Ένας Πρόεδρος που έμοιαζε κάτω από κομψό σακάκι του κουστουμιού του να φοράει κάτι μεταξύ βράκας και ράσου
Ο πρόσφατα αποβιώσας γκουρού της πολιτικής Χένρι Κίσσιγκερ, είχε κάποτε πει ότι, «Η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό». Τουτέστιν σε μεθάει. Κι αν αυτός που τη διαχειρίζεται, θεσμικά δεν ελέγχεται, τότε αλίμονο στους εξουσιαζόμενους. Στην Κύπρο από το 1964 και εντεύθεν, ο απόλυτος άρχοντας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ελέγχεται από κανένα και είναι κάτι σαν αυτοκράτορας.
Τούτο, οδήγησε τον τόπο σε μεγάλες συμφορές. Το 1960, ο πρόεδρος Μακάριος πήρε ένα νεοσύστατο κράτος με εγγυητές την πολύπειρη Βρετανία και τις εξαρτώμενες της Δύσης Τουρκία και Ελλάδα, και όταν το 1976 πέθανε, άφησε πίσω μια εμφύλια διχασμένη και ημικατεχόμενη από τα τουρκικά στρατεύματα Κύπρο, με πρόσφυγες, νεκρούς και αγνοούμενους. Υπήρχαν ευθύνες; Πολλές. Χούντα, ΕΟΚΑ Β΄, ΤΜΤ. Κύριος υπεύθυνος όμως ήταν ο ηγέτης, ο πρόεδρος και αρχιεπίσκοπος, ο οποίος ποτέ δεν πίστεψε στην ανεξαρτησία που είχε υπογράψει και κυρίως ποτέ δεν ανέλαβε την όποια ευθύνη.
Πάντοτε την φόρτωνε σε άλλους και δεν είχε την όποια αναστολή να τους διαγράψει… Σε όλη του την πορεία, πιστός σε μια παράδοση βυζαντινισμών, δημιουργούσε γύρω του σχηματισμούς τσιρακιών που τον υπηρετούσαν αδυσώπητα και μία κλίκα που συνέτρωγε μαζί του, όχι ως ομοτράπεζοι αλλά ως μπάτλερς της εξουσίας του. Ο Μακάριος αποφάσιζε και διάταζε: «Αυτό πρέπει να γίνει και θα το κάνει εκείνος». Δεν δεχόταν την όποια αμφισβήτηση. Ήταν η απόλυτη εξουσία, που έφερε την απόλυτη συμφορά μέσα σε μία μόλις δεκαετία (1964-1974).
Μετά το θάνατο του, την περίοδο της απομακαριοποίησης, (1976-2023), με εξαίρεση την πενταετία Γιώργου Βασιλείου, τον τόπο κυβέρνησαν τα κόμματα. Είχαν κι εκείνα τους σχηματισμούς τους και υπηρετούσαν δια των προέδρων που ανέδειξαν πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, μοιράζοντας αξιώματα, και περιουσίες, ξεπουλώντας υπηκοότητες και τρώγοντας ανεξέλεγκτα, χωρίς να διστάζουν να υποθηκεύουν και την όποια προοπτική επίλυσης του Κυπριακού.
Ώσπου έφτασαν τον τόπο στο βούρκο της διαφθοράς και της διεθνούς απαξίωσης. Τόσο, που δημιουργήθηκε απόλυτη ανάγκη για απαλλαγή από το σύστημα διακυβέρνησης των κομματικών σχηματισμών ή έστω της δημιουργίας ενός ή και άλλων νέων πολιτικών σχηματισμών.
Τη ελλείψει ενός τέτοιου υπόβαθρου, από το «σύστημα» αποκολλήθηκε -σαν ανεξάρτητος, ο αποκληθείς και ατσαλάκωτος από συναδέλφους του στο Υπουργικό Αναστασιάδη, τότε ΥΠΕΞ, Νίκος Χριστοδουλίδης. Και αποκλήθηκε ατσαλάκωτος, διότι ποτέ δεν σήκωσε μανίκια πάνω αλλά ούτε και πήρε θέση επί φλεγόντων ζητημάτων. Έμενε εκτός και στο απυρόβλητο.
