«… οι ηγέτες τονίζουν ότι η ΕΕ αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην επανέναρξη και την πρόοδο των συνομιλιών για τη διευθέτηση του Κυπριακού ΓΙΑ την περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας ΕΕ-Τουρκίας». Η Τουρκία κατάλαβε, αυτοί εδώ όχι;
Την ώρα που η Άγκυρα, εξ αφορμής του τελευταίου κειμένου συμπερασμάτων της ΕΕ, είναι εξοργισμένη με αυτό που η ίδια πολύ σωστά αποκάλεσε αυτολεξεί «διασύνδεση του Κυπριακού με την πρόοδο στις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ», τονίζοντας ότι αυτό από δικής της πλευράς δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτό, το γιαλέλι της άρνησης ακόμα και των τόσο πασιφανών πλέον πραγμάτων στην Κύπρο καλά κρατεί.
Η σπουδή διαφόρων εδώ να βρουν με κάθε τρόπο την άκρη για να χλευάσουν και να μειώσουν τα συμπεράσματα, με απώτερο στόχο φυσικά… όχι τα ίδια τα συμπεράσματα, δεν είναι μόνο μια θλιβερή προσέγγιση στην προκειμένη περίπτωση.
Είναι μια στα όρια της κλινικότητας αντίληψη η οποία εγείρει και κάποια πρακτικά ζητήματα για όσους θέλουν να είναι εποικοδομητικοί ή τουλάχιστον να ιεραρχούν την πραγματικότητα και το κοινό καλό πριν από την όποια εμμονή αλλά και την τάση που έχουμε όλοι μας σ’ αυτή τη χώρα να αντιδρούμε αρνητικά στα θετικά που βλέπουμε. Αναμάρτητος ουδείς, έτσι;
Εάν ήταν… κοσμογονία αυτό που μπήκε στα Συμπεράσματα; Όχι βέβαια. Παρότι όντως για πρώτη φορά μπήκε στην ίδια παράγραφο και με τρόπο που να διασυνδέονται τα δύο. Και αυτό δεν είναι αμελητέο.
Κάθε άλλο.
Ήταν η εξής αναφορά που εξόργισε την Άγκυρα: «… οι ηγέτες τονίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην επανέναρξη και την πρόοδο των συνομιλιών για τη διευθέτηση του Κυπριακού για την περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας ΕΕ-Τουρκίας».
Προχθές η Τουρκία διαμήνυσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι δεν πρόκειται να παραστεί στην σύνοδο του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων στις 29-30 του μήνα στο οποίο είχε προσκληθεί μαζί με όλα τα υπό ένταξη κράτη λόγω και του επετειακού χαρακτήρα του γεγονότος, με τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από τη μεγάλη διεύρυνση της ΕΕ. Η Άγκυρα εξήγησε ότι ο λόγος της μη παρουσίας της είναι ένας και μοναδικός: η διασύνδεση στα τελευταία συμπεράσματα του Κυπριακού με την πρόοδο των ευρωτουρκικών.
Δεν ανήκω σε αυτούς που πίστευαν ή πιστεύουν στη λύση του Κυπριακού δια της συλλογής συμπερασμάτων και ψηφισμάτων. Αυτό το είδος του βαυκαλισμού και της αφέλειας είναι αντίστοιχο -και εξίσου επικίνδυνο- με εκείνο που βίωνα και εγώ για πολλά χρόνια, προσπερνώντας σ’ αυτό το θέμα τα δεδομένα και συγχέοντας την πραγματικότητα με τους ευσεβείς μου πόθους για λύση του Κυπριακού.
Αναλόγως του πού στέκεσαι θεωρείς πως η δική σου χίμαιρα είναι η καλή, η αγνή και πως όσοι στέκονται απέναντι το κάνουν είτε από συμφέρον είτε ή από πρόθεση δόλια ή και τα δύο.
Το ίδιο φυσικά και εκείνοι. Είναι μια συνταγή αδιέξοδη μακριά από την πραγματικότητα, πολύ δε περισσότερο από την ψυχραιμία και την μετριοπάθεια.
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση η οποία, εν τοιαύτη περιπτώσει, ενώ δεν δίνει αφορμές για πανηγυρισμούς δεν μειώνει τη σημασία ενός γεγονότος το οποίο το λιγότερο που δείχνει είναι πως υπάρχει μια κάποια κατανόηση στην Ευρώπη έναντι της ανάγκης η ΕΕ να κινηθεί πιο ενεργά, έστω και σε φραστικό επίπεδο, προκειμένου να διαδραματίσει έναν πιο σημαντικό ρόλο σε ένα πρόβλημα το οποίο πριν από ακριβώς 20 χρόνια έγινε και ευρωπαϊκό, ανεξαρτήτως του πώς και του γιατί. Έγινε.
Μπορεί κάποιος να μην θέλει να παραδεχθεί ότι η σημερινή κυβέρνηση βελτίωσε θεαματικά την εικόνα της Κύπρου έναντι των Ευρωπαίων εταίρων μας. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμίας να έχει την όποια άποψη. Εγώ λέω πως αυτό ακριβώς συνέβη. Και συνέβη με πολλή δουλειά παρασκηνιακά, κυρίως για να πεισθούν οι δικοί μας εταίροι. Πείστηκαν όμως.
Επίσης δικαίωμα είναι και ο μηδενισμός, η άρνηση και η επιπολαιότητα, η πρόταξη των κομματικών και άλλων συμφερόντων και η καλλιέργεια ενός κλίματος ότι πάμε κατά διαόλου, όταν τα δεδομένα το αντίθετο δείχνουν.
Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο την ώρα που η ίδια η Τουρκία εξοργίζεται, στην Κύπρο ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να βιώνει μετά από ένα μακρύ διάστημα ισοπέδωσης και μηδενισμού μια μόνιμη κατάσταση μιζέριας και εθελούσιας αποκόλλησης από την πραγματικότητα, αυτό οφείλει να μας προβληματίσει.
Το ερώτημα, το βασικό τουλάχιστον είναι ένα: το γιατί το κάνουν αυτοί που το κάνουν συστηματικά πλέον είναι κατανοητό. Κατακριτέο μεν, κατανοητό δε.
Εμείς όμως, ως κοινωνία, τι ζόρι τραβάμε;
Και σε τι μας εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση;
