Εάν αύριο γίνονταν ξανά εκλογές, είναι αμφίβολο κατά πόσον θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα. Το πιθανότερο είναι ότι ένοικος του Προεδρικού θα ήταν άλλο πρόσωπο, όχι ο κ. Χριστοδουλίδης, ο οποίος μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Το δεκάμηνο δείγμα γραφής της προεδρίας είναι τουλάχιστον απογοητευτικό, αν όχι καταθλιπτικό.
Ο υποψήφιος Χριστοδουλίδης δεν έχει σχέση με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Είναι δύο ξεχωριστοί πολιτικοί. Ο παλιός Χριστοδουλίδης υποσχόταν να φέρει το νέο, το άφθαρτο, την ελπίδα. Την επανεκκίνηση που τόσο πολύ χρειαζόταν ο τόπος. Την απαλλαγή από τη διαπλοκή, την αποκατάσταση του κύρους των θεσμών, την εμπιστοσύνη του πολίτη με την εξουσία. Την ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα.
Ο νέος Χριστοδουλίδης έφερε την αλαζονεία, την εγωπάθεια, την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, τον ποντιοπιλατισμό και την ανασφάλεια. Ξεκίνησε τσαλαπατώντας τις αρχές που έλεγε ότι υπηρετούσε, επένδυσε στην εικόνα, έχασε την ουσία και προσπάθησε να κάνει επανεκκίνηση, ακυρώνοντας ό,τι απέμεινε από όσα υποσχέθηκε. Η νέα εποχή Χριστοδουλίδη έφερε πισωγύρισμα.
Η εμπιστοσύνη χάθηκε. Εξανεμίστηκε. Τώρα επιχειρείται, για δεύτερη φορά σε δέκα μήνες, μια νέα αρχή. Μακάρι, για το καλό όλων μας και όχι μόνο για το καλό των συγγενών και φίλων της οικογένειας, να τα καταφέρει.
Μόνο ευχές μπορούμε να κάνουμε, γιατί ο Πρόεδρος απέδειξε ότι έχει αλλεργία στην κριτική, έχει πάρει διαζύγιο από τη διαφάνεια και αγνοεί τι σημαίνει «λογοδοσία». Μένουμε στα ευχολόγια και στην -κατά Χριστοδουλίδη- «αβασάνιστη κριτική», γιατί στο κυπριακό πολιτειακό σύστημα δεν υπάρχουν μηχανισμοί αποκατάστασης της δημοκρατικής τάξης. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί που να επιτρέπουν στους πολίτες τον διαρκή έλεγχο της κάθε εξουσίας, πέραν από τη στιγμιαία εντολή που δίνεται στη βάση κάποιων (αόριστων πολλές φορές) υποσχέσεων. Υπάρχουν ασφαλώς τα κόμματα που δήθεν εκπροσωπούν τους πολίτες και συναλλάσσονται με την εκάστοτε εξουσία, την οποία και…ελέγχουν. Για αυτό καλό θα ήταν μαζί με τις ευχές, να ανάβουμε και κανένα κερί.
Εάν ο κύριος Χριστοδουλίδης θέλει πραγματικά να κάνει επανεκκίνηση, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, ας ξαναδιαβάσει όσα υποσχόταν προεκλογικά. Ας θυμηθεί όσα έλεγε για το ήθος της εξουσίας, τους θεσμούς και τη δημοκρατία. Μπορεί να ξεκινήσει από τα αυτονόητα.
Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί ένας Πρόεδρος να λαμβάνει σύνταξη, με παράτυπη μάλιστα διαδικασία. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για τους διορισμούς συγγενών και φίλων στο Προεδρικό. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχει διαφάνεια στις δαπάνες δημοσίου χρήματος, ακόμα και αν αυτό αφορά την -κατά τον Λετυμπιώτη- «κρεβατοκάμαρα» του Προέδρου. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να κυβερνήσει, όχι να κάνει δημόσιες σχέσεις ωσάν να είναι υποψήφιος στις επόμενες προεδρικές. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ξανακτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Και η εμπιστοσύνη κτίζεται με διάθεση αυτοκριτικής, διάλογο και λογοδοσία στη βάση όσων εξαγγέλθηκαν, χωρίς ωραιοποιήσεις και ναρκισσισμούς. Θα ήταν χρήσιμο για τη Δημοκρατία, αν ο Πρόεδρος μιλούσε λιγότερο και έκανε περισσότερα. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Υπάρχουν όμως οι δυνατότητες;
Υστερόγραφο: Το μπάχαλο που έγινε με το Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων ήταν γνωστό εδώ και τρεις μήνες. Όπως σημείωσε και ο τέως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Χρήστος Κληρίδης, «τα πρόστιμα Έφορου εταιρειών για τυχόν καθυστερήσεις στη δήλωση πραγματικών δικαιούχων εταιρειών, καταπιστευματων κτλ. είναι παράνομα γιατί παραβιάζουν την αρχή της Ισότητας και της αναλογικότητας μεταξύ άλλων.» Τα γράφαμε και στη στήλη με τίτλο «Δημόσιο στην εποχή του φαξ» πριν δύο μήνες, αλλά έπρεπε να φθάσουμε στο και πέντε για να γίνει το αυτονόητο. Να δοθεί παράταση επειδή η κρατική μηχανή τα έκανε μαντάρα.
Άσχετο: «Το φράγμα του φόβου έσπασε…»
Γιώργος Αγαπίου
