Υπόθεση Θανάση Νικολάου: Δεκαεπτά χρόνια μετά, η Νομική Υπηρεσία δείχνει να συγχέει πλέον το καθήκον με την αθλιότητα. Και δείχνει να το απολαμβάνει κιόλας.
Ούτε δικαστής είμαι, ούτε ποινικός ανακριτής, ιατροδικαστής ή κάτι συναφές.
Ως πολίτης δε και ως λειτουργός του Τύπου, είχα και έχω πολύ έντονη άποψη για την τεράστια προσοχή που οφείλουμε να δίνουμε σε εν εξελίξει διαδικασίες ενώπιον δικαστηρίων, στην ανεύθυνη εξαγωγή συμπερασμάτων και κυρίως στο στήσιμο λαϊκών δικαστηρίων.
Τα τελευταία, μαζί με τον λαϊκισμό, τη χυδαιότητα και την αυθάδεια της εποχής μας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, ειδικά όταν συνοδεύονται από ισοπεδώσεις των πάντων, εδώ των «ξιμαρισμένων» δικαστηρίων και των δικαστών τους.
Δεν ζούμε σε κοινωνία αγίων, όχι. Ούτε και ισχυρίζομαι ότι τα δικαστήρια έχουν καταφέρει να αποκοπούν από την κοινωνία έτσι που να μην υπάρχει και εκεί, όπως και αλλού διαφθορά και παρακμή. Σε όλες τις χώρες υπάρχει. Στις διεφθαρμένες υπάρχει περισσότερο.
Όμως επιμένω πεισματικά ότι η Δικαιοσύνη στην Κύπρο δεν είναι διεφθαρμένη. Ότι παρά τα όποια μεμονωμένα περιστατικά διαφθοράς, παρά την εγκληματική, εδώ συλλογική βέβαια, ολιγωρία για εξεύρεση τρόπων ταχύτερης εκδίκασης των υποθέσεων έτσι που συχνά να μην μπορεί να αποδοθεί καν πραγματική δικαιοσύνη και παρά τα υπόλοιπα κακά της, η Δικαιοσύνη στέκεται στην συντριπτική πλειονότητα των υποθέσεων στο ύψος της.
Μιλάω πάντα για τα δικαστήρια.
Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής η άποψη αυτή και το γνωρίζω. Αυτή είναι όμως η άποψη την οποία στηρίζουν τα γεγονότα και τα στοιχεία. Για αυτό άλλωστε, δεν δικάζουμε στις καφετέριες ή τα κουρεία και τα κομμωτήρια. Δικάζουμε στα δικαστήρια.
Ως ένας πολίτης λοιπόν ο οποίος δεν επιλέγει το χάος και το νόμο του Λυντς και επιμένει να στέκεται απέναντί τους διατηρώντας εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη οφείλω να πω πως δυσκολεύομαι, όλο και περισσότερο, να συμπεριλάβω στην εμπιστοσύνη αυτή τη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας.
Διάβαζα τους σοκαριστικούς διαλόγους κατά την δικάσιμο της Δευτέρας στη θανατική ανάκριση για το Θανάση Νικολάου.
Αισθάνομαι αηδία και ντροπή για τη συμπεριφορά των εκπροσώπων της Νομικής Υπηρεσίας η οποία εκνεύρισε τη δικαστή αναγκάζοντάς την να παρέμβει πολλές φορές και να τους υποδείξει ότι η όλη διαγωγή, το ύψος της φωνής, οι ειρωνείες και όλα τα άλλα δεν άρμοζαν.
Σε ένα σημείο μάλιστα προειδοποίησε ότι θα διακόψει.
Θα προσέθετα το εξής: Δεν ήταν η αρμόζουσα διαγωγή ακόμα περισσότερο, διότι η Νομική Υπηρεσία εκπροσωπεί την Πολιτεία η οποία ας μην ξεχνάμε καταδικάστηκε από το ΕΔΑΔ στην υπόθεση του Θανάση Νικολάου.
