Η συγκινητική ιστορία της Άννας που διαγνώστηκε πριν ένα χρόνο με χονδροβλαστικό οστεοσάρκωμα - Μιλά στην Offsite για τον δικό της αγώνα ενώ αναφέρεται και στο γράμμα που έστειλε στον μελλοντικό της εαυτό στον οποίο υπενθυμίζει πόσο δυνατή είναι

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Χατζηανδρέα

Είναι στιγμές που τα λόγια δεν αρκούν. Είναι στιγμές που μια και μόνο λέξη αρκεί για να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων. Μια «καταραμένη» λέξη που μόνο στο άκουσμά της νιώθουμε φόβο και ταυτόχρονα αβεβαιότητα για το τι θα γίνει στο μέλλον. Μια λέξη με οκτώ γράμματα άλλαξε την καθημερινότητα και της 23χρονης Άννας Σιάλαρου.

Γλυκιά, δυναμική, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο αλλά και τα μάτια. Με αυτές τις λέξεις θα περιέγραφε κανείς την Άννα η οποία μίλησε στην Offsite για την μάχη που δίνει ενάντια στον καρκίνο. Με την Άννα δεν γνωριζόμασταν από παλιά, όμως είναι ένα υπέροχο πλάσμα το οποίο με ώθησε να προβληματιστώ ενώ με έκανε να δω το μέλλον με άλλη ματιά. Μου έδωσε δύναμη γιατί η δύναμη η δική της ξεχειλίζει και μου μετέδωσε την θετικότητα της.

Η ίδια κατά τη συνέντευξη ήταν συγκινημένη. Όπως μου είπε, έφερνε στο μυαλό της όλες τις δυσκολίες που πέρασε. Όμως απέδειξε πρώτα στην ίδια ότι είναι βράχος και πως θα τα καταφέρει. Εξάλλου είναι μαχήτρια. 

Η Άννα μίλησε για την αρχική λάθος διάγνωση του γιατρού της, την στιγμή που της ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας αλλά και τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου λόγω της απώλειας των μαλλιών της. 

Παράλληλα αναφέρθηκε και στο γράμμα που έστειλε στον μελλοντικό της εαυτό της αλλά και στο αποχαιρετιστήριο πάρτι που θέλεις να κάνει για τον Bob, όπως η ίδια ονόμασε το κουβαράκι της.

Οι αφόρητοι πόνοι, η λάθος διάγνωση και η βιοψία 

- Πώς ξεκίνησε η ιστορία της Άννας; 

Απ.: Η ιστορία μου ξεκίνησε τον Φλεβάρη του 2020. Άρχισα να έχω έντονους πόνους στον προσαγωγό, και παρατήρησα πως η περιοχή είχε ένα «βουναλάκι» αλλά υπέθεσα πως θα ήταν κάποιος φουσκωμένος αδένας. Πήγα σε ένα γιατρό ο οποίος με εξέτασε και έδειξε πλήρη άγνοια στο πρόβλημά μου λέγοντάς μου πως «είναι απλά τενοντίτιδα και θα περάσει»... Όταν πήγα ξανά, με παρέπεμψε σε συνεργάτη του χειρούργο ο οποίος παρόλο που μου έκανε και υπέρηχο, ούτε αυτός διέγνωσε κάτι.

- Και εν τέλει προέκυψε η σωστή διάγνωση

Απ.: Πέρασαν μήνες και ο πόνος είχε τα σκαμπανεβάσματα του, αλλά εγώ είχα εφυσηχαστεί λόγω των ιατρικών «διαγνώσεων». Όμως, 6 Ιουνίου 2020 ήταν η χειρότερη μου εμπειρία από θέμα πόνου. Δεν μπορούσα να καθίσω, αφού ο όγκος που μου πίεζε τα νεύρα της λεκάνης μου, ήταν ανυπόφορος. Έπινα χάπια με μορφίνη και απλά δεν έκαναν τίποτα. 

Τελικά, πήγα σε ένα άλλο γιατρό ο οποίος ευτυχώς έκανε σωστή διάγνωση. Έκανα βιοψία 4 μέρες μετά, και μετά από μια εβδομάδα βγήκε η βιοψία. Χονδροβλαστικό οστεοσάρκωμα. Καρκίνος στα κόκκαλα με απλά ελληνικά.

Θυμάμαι ότι βγήκα από το γραφείο της γιατρού απλά σοκαρισμένη, αλλά και σε άρνηση ταυτόχρονα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ακούμε τη λέξη καρκίνος και μόνο στο άκουσμα τρέμουμε, άρα να το ακούω για μένα; Απλά δεν ήθελα να το πιστέψω. 

