Γιώργος Αγαπίου
Ο εν δυνάμει διάδοχος του Τσίπρα δεν ήρθε από το πουθενά. Ήρθε σαν έτοιμος από καιρό να αναλάβει ένα κόμμα που ήταν έτοιμο να τον υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων. Όπως σοφά θα έλεγε και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, «αν δεν υπήρχε Κασσελάκης, ο Σύριζα θα έπρεπε να τον είχε εφεύρει».
Ο υποψήφιος της τελευταίας στιγμής στις εσωκομματικές του Σύριζα έφερε νέα πνοή, προκάλεσε ενδιαφέρον και δημιούργησε μια κάποια κινητικότητα σε έναν πολιτικό χώρο που μύριζε ναφθαλίνη και κατέβαινε χωρίς φρένο στον κατήφορο. Μετά τον διπλό πανωλεθρίαμβο του Σύριζα από την κάτι σαν Δεξιά του Μητσοτάκη, η Αριστερά δεν μπήκε στον κόπο να συζητήσει, να εμβαθύνει, να κατανοήσει και εν τέλει να αλλάξει. Προσπέρασε με κομματική γυμναστική τα αρχικά στάδια και ξεκίνησε από το τέλος.
Μπήκε στη διαδικασία να κάνει εκλογές για ν’ αλλάξει «κάτι». Έχοντας την ακλόνητη ψευδαίσθηση ότι αλλάζοντας την ηγεσία, θα γυρίσει νέα σελίδα ή έστω θα εξαγοράσει πολύτιμο χρόνο και χώρο, (όπως δηλαδή έκαναν στην Πινδάρου και ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν που τελικά γέρνει το καράβι και ποια στρατηγική ακολουθούν εκτός απ’ αυτήν του κου-του-ρού). Είναι κανόνας ότι χωρίς σωστή διάγνωση, δεν υπάρχει θεραπεία. Τα γιατροσόφια μπορεί να είναι καλά για λίγο καιρό, αλλά μακροπρόθεσμα βλάπτουν σοβαρά την (κομματική) υγεία. Νομοτελειακά, όσα κρύβονται κάτω απ’ το χαλί θα επανέλθουν στην επιφάνεια και αυτήν τη φορά η αρρώστια θα είναι χειρότερη από πριν. Και η προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων θα είναι το επόμενο όνειρο θερινής νυκτός.
Για τον πολιτικό (φαινόμενο) Κασσελάκη δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πει (ή να γράψει) κανείς – ως άνθρωπος ποσώς μας ενδιαφέρει τι καπνό φουμάρει. Θα είχε κάποιο νόημα να γίνει συζήτηση αν ο υποψήφιος του Σύριζα είχε αρθρώσει πέντε-έξι κουβέντες, (έστω ασυνάρτητες όπως συνηθίζει), για τα Μεγάλα Ζητήματα – αυτά που καθορίζουν τη μοίρα ενός τόπου και ενός λαού. Πρώτα και πάνω απ’ όλα, να μας πει τις θέσεις του για τα Εθνικά Θέματα, το Μακεδονικό, το Κυπριακό, το Αιγαίο, τη Θράκη, το Μεταναστευτικό. Ακολούθως, ως γνήσιο τέκνο της Αριστεράς που λέει ότι είναι, να καταθέσει το κάτι σαν όραμά του για τον «Άνθρωπο», την «Πολιτεία», τον «Πλανήτη» κλπ. Να βάλει κάτω πέντε-έξι προτεραιότητες που θα τις ονομάσει «πυλώνες» και να δεσμευτεί ότι έτσι θα πολιτευτεί. Να πει τέλος πάντων «κάτι» που να έχει πολιτικό περιεχόμενο -με αρχή, μέση και τέλος- και ως τέτοιο να κριθεί και να συζητηθεί. Δεν είπε. Δεν θα μπορούσε να πει.
Και όταν προσπάθησε να μιλήσει, τα έκανε μαντάρα λέγοντας για «κρατίδιο» στα κατεχόμενα και ρίχνοντας αμπελοφιλοσοφημένες ατάκες του facebook για τα κοινωνικά. Είναι προφανές ότι, οι λέξεις «πολιτική» και «Κασσελάκης» δεν μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Είναι ασύντακτες και αντίθετες μεταξύ τους.
Δεν είναι, όμως, τυχαίο που ο Κασσελάκης κέρδισε τον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Σύριζα με το θριαμβευτικό 45%. Δεν είναι τυχαίο που χιλιάδες πολίτες έχοντας σώας τας φρένας, πλήρωσαν δύο ευρώ για να ψηφίσουν τον Κασσελάκη για Πρόεδρο. Σήμερα του Σύριζα, αύριο της Ελλάδας. Ούτε ασφαλώς είναι τυχαίο που ο Σύριζα έχασε σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους τις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ούτε ότι περίπου 80.000 παλαιά μέλη του κόμματος δεν μπήκαν στο κόπο να ψηφίσουν στις πρώτες εσωκομματικές εκλογές.
Ο Κασσελάκης, ως γνήσια μετεξέλιξη του τσιπρισμού (θα μπορούσε να ήταν και του μητσοτακισμού), έκανε «επανάσταση» αξιοποιώντας τα τρία πιο χρήσιμα και παραγωγικά εργαλεία της εποχής μας: facebook, instagram και twitter. Αυτά που ξέρει, τα έκανε καλά. Μόνο που δεν έφερε το τέλος της πολιτικής, γιατί δεν εκφράζει την Πολιτική. Ούτε αποτελεί μετα-κομματική επιλογή, γιατί είναι το αποτέλεσμα της εκβιομηχάνισης των κομμάτων. Είναι το προϊόν μιας βιομηχανίας που πουλάει το «τίποτα» ως «κάτι», το φαίνεσθαι ως ουσία και την μπουρδολογία ως βαθυστόχαστο επιχείρημα.
Σε ένα περιβάλλον που όζει διαφθορά και διαπλοκή, που κυριαρχεί η τοξικότητα και η ημιμάθεια, που εξυμνείται ο ναρκισσισμός και η έπαρση, που επιβραβεύεται η αμάθεια και συγχωρείται το ψέμα και η ανεπάρκεια, ο Κασσελάκης είναι το επόμενο στάδιο. Το επόμενο βήμα προς την πλήρη αποπολιτικοποίηση της Πολιτικής, της απόλυτης κυριαρχίας της ψευδαίσθησης και του ομαδικού στρουθοκαμηλισμού.
Ο Κασσελάκης είναι η νέα (μας) πραγματικότητα. Είναι το μέλλον ενός ξεπερασμένου συστήματος. Δεν είναι Πολιτική, είναι Παρακμή.
Υστερόγραφο: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στην Κύπρο δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Είναι… ξεκάθαρη.
Υστερόγραφο 2: Όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε.
Τσεκ Μακ
