Το καλό νέο είναι ότι οι κομματικές ηγεσίες υποχρεώθηκαν πολλές φορές σε τακτική αναδίπλωση ή άτακτη υποχώρηση από τις τοπικές κοινωνίες και ήρθαν τα πάνω-κάτω στις επιλογές δημάρχων, αντιδημάρχων και περιφερειαρχών. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή των οριζόντιων τριμερών, των προ-αποκλεισμών και της άτεγκτης κομματικής πειθαρχίας. Δεν είναι εύκολη η μετάβαση από την προσωποπαγή κομματοκρατία σε μια πιο φυσιολογική πολιτική κατάσταση πραγμάτων. Είναι όμως μονόδρομος.
Το δεύτερο καλό νέο είναι ότι το εγχείρημα του Προεδρικού να εργαλειοποιήσει τις δημοτικές εκλογές, προς εξυπηρέτηση προεκλογικών γραμματίων και μικροπολιτικών στοχεύσεων για μια κυβέρνηση προθύμων, έπεσε στο κενό. Τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό, το Προεδρικό έκανε μια τρύπα στο νερό και τα σχέδια έμειναν επί χάρτου, όπως τα έργα στον Στρόβολο. Η ισχύς αυτής της κυβέρνησης είναι περιορισμένη, όπως και το βεληνεκές δράσεώς της. Όσοι δεν το ήξεραν, το καταλαβαίνουν αργά.
Το καλό με το απολιτίκ ή την επιδοτούμενη… πολιτική είναι ότι έχει ημερομηνία λήξης. Κάποιες φορές στην πενταετία, κάποιες στην εννιαμηνία. Το «φρέσκο και άφθαρτο» (σε Κύπρο και Ελλάδα) μπορεί να είναι αποτελεσματικό ως μάρκετινγκ, αλλά ως γνωστόν η πολιτική είναι όπως τον φούρνο. Ύστερα φέρνει την πυρά.
Αυτό το εισπράττει -για την ώρα- η ευπαθής ηγεσία του ΔΗΚΟ και η πολύπαθη ηγεσία της ΕΔΕΚ. Πληρώνουν τη νύφη μιας κακής διακυβέρνησης, αλλά κυρίως των δικών τους λανθασμένων στρατηγικών επιλογών και αποφάσεων. Αμφότερα τα κυβερνητικά κόμματα οδεύουν προς μια κολοσσιαία εκλογική ήττα και δεν φαίνεται να κάνουν κάτι σοβαρό για να ανατρέψουν το αναπόφευκτο.
Το ΔΗΚΟ βρίσκεται επί ξηρού ακμής και κατρακυλάει στην τέταρτη θέση, πίσω από το ΕΛΑΜ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το «ρυθμιστικό ρόλο» του. Δεν θα είναι βέβαια η πρώτη φορά που ένα συγκυβερνών κόμμα χάνει έδαφος, αλλά για το ΔΗΚΟ το ερώτημα είναι «πού είναι ο πάτος;». Ιδιαίτερα αφότου η ΔΗΠΑ δείχνει να έχει γερό αφήγημα και καθαρή πολιτική στόχευση για την επόμενη μέρα.
Για την ΕΔΕΚ, τα σχόλια περιττεύουν. Ο Σιζόπουλος παρέλαβε ένα κόμμα που ήταν στην τέταρτη θέση για δεκαετίες και κυρίως, ήταν μια αξιόπιστη πολιτική δύναμη με μικρό μεν εκλογικό ποσοστό, αλλά με ισχυρή πολιτική εμβέλεια. Επί της ηγεσίας του, η ΕΔΕΚ μίκρανε τόσο πολύ και σε τίποτα δεν θυμίζει το ιστορικό κόμμα του Λυσσαρίδη, του Ομήρου, των Ευσταθίου, του Νικολαΐδη και άλλων προσωπικοτήτων που πολιτεύτηκαν από τις γραμμές της. Η δυσοσμία σκανδάλων, οι προγραφές και οι αποκλεισμοί είχαν μεν ευεργετικά αποτελέσματα για όσους νέμονται το κόμμα, αλλά είναι καταστροφικοί για την ιστορική παράταξη.
Για τους δύο μεγάλους πόλους του κομματικού συστήματος, τα πράγματα είναι πιο απλά, αλλά όχι εύκολα. Το ΑΚΕΛ ξοφλά περασμένα γραμμάτια, θέλει να ανεβάσει τον πήχη κάπως ψηλότερα, αλλά θα (ξανά)κριθεί εκ του αποτελέσματος. Στον ΔΗΣΥ δεν έκλεισαν ακόμα οι πληγές των προεδρικών, υπάρχει εσωστρέφεια και το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών θα καθορίσει το ισοζύγιο της επόμενης μέρας.
Όσον αφορά το ΕΛΑΜ, θα είναι μεγάλη έκπληξη αν αποτύχει να εκλέξει Ευρωβουλευτή, καταγράφοντας διψήφιο ποσοστό, αλλά όσο πολιτεύεται με όρους «αντί» θα έχει ταβάνι. Μέχρι τώρα ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του, όχι επειδή τα κάνει όλα σωστά, αλλά επειδή δουλεύουν όλοι οι υπόλοιποι για αυτούς, ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό. Όσο και να προσπαθούν τα άλλα κόμματα να μαζέψουν τη ζημιά που γίνεται, δεν αρκούν πέντε συνθήματα και δύο ατάκες, για να διορθώσεις παραλείψεις πολλών χρόνων.
Κενό στην πολιτική δεν υπάρχει.
Υστερόγραφο : Οδεύουμε προς μια εποχή πιο ανοιχτών συνεργασιών και αντιπαράθεσης με βάση τις ικανότητες, τις προτάσεις και την προσωπικότητα των υποψηφίων. Ασφαλώς δεν θα σταματήσουν ποτέ να γίνονται κομματικά παζάρια, ούτε θα εκλείψουν οι επιλογές υποψηφίων με κριτήριο τις βαθιές τους τσέπες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που εκπροσωπούν – ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στις… προεδρικές.
Το άσχετο: Καιρός για δύο.
Γιώργος Αγαπίου