- Πώς εξελίχθηκε στην πορεία η κατάσταση της υγείας σου;

Απ.: Αρχικά, έκανα ορμονοθεραπεία για να φυλάξω ωάρια για το μέλλον, και νιώθω πολύ τυχερή γιατί πολλές γυναίκες δεν προλαβαίνουν. Στη συνέχεια, έβαλα καθετήρα στο στήθος μου, για να αποφύγω το συνεχές τρύπημα που επρόκειτο να ακολουθήσει με τις επικείμενες χημειοθεραπείες και για αυτό νιώθω ευγνώμων. 

Ξεκίνησα την πρώτη μου χημειοθεραπεία 22 Ιουλίου 2020, μια μέρα που θα προτιμούσα να ξεχάσω για πάντα. Την ώρα των θεραπειών δεν ένιωθα τίποτα απολύτως. Τα προβλήματα έρχονταν μετά μέσω των παρενεργειών που δημιουργούνται από τις χημειοθεραπείες. Τα χημικά που σου διαχέουν στο σώμα είναι καυστικά και μαζί με τα καρκινογόνα, σκοτώνουν και τα υγιή κύτταρα και αυτό φέρνει όχι μόνο αναστάτωση αλλά και την πλήρη ανατροπή στην ομαλή λειτουργία του σώματός σου.

Οι παρενέργειες δυνατές και συνεχείς, μέχρι και σήμερα, μήνες μετά την ολοκλήρωση όλων των κύκλων των χημειοθεραπειών. Οι παρενέργειες που με ταλαιπώρησαν πιο πολύ, ήταν οι συνεχείς πυρετοί, λόγω των χαμηλών λευκών αιμοσφαιρίων, οι άφθες στο στόμα, οι εμετοί, και οι μυϊκοί σπασμοί, που σου εμφανίζουν όψη προσώπου παρόμοια με αυτή των συμπτωμάτων του εγκεφαλικού. 

Ευτυχώς μετά τις πρώτες δύο χημειοθεραπείες, οι πόνοι από τον όγκο στο πόδι μου είχαν υποχωρήσει, άρα είχα ένα πράγμα λιγότερο να ανησυχώ. Πρέπει δε να πω ότι η φροντίδα που έτυχα στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου ήταν εξαιρετική και σε επίπεδο ιατρών, νοσηλευτών, φροντιστριών, μέχρι και οι φύλακες ασφαλείας είχαν πάντα ένα γλυκό λόγο, ένα χαμόγελο να σου χαρίσουν και τους ευχαριστώ.

Η απώλεια των μαλλιών και οι αδύναμες στιγμές τους αγώνα

- Υπήρξαν στιγμές τις οποίες λύγισες και είπες θέλω να τα παρατήσω; 

Απ.: Όπως προανάφερα, μια συχνή μου παρενέργεια ήταν οι άφθες και οι εμετοί. Ήταν μια κατάσταση ανυπόφορη. Δεν φτάνει που με δυσκολία μπορούσα να φάω (πόσο μάλλον να μιλήσω), ότι έβαζα στο στόμα μου, μετά από λίγο θα κατέληγα να κρατώ σφιχτά την τουαλέτα, βγάζοντάς τα όλα.

Υπήρξε περίοδος που το βάρος μου ήταν μόνο 38 κιλά. Μπορεί ποτέ να μην ήμουν χοντρή αλλά αυτό, το να στερούμαι το φαγητό με έκανε να λυγίζω αρκετές φορές. 

Επίσης, κυρίως όταν ήμουν μόνη μου, αναπολούσα τους «παλιούς, καλούς καιρούς» βλέποντας παλιές φωτογραφίες πριν την διάγνωσή μου, και σκεφτόμουν «ανυπομονώ να ξαναγίνω έτσι» και να μπω στην παλιά καθημερινή μου ρουτίνα.

- Τι ήταν αυτό που σε πείσμωσε;

Απ.: Εκείνο νομίζω που με έκανε να πεισμώνω ήταν η δίψα για ζωή. Να πάρω την παλιά μου ζωή πίσω, και ακόμα καλύτερα. Ήταν κάθε φορά που κρυφάκουα την μητέρα μου να μιλά σε κάποιον συγγενή στο τηλέφωνο και να ακούω τον σπαραγμό στην φωνή της. Ήταν ο πατέρας μου που μέρα νύχτα ήταν μπροστά στο εικονοστάσι και στις εκκλησίες και προσευχόταν. Ο σύντροφός μου που απλά με έκανε να ξεχνιέμαι κάθε φορά που ήμουν μαζί του, και ένιωθα «φυσιολογική».

- Λόγω των γεγονότων αναγκάστηκες να ξυρίσεις το κεφάλι σου

Απ.: Θυμάμαι που έλεγα «δεν με νοιάζουν οι παρενέργειες, απλά δεν θέλω να χάσω τα μαλλιά μου!». Σήμερα, θέλω να πάω σε εκείνη την Άννα και να της πω ΠΟΣΟ ΑΔΙΚΟ ΕΙΧΕ. Ότι τα μαλλιά είναι ασήμαντα. Πέφτουν και μετά φυτρώνουν ξανά... συνεχώς. 