Έτσι ενάμισι χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές πήρε την ευχή του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας και εξήγγειλε υποψηφιότητα μετρώντας ποσοστά της τάξης του 70%. Κάτι σαν μικρός Μακάριος. Νέος, ωραίος και ατσαλάκωτος καθώς ήταν, ξεχώριζε και για το γεγονός ότι δεν είχε δημιουργήσει γύρω του κάποιο σχήμα, ούτε εμφανίστηκαν το πλευρό του σημαντικές προσωπικότητες.
Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου ευρισκόμενος στη δύνη που του δημιούργησε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, δυσκολευόταν να σταθεί γερά, ενώ το ΑΚΕΛ που στόχευε να περάσει τον υποψήφιο του στο δεύτερο γύρο, και όχι στην εξουσία, περπατούσε σε τεντωμένο σχοινί. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εκλέγηκε μετά από δύο γύρους εκλογών με ένα πολύ πλατύ εκλογικό πρόγραμμα με διακηρύξεις που θύμιζαν Μακρόν και που αποδείχθηκαν φρούδες μέσα σε δύο βδομάδες.
Μας είπε ότι η κυβέρνηση του δεν θα είχε κομματικά στελέχη. Θα είχε 50% άντρες και 50% γυναίκες στις υπουργικές θέσεις, προσωπικότητες που διαπρέπουν στην κοινωνία αλλά και στο εξωτερικό κι άλλες φιοριτούρες που έμοιαζαν πολύ καλές για να είναι αληθινές. Όσοι παροικούσαν την Ιερουσαλήμ της πολιτικής και έβλεπαν το παρασκήνιο πως εξελισσόταν, με τους πολιτικούς αρχηγούς και τα κόμματα που προσδέθηκαν στην άμαξα της εξουσίας αντιλήφθηκαν ότι το παιγνίδι θα συνέχιζε να παίζεται στο παλιό χωμάτινο γήπεδο της κομματοκρατίας, το ριγαρισμένο με ασβέστη! Ένας Πρόεδρος που έμοιαζε κάτω από κομψό σακάκι του κουστουμιού του να φοράει κάτι μεταξύ βράκας και ράσου παρουσίασε τη λίστα ενός Υπουργικού μαζί με το οποίο περνούσε κάτω από τον πήχη των εξαγγελιών του. Ήταν ένα Σώμα αναλωσίμων.
Δεν ήταν ένα Υπουργικό με νέους πολιτικούς και τεχνοκράτες, που έδινε την εικόνα μιας συγκροτημένης κυβέρνησης που στηριζόταν στην αδιαμφησβήτητη προεδρική ισχύ και γνώση ενός τοπίου που χρειαζόταν επειγόντως αναδόμηση! Ήταν καθαρά ένα αποσχηματισμένο τοπίο, με παλαιοκομματική δομή και στηριγμένο σε μικροκομματικές οδοντογλυφίδες που αργά ή μάλλον γρήγορα κάποιος θα έπρεπε να του δώσει σχήμα.
Πέρασαν δέκα μήνες, οι οδοντογλυφίδες έσπασαν, πολλοί των υπουργών εκτέθηκαν καθότι ο Πρόεδρος, συνέχιζε να μένει ατσαλάκωτος, όπως παλιά και να φορτώνει και τις ευθύνες του στους υπουργούς του και στους δημοσιογράφους και μη έχοντας κάτι άλλο να κάμει προχώρησε σε ανασχηματισμό, διότι ακόμα και οι δικοί του φώναζαν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός!
Έτσι ο Νίκος Χριστοδουλίδης χωρίς ίδιος να έχει αποκτήσει έρεισμα σε κάποιο συγκεκριμένο σχήμα, όπως ήλπιζε με τα μάτια στραμμένα στην Πινδάρου, προχώρησε από τον αποσχηματισμό στον ανασχηματισμό προσδοκώντας σε ευλογία Κυρίου και έλεος…
