Προς  διαχρονικά προβληματισμένους, διακοσιοστής εικοστής πρώτης  επιστολής, το ανάγνωσμα… 

 «Καμαρούλα μια σταλιά και τηλεργασία!»

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ πάντα μου αγαπούσα τα μικρά σπίτια. Για απλούς λόγους. Κάπου γιατί πάντα ήξερα βαθιά μέσα μου πως δεν θα μπορούσα να έχω οικιακή βοηθό. Ίσως γιατί ποτέ δεν γεννήθηκα σε πριγκιπικό σπίτι. Στο σπίτι μας πάντα έκανε ο καθένας ό,τι του αναλογούσε. Ψέματα! Έκανε ο καθένας το κατιτίς του και όλα τα υπόλοιπα η μαμά. Η οποία μαμά εννοείται όταν λιγόστεψαν οι δουλειές, λόγω του ότι φεύγαμε από τη φωλιά ένας-ένας, απόλυτα δυστυχής με την έλλειψή τους, αποφάσισε να υιοθετήσει όλα τα αδέσποτα και μη ζώα της γειτονιάς. Να έχει κάτι να απασχολεί τα χέρια της αφού τελείωνε με το πλύσιμο του πεζοδρομίου, με το λάστιχο, αξημέρωτα πάντα, μόλις ανακάλυψε την παρανομία, και το μάζεμα των φύλλων της αυλής με τα δέντρα και τα φυτά που λες και φυτεύτηκαν και εκείνα σκόπιμα ήταν μια ζούγκλα φυλλοβόλα, χειμώνα καλοκαίρι!

Σίγουρα περί μεγέθους ο λόγος. Μικρό σπίτι ή μεγάλο; Ψηφίζω μικρό. Μικρότερο δάνειο. Χαμηλότερες δόσεις. Μπορεί να προλάβεις να το ξεπληρώσεις. Ίσως έτσι αποφύγεις να γίνει το δάνειο μη εξυπηρετούμενο. Έχεις και μια καλή δικαιολογία να μην φιλοξενείς ανεπιθύμητους επισκέπτες. Από την άλλη, όλοι οι καλοί χωράνε. Το καθαρίζεις ευκολότερα, το θερμαίνεις γρηγορότερα. Μπορείς, αν δεν θέλεις, άσε που θέλεις, να πεις πως είναι μικρό για παιδιά, σκυλιά και όλα τα συναφή, άρα να αράζεις μόνος και να γράφεις τα απομνημονεύματά σου. Μικρό σπίτι! Το αποφάσισα και εγώ και η βουλή. Ιδανικό μέγεθος; Από 130-190 μαξ τ.μ. Πάμε παρακάτω. 

Μικρό ή μεγάλο αυτοκίνητο; Δεν τα συμπαθώ τα αυτοκίνητα για πολλούς λόγους, αλλά αν πρέπει οπωσδήποτε να πάρω ένα, που πρέπει ελλείψει μέσων μαζικής μεταφοράς, θα προτιμήσω κάτι μεγάλο.

Τώρα, κάτι για διαγωνισμούς που ακυρώθηκαν, και από υβριδικά τα μεγάλα αυτοκίνητα των πολύ μεγάλων (ανδρών και γυναικών) θα μετατραπούν σε αμιγώς ηλεκτρικά, κάτι τέτοια έλεγαν, αλλά δεν το πολυκατάλαβα και δεν είναι και της ώρας. Ένα λεωφορείο ίσως; Άκουσα πως κάνει καλό στο περιβάλλον, αφού καταπολεμά την κλιματική αλλαγή και εμένα οι πολεμιστές μου αρέσουν. Λεωφορείο λοιπόν.  Αφού πάνε και έρχονται άδεια, είπαμε καμία σχέση με τη μαζική μεταφορά. Μεταφορά σκέτη. Θα έχω τον προσωπικό μου οδηγό, μιας και θα είμαι «στο περίπου» ο μόνος επιβάτης,  Θα κάνει συχνές στάσεις, άρα θα μου περνά η ζαλάδα, θα συναντώ διάφορους γνωστούς και αγνώστους, άρα θα μαζεύω υλικό για να γράψω το επόμενό μου βιβλίο. Μικρό σπίτι, μεγάλο, πολύ μεγάλο όμως αμάξι. Πάμε παρακάτω.