Όταν ξεκίνησαν να πέφτουν οι πρώτες τρίχες, ήμουν τόσο απηυδισμένη, γιατί γενικά δεν τα πάω καλά με τις τρίχες, που απλά δεν άντεξα, και πήρα τηλέφωνο ένα κομμωτή και τον παρακάλεσα να έρθει στο Ογκολογικό να με κουρέψει. Δεν ήθελα να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Όποτε πήγαινα να πλύνω τα χέρια μου πήγαινα με σκυφτό το κεφάλι.

Νομίζω μετά ήταν θέμα ημερών και συνήθειας να νιώσω φυσιολογικά ή τέλος πάντων να συνηθίσω τον εαυτό μου. 

Είδα ότι δεν είμαι λιγότερο γυναίκα χωρίς μαλλιά, μπορώ να είμαι εξίσου εμφανίσιμη, και χωρίς τρίχες. Επίσης, υπήρχαν τα εναλλακτικά, περούκες, φουλάρια, ψεύτικες βλεφαρίδες, είμαστε στο 2021! 

- Βρέθηκες αντιμέτωπη με αδιάκριτα βλέμματα και λόγια; Ποια ήταν η αντίδρασή σου;

Απ.: Δεν φαντάζεσαι πόσα! Τα περίεργα βλέμματα δεν θα τα συνηθίσω ποτέ, κυρίως από μικρά παιδιά που με έβλεπαν με μάτια γουρλωτά γεμάτα απορία, και τους ανταπέδιδα το ίδιο ύφος πίσω …. το διασκέδαζα αρκετά μπορώ να πω! 

Το κατανοούσα πλήρως, αλλά από την άλλη αν ήμουν γονιός, σίγουρα θα μάθαινα ότι δεν είναι σωστό να κοιτάζουμε αδιάκριτα, και θα μάθαινα στο παιδί μου ότι είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. 

Το cancerversary και το email στην μελλοντική Άννα

- Ένα χρόνο μετά η Άννα πώς αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση και σε ποιο στάδιο του αγώνα βρίσκεσαι; Είσαι ένας δυναμικός και ευχάριστος άνθρωπος ο οποίος δίνει καθημερινά τη δική του μάχη.

Απ.: 24 Νοεμβρίου 2020, είχα στείλει email στον μελλοντικό μου εαυτό, για να το παραλάβω 10 Ιουνίου 2021, την ημέρα του cancerversary μου. 

Με λίγα λόγια το γράμμα έλεγε τα εξής:

«Αγαπημένε μου μελλοντικέ εαυτέ,

Είσαι τόσο δυνατή. Πιο δυνατή και υπομονετική από ότι δεν ήξερες ποτέ, ικανή να παλέψεις μέχρι την τελευταία στιγμή. Θα το νικήσεις, και θα ζήσεις την παλιά σου ζωή, και ακόμα καλύτερα. Θα κάνεις εκείνο το τατουάζ του ηλιοτροπίου (σύμβολο οστεοσαρκώματος) 

Θα κάνεις το αποχαιρετιστήριο πάρτι για να γιορτάσεις τον Bob (όνομα που έδωσα στον όγκο μου) που έφυγε μακριά. Θα περάσεις υπέροχες στιγμές με την οικογένειά σου, τις φίλες σου, και τον σύντροφό σου. Είμαι τόσο περήφανη για σένα». 

Τα δύσκολα μπορώ να πω έχουν περάσει. Ολοκλήρωσα 7 πολύ δύσκολους κύκλους χημειοθεραπειών, και 30 συνεδρίες ακτινοθεραπειών, όχι και το πιο ευχάριστο. 

Τώρα αναμένω να δω αν και πότε, θα κάνω κάποια επέμβαση, αλλιώς, θεωρούμαι in remission, δηλαδή σε ύφεση. Ο καρκίνος - ένα κομμάτι του - θα είναι μέσα μου, και απλά παρακαλώ να μην ξανα-ξυπνήσει. Αυτό κανείς δεν το ξέρει, μόνο ο Θεός. 

- Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στον κόσμο και ειδικά σε όσους δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο;

Απ.: Δύο απλές προτάσεις.

«Ακόμη και η χειρότερη ώρα έχει μόνο 60 λεπτά» (σοφή κουβέντα από τον πατέρα μου) και «η ψυχολογία είναι το ΠΑΝ». 

Είναι πολύ εύκολο να τα παρατήσεις και να πεις δεν αντέχω άλλο. Αλλά γιατί δεν δοκιμάζεις να πεις μπορώ και θα τα καταφέρω;