Πρέπει ν’ ανησυχείς όταν ακούς ότι μεγάλη μερίδα των νέων δεν θέλει να εργαστεί, αναρωτιέσαι γιατί η νέα γενιά δεν θέλει ευθύνες, δεν θέλει οικογένεια και παιδιά, δεν θέλει να εργάζεται πολλές ώρες.
Η περίφημη δήλωση του Χαρίλαου Τρικούπη, πάντοτε επίκαιρη, με χτυπά κατακούτελα: «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Συλλογίζομαι πως, εάν ζούσε σήμερα, θα έβγαινε στην Πλατεία Συντάγματος και θα το διακήρυττε μεγαλοφώνως. Βέβαια, δεν αποκλείεται να τρίζουν τα κόκκαλά του, Θεός μακαρίσει τον, απ’ όσα ακούει από τον τάφο, τούτες τις μέρες. Η Ελλάδα, δυστυχώς, επτώχευσε, ακόμη κι αν φωνάζουμε λόγια παρηγοριάς πως «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Η Ελλάδα και η Κύπρος πεθαίνουν από τη διαχρονική …μάσα των εκάστοτε κυβερνήσεων και της παρέας τους, όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, «Μαζί τα φάγαμε».
Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν ως άνθρωποι, ως Πολιτεία και ως κοινωνία. Επτωχεύσαμεν γιατί τόσα χρόνια δίναμε σημασία στον πλούτο, την επίδειξη, επτωχεύσαμεν γιατί αφήσαμε στο περιθώριο τον άνθρωπο και τις πραγματικές τους ανάγκες, σταματήσαμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε για τον άνθρωπο.
Οι νέοι τού σήμερα είναι οι άνθρωποι που θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στο μέλλον ως πολίτες και ως εργαζόμενοι, καταναλωτές, και ως διαμορφωτές των επόμενων δεκαετιών. Είναι η αυριανή πολιτική και οικονομική ηγεσία, είναι οι δάσκαλοι των παιδιών της επόμενης γενιάς, είναι το μέλλον μιας χώρας που καλείται να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της.
Οι νέοι δεν θέλουν να εργαστούν
Γι’ αυτό πρέπει να ανησυχείς όταν ακούς ότι μεγάλη μερίδα των νέων δεν θέλει να εργαστεί, πρέπει να αναρωτιέσαι γιατί η νέα γενιά δεν θέλει ευθύνες, δεν θέλει οικογένεια και παιδιά, δεν θέλει να εργάζεται πολλές ώρες. Η νέα γενιά θέλει να ζει σε ένα περιβάλλον που αναγνωρίζει τη φιλικότητα προς το κλίμα και την εξάλειψη των ανισοτήτων.
Προβληματίζεσαι όταν ακούς πως η νέα γενιά θέλει να ζει το τώρα χωρίς να σκέφτεται το βάθος της δεκαετίας. Συμφωνείς μαζί της όταν την ακούς πως θέλει να ζει σε ένα βιώσιμο περιβάλλον ενός κοινωνικά δυνατού κράτους πρόνοιας και ενός ανεξάρτητου συστήματος δικαιοσύνης και διερωτάσαι πόσο λάθος τα κάναμε όλοι μας.
Η νέα γενιά είναι υποστηρικτές των αρχών της οικολογίας, της βιωσιμότητας και της πράσινης μετάβασης. Δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς, την κυβέρνηση και τα Μέσα Ενημέρωσης.
Αναζητεί οικονομική σταθερότητα και ασφάλεια, δίκαιη και φιλική κοινωνία και περισσότερη δημοκρατία. Απαιτεί από την κοινωνία των πολιτών και τους δημόσιους και ιδιωτικούς χρηματοδότες «αιμοδότες» της να την υπολογίζουν, να λαμβάνουν τα μηνύματα και τις ανησυχίες της σοβαρά, και να την εμπλέκει ενεργά στη λήψη αποφάσεων.
Φταίμε εμείς
Γιατί όμως φτάσαμε ως εδώ; Γιατί δημιουργούμε νέους που δεν θέλουν να δουλέψουν, δεν θέλουν να αποκτήσουν οικογένεια, δεν έχουν ιδανικά, όπως τα αντιλαμβανόμασταν εμείς μέχρι σήμερα.
Γιατί αποτύχαμε να τους εμφυσήσουμε το θάρρος, τη δύναμη, την αισιοδοξία.
Σκέφτομαι πως τα τελευταία χρόνια περνάμε τις κρίσεις και τις ανατροπές σαν ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές γρίπες, που έρχονται και φεύγουν και πάλι απ’ την αρχή. Έγιναν ένα μαζί μας κι εμείς ένα μ’ εκείνες. Ακόμη και η λέξη «κρίση» χάνει τη σημασία της, συνηθισμένοι πια να ζούμε σε εποχές όπου τίποτα δεν είναι στατικό και τίποτα μόνιμο. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν! Ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως οικογένεια. Επτωχεύσαμεν ως λαός και ως χώρα.
Μας παίρνει το κύμα, μας χτυπά στον ωκεανό και πάλι μας φέρνει στην ξηρά κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κάθε φορά που μια ανατροπή μάς χτυπά την πόρτα, λέμε πως θα αλλάξουμε. Την πορεία της ζωής μας, τους ρυθμούς της δουλειάς μας, τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Και πάλι απ’ την αρχή. Οι καλοί παραμένουν καλοί μέχρι βλακείας, και οι κακοί γίνονται χειρότεροι.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μού αρέσει που δεν χάνει την αισιοδοξία του περί ευημερούσας Κύπρου. Σκέφτομαι πως δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Σε πολλά. Όμως, μετά αλλάζω σκέψη και νιώθω τον αέρα που αναπνέω, απολαμβάνω τη ζωή, όση μας έμεινε, ελπίζοντας πως το αύριο είναι μια καινούργια μέρα και φωνάζοντας μεγαλοφώνως πως η ζωή δεν κουρεύεται, ακόμη κι αν είναι της τελευταίας μόδας το κούρεμα α λα Κύπρου.
Χρύσω Αντωνιάδου