Και καταδικάστηκε για τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση αυτή και ειδικά για το γεγονός ότι η διερεύνηση ήταν ανεπαρκής. Μιας δολοφονίας ενδεχομένως, σε μια στρατιωτική της μονάδα έτσι;
Δεν μπορεί κάποιος να προσπερνά το γεγονός επίσης ότι, πέρα από όλα τα άλλα αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε μαρτυρία η οποία δόθηκε σε κατάθεση προσώπου στην Αστυνομία και για την οποία ουδέποτε ενημερώθηκε η οικογένεια του Θανάση παρότι άγγιζε όσο τίποτα άλλο την ουσία της υπόθεσης.
Το δικαστήριο απέρριψε τελικά να κληθεί ως μάρτυρας ο αστυνομικός υποδεικνύοντας ότι μετά την έκδοση του πορίσματος του η οικογένεια μπορεί να λάβει νομικά μέτρα για το θέμα. Στη δική μου λογική και τη δική σας, όσων δεν είμαστε νομικοί αυτό ακούγεται αδιανόητο.
Υποθέτω ότι η θανατική ανακρίτρια θα εξηγήσει στο πόρισμα το γιατί. Εδώ θα είμαστε.
Όμως, ένα κράτος έχοντας καταδικαστεί μάλιστα από ένα ευρωπαϊκό Σώμα οι αποφάσεις του οποίου υπερισχύουν και της όποια δικής του νομοθεσίας, ένα κράτος το οποίο ποτέ δεν απάντησε γιατί -και αυτό πλέον το αποδέχονται όλοι- ήταν ανεπαρκής η διερεύνηση αυτής της υπόθεσης στην οποία υπάρχει και σωρεία άλλων ζητημάτων, αυτό το κράτος λοιπόν δεν έχει κανένα δικαίωμα ούτε φωνή να υψώνει, ούτε να ειρωνεύεται ούτε να συμπεριφέρεται με το ντροπιαστικό πάθος που καταγράφηκε και προκάλεσε την αντίδραση της Έδρας. Κανένα.
Πόσω μάλλον όταν αυτό όλο το αίσχος αφορά μια πολίτη η οποία έδωσε το παιδί της υποχρεωτικά στο ίδιο πάντα κράτος, της το γύρισαν πίσω σε ένα φέρετρο και επί 17 χρόνια αγωνίζεται για να φανερωθεί η αλήθεια.
Η αλήθεια που κανείς μας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποια είναι. Και που όλοι μας όμως φτάνουμε, φτάσαμε εδώ και πολύ καιρό, στο σημείο να λέμε ότι κάποιοι δεν θέλουν να αποκαλυφθεί.
Αυτό λοιπόν το κράτος, το καταδικασμένο για τη συγκεκριμένη υπόθεση, οφείλει να χειριστεί αυτή την πολύ περίεργη, ας την πούμε, από πολλές απόψεις ιστορία με πολλαπλάσιο σεβασμό.
Αντί αυτού το μόνο που πολλαπλασιάστηκε ήταν η εξωφρενική του αναίδεια η οποία εξόργισε την Ανδριάνα Νικολάου και την ανάγκασε να διαμαρτυρηθεί.
Περιμένοντας, λοιπόν, την εξέλιξη της υπόθεσης και το πόρισμα, οφείλω να πω πως ακόμα κι αν κάποιος προσπεράσει τα μύρια όσα συνέβησαν στη Νομική Υπηρεσία τα τελευταία -πολλά- χρόνια τουλάχιστον, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, ο συνεχιζόμενος βασανισμός αυτής της γυναίκας δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.
Ειδικά όταν γίνεται από αυτούς οι οποίοι ελέγχονται για τη δική τους ολιγωρία και ανικανότητα να επιτελέσουν το καθήκον τους, ως θεσμός, αρνούμενοι μάλιστα στους πολίτες που τους πληρώνουν ακόμη και το στοιχειώδη σεβασμό που οφείλουν να επιδεικνύουν έναντι τους.
Κι όταν φτάνουμε πια να βλέπουμε τέτοια επίπεδα απανθρωπιάς και ξεφτίλας παραμένοντας απαθείς, χωρίς να μιλάμε, τότε το πραγματικό πρόβλημα ίσως να μην είναι τελικά εκείνοι αλλά εμείς.
Κώστας Κωνσταντίνου