Μικρό σπίτι λοιπόν και μεγάλο αμάξι. Για να πολεμήσουμε μαζί την κλιματική αλλαγή. Μειωμένο το ΦΠΑ για το μικρό σπίτι, δεν το λες και πολύ μικρό αλλά ας το πάρει το ποτάμι, και ένα μεγάλο αμάξι για να πηγαίνω εκδρομές. Από εκείνες που πήγαινα παιδί με την οικογένεια και τη γειτονιά όλη. Κατά παραλίας μεριά, με το τεράστιο καρπούζι υπό μάλης. Τότε που δεν έπαιζε το ενδεχόμενο να κρατήσεις ιδιωτικό χώρο, ναι, από εκείνους που σε βλέπουν όλοι, σε γκλαμουράτους χώρους ηλιοθεραπείας και επίδειξης με καρκινικούς δείκτες που κτυπούν κόκκινο, με μίνιμουμ κατανάλωση των 300 και βάλε ευρώ και να χρεώνουν και το βρέφος στο καροτσάκι!

Και αφού θα έχω που θα έχω το μικρό μου σπιτάκι, όχι στο λιβάδι, αλλά στην τσιμεντούπολη, και θα πρέπει να διακινούμαι με μεγάλο, πολύ μεγάλο αμάξι, όχι από εκείνα τα μεγάλα των μεγάλων, αλλά από εκείνα τα πιο μεγάλα των μικρών, ήρθε και έδεσε, και το νομοσχέδιο για την τηλεργασία! Το οποίο χειροκροτώ από τη μια και με τρομάζει από την άλλη. Λίγες φορές τρόμαξα τόσο πολύ με νομοσχέδιο. Μα τηλεργασία; Από εκείνη την τρομακτική της πανδημίας; Τότε που είχα βάλει όλα εκείνα τα κιλά και έτρεχα μετά να τα χάσω και δεν χάνονταν; Με είχαν βλέπετε συμπαθήσει πολύ και δεν έλεγαν να με αποχωριστούν.

Τότε που δεν έκανα τον κόπο να σηκωθώ από το κρεβάτι; Τότε που με τις πιζάμες και την κάμερα κλειστή έκανα συνεδρίες με σοβαρότητα χιλίων καρδιναλίων που φορούσαν από τη μέση και κάτω μόνο τα εσώρουχά τους; Τότε που είχα ξεχάσει τι σημαίνει διάλειμμα για καφέ και κουβέντα ανθρώπινη με τους συναδέλφους; Τότε, ναι, που την είχα πάθει την καραμπινάτη την κατάθλιψη και άκουγα και στο διπλανό διαμέρισμα τα χαστούκια που έπεφταν βροχή και τους ψίθυρους των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών που δεν έβγαζαν άχνα για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Τότε που την ανθρώπινη επαφή που μας έλειψε την αναζητούσαμε όπως τους εθισμένους με το σταγονόμετρο. 

Να μην επιτρέψουμε παρακαλώ στους πρόσφατους εφιάλτες να ζωντανέψουν. Να μπουν όλες εκείνες οι δικλείδες ασφαλείας που θα διαφυλάσσουν την ψυχική μας υγεία και την εργασιακή μας πρόοδο. Εκείνες που θα οδηγούν στην ισορροπημένη σύζευξη οικογενειακής και εργασιακής ζωής. Εκείνες που θα μειώνουν μεν τις αχρείαστες μετακινήσεις και θα εξοικονομούν χρόνο και χρήμα αλλά δεν θα μας κλείνουν στην καμαρούλα μια σταλιά που λέγαμε με τα φαντάσματά μας τα οποία ενίοτε έχουν σάρκα και οστά. 

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Τηλεργασία με μέτρο λοιπόν και καμαρούλα μια σταλιά!