστοδουλίδη να κάνει θαύματα. 

Από τη στιγμή όμως που ο Πρόεδρος δηλώνει ότι υπάρχει κρίση, θεωρούμε ότι έχει ήδη εκπονηθεί ρεαλιστικό σχέδιο για αντιμετώπιση της και ότι έχουν ήδη επεξεργαστεί διάφορα σενάρια για λήψη μέτρων. Ότι θα ζητήσουμε επιτέλους κάποια ανταλλάγματα από τις Βρυξέλλες για τη στήριξη της Ουκρανίας, την τιμωρία της Ρωσίας, τα Ευρωτουρκικά ή έστω για το σχέδιο Αμάλθεια. Γιατί δυστυχώς έτσι λειτουργεί η διεθνής πολιτική σκηνή, ακόμα και μεταξύ εταίρων.     Πόσω μάλλον μεταξύ κρατών που υπερασπίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα. 

Ευτυχώς πάντως που (και) σε αυτή την κρίση, έχουμε Πρόεδρο τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Σκεφτείτε να μην τον είχαμε. Θα έπρεπε να τον είχαμε εφεύρει! 

Το άσχετο: Θαύμα-θαύμα! 

Γιώργος Αγαπίου