Η Ευρωπαϊκή Ένωση για άλλη μια φορά εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τον αμφίβολο ρόλο της ως προς την πραγματική ‘έννοια’ που υπό άλλες περιστάσεις θα σήμαινε η λέξη ‘Ένωση’. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με Φόρους και άλλες επιβαρύνσεις, όπου εκεί σου λένε ‘ώπα. Είμαστε Ένωση. Πρέπει όλοι να ακολουθούμε την ίδια πολιτική’. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει στο Μεταναστευτικό.
Μεταναστευτικό. Ένα πελώριο ζήτημα, το οποίο σιγά, σιγά αναγνωρίστηκε απ’ όλη την ΕΕ, απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους, ότι τελικά είναι ‘πρόβλημα’. Οι χώρες της ‘πρώτης γραμμής’, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος, αφέθηκαν στο ‘έλεος τους’ για να το αντιμετωπίσουν, η κάθε μια με τις δικές της δυνάμεις και δυνατότητες.
Η περίπτωση δε της Κύπρου είναι και η περισσότερο σύνθετη αφού η είσοδος δεν επιτυγχάνεται μόνο δια θαλάσσης αλλά και μέσω των εδαφών, τα οποία δεν ελέγχει, τα κατεχόμενα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση για άλλη μια φορά εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τον αμφίβολο ρόλο της ως προς την πραγματική ‘έννοια’ που υπό άλλες περιστάσεις θα σήμαινε η λέξη ‘Ένωση’. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με Φόρους και άλλες επιβαρύνσεις, όπου εκεί σου λένε ‘ώπα. Είμαστε Ένωση. Πρέπει όλοι να ακολουθούμε την ίδια πολιτική’. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει στο Μεταναστευτικό.
Και ακριβώς αυτή η ‘φυγή’ της ΕΕ, η απροθυμία της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ως ΕΕ, αφήνοντας τα κράτη – μέλη της να ενεργούν από μόνα τους, με όποιο μέτρο τα ίδια νομίζουν ως το καλύτερο, αποτέλεσε και αιτία -ή αν θέλετε συνέβαλε- για ανάδειξη ή και ακόμη επικράτηση πολιτικών κομμάτων με ακραίες θέσεις στο ζήτημα του Μεταναστευτικού. Η απουσία της ΕΕ, ενίσχυσε την ρητορική περί ‘περισσότερης εθνικής κυριαρχίας’ έναντι ‘της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες’. Και δεν μιλάμε τώρα για το ισχύει και το τι δεν ισχύει νομότυπα και βάσει των Συνθηκών Προσχώρησης κτλ. Μιλάμε πολιτικά και πώς η ίδια η ΕΕ έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης για το πρόσφορο έδαφος που βρήκαν όλες αυτές οι απόψεις και θέσεις.
Μέχρι και σήμερα, η ΕΕ αρνείται να αποφασίσει για ισόνομη κατανομή στα κράτη – μέλη της των μεταναστών κατ’ αντιστοιχία πληθυσμού. Αρνείται να επιβάλει ενιαία ευρωπαϊκή διαδικασία εξέταση αιτήσεων ασύλου, αρνείται να αποφασίσει ενιαία πολιτική διαχείρισης ροών μεταναστών, αρνείται να αποφασίσει ενιαία πολιτική διαδικασίας επιστροφής μεταναστών, αρνείται γενικώς να εμπλακεί εις βάθος και να αντιμετωπίσει το θέμα ολιστικά και ενιαία για όλα τα κράτη – μέλη. ‘Ο καθένας μόνος του’. Αλλά, κατά τα άλλα είμαστε ‘Ένωση’.
Και όλα αυτά, δεν είναι διάθεση επίκρισης λόγω ‘αντιευρωπαϊκού’ μένους. Τουναντίον, από πλευράς της Στήλης είναι επισημάνσεις της πραγματικότητας, από πλευράς Κομμάτων είναι η καταγραφή της έλλειψης αυτής της ενιαίας Ευρωπαϊκής πολιτικής. Και δεν θα επικαλεστώ ούτε το ΕΛΑΜ ούτε το ΑΚΕΛ που ενδεχομένως κάποιοι να τα θεωρούν ως τα πλέον ‘αντιευρωπαϊκά ή ευρωσκεπτικιστικά κόμματα’. Θα παραθέσω τις δηλώσεις της Προέδρου του πλέον ευρωπαϊκού κόμματος, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, του ΔΗΣΥ. Είπε τις προάλλες (3/4) η Αννίτα Δημητρίου σε δήλωση της:
Παράλληλα οφείλουμε ως κράτος να διεκδικήσουμε άμεσα τα ακόλουθα:
1. Την επαναξιολόγηση του καθεστώτος άμεσης νομικής προστασίας συγκεκριμένων περιοχών της Συρίας.
2. Τη συνομολόγηση εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφωνιών με τρίτες χώρες για επανεισδοχή μεταναστών.
3. Την ισοβαρή ανάληψη ευθύνης και αλληλεγγύη, με κατανομή μεταναστών μεταξύ των κρατών μελών.
4. Την άμεση υλοποίηση της απόφασης δημιουργίας κλειστής δομής ωσότου εξετάζονται οι αιτήσεις.
Με λίγα λόγια, η απουσία της ΕΕ στο όλο θέμα, είναι πέραν από εμφανής και δεδομένη. Και δεν μιλάμε για ‘κονδύλια’ και ποσά προς μετανάστες ή στις χώρες που τους φιλοξενούν αλλά για ολιστική προσέγγιση, απόφαση και παρουσία.
Και όλα αυτά ενόψει μάλιστα Ευρωεκλογών. Κάτι που κατέγραψα και σε προηγούμενο άρθρο. Ότι δηλαδή ενώ το Μεταναστευτικό θα έπρεπε να ήταν πανευρωπαϊκά ως ένα από τα κορυφαία (αν όχι το κορυφαίο) ζητήματα συζήτησης, αυτό είναι εξαφανισμένο. Κανένας δεν θέλει να το συζητεί, κανένας δεν θέλει να το αναλύει. Αντιθέτως, σίγουρα οι των Βρυξελλών αν ήταν δυνατόν θα εύχονταν, σαν άλλοι ‘Men in Black’ ένα πανευρωπαϊκό neuralyzer ώστε να διαγραφεί άπαξ και δια παντός από τις μνήμες των πολιτών το θέμα του Μεταναστευτικού…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
