Ταμείο θα κάνουμε στο τέλος, για την ώρα γίνεται αποταμίευση. Αποταμίευση υπομονής, κόπων και διαψεύσεων. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε νέα ήθη και σύγχρονη κουλτούρα, αλλά παραδίδει παλαιοκομματική αλαζονεία και εγωπάθεια, το πρόσημο είναι αρνητικό.
Κάποια πράγματα δεν κρύβονται. Η αναποφασιστικότητα και η αναβλητικότητα δημιουργούν κενό ακυβερνησίας και επιφέρουν λανθασμένες ή και καθυστερημένες αποφάσεις. Η επένδυση σε μια επιτηδευμένη «αποφασιστικότητα» και σε μια εικόνα «αυτοπεποίθησης» δεν κρύβουν ούτε τον ναρκισσισμό, ούτε την ανεπάρκεια. Είναι όπως «τα καινούργια ρούχα του βασιλιά», φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού.
Από μια κυβέρνηση -και ιδιαίτερα έναν Πρόεδρο- που θέτει ως προτεραιότητα τις δημόσιες σχέσεις, θα ανέμενε κανείς καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας και των συνθηκών που βιώνουν οι πολίτες. Όταν ο… συνταξιούχος κύριος Χριστοδουλίδης δηλώνει, «γνωρίζω πάρα πολύ καλά τα προβλήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζετε, γνωρίζω την πίεση που δέχονται τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις», τότε μάλλον απευθύνεται σε προεκλογικό ακροατήριο χειροκροτητών.
Εάν όντως ο Πρόεδρος «γνώριζε» και αντιλαμβανόταν τις πολλαπλές πιέσεις που δέχονται τα νοικοκυριά, εδώ και πάρα πολλούς μήνες, πέραν των ελλιπών και καθυστερημένων μέτρων που ανακοίνωσε, θα το έδειχνε στην πράξη. Τα λέει, όμως, όλα αυτά γιατί πρέπει να τα πει, γιατί έτσι επιτάσσει το εγχειρίδιο δημοσίων σχέσεων και οι κανόνες της επικοινωνίας. Όχι γιατί τα εννοεί.
Αν πραγματικά ο κύριος Χριστοδουλίδης εννοούσε όσα λέει, ότι δηλαδή «γνωρίζει» τον ανήφορο που τραβάνε οι κυπριακές οικογένειες, θα έκανε τουλάχιστον μία πράξη υψηλού πολιτικού συμβολισμού και μηδαμινού δημοσιονομικού οφέλους. Θα σταματούσε να λαμβάνει την παχυλή δημοσιοϋπαλληλική του σύνταξη (από τα 45!), όντας ο υπέρτατος άρχων της Κυπριακής Δημοκρατίας, αμειβόμενος (ορθώς) με σχεδόν €9.000 μηνιαίως πέραν των άλλων εσόδων του.
Μιλούμε για τη σύνταξή του, όχι επειδή θα σωθεί η οικονομία ή θα μειωθεί το υπερδιογκωμένο κρατικό μισθολόγιο, αλλά επειδή με την αποποίηση της τουλάχιστον δεν θα προκαλείται μια κοινωνία που δοκιμάζεται παντοιοτρόπως. Μιλούμε για τη σύνταξη του κυρίου Χριστοδουλίδη επειδή την πληρώνουμε όλοι οι φορολογούμενοι και επειδή είναι αποτέλεσμα μιας εξόφθαλμα στρεβλής νομοθεσίας, που μόνο σε δικαιοσύνη δεν παραπέμπει. Δεν μιλούμε για τους άλλους συνταξιούχους του Υπουργικού, τα υπερπρονόμια που απολαμβάνουν κρατικοί αξιωματούχοι για δουλειά μερικών μηνών και τα συμπαρομαρτούντα του υπολοίπου συστήματος.
Όταν ο πρώτος τη τάξει κρύβεται πίσω από έναν τόσο ευτελές (για τη θέση του) ποσό, πώς να διορθώσει τα υπόλοιπα; Με τα λόγια μπορεί να κτίζει ανώγεια και κατώγεια, αλλά δεν μπορεί να έχει και την πίττα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Και για να το γράψουμε όπως το καταλαβαίνει ο μέσος πολίτης. Είναι περιπαίξιμο κύριε Πρόεδρε.
Υστερόγραφο: Όσον αφορά το περιβόητο πακέτο μέτρων της κυβέρνησης θα έπρεπε να συνοδευτεί από ένα «mea culpa» και μια παραίτηση (του ΥΠΟΙΚ). Καταρχάς μια διευκρίνιση: το κόστος των μέτρων δεν είναι €196 εκατ. αλλά πιο μικρό, καθώς θα υπάρξουν έσοδα μέσα από την αυξημένη κατανάλωση. Έπειτα, η κυβέρνηση επαναφέρει (ορθώς) οριζόντια «μη στοχευμένα» μέτρα, τα οποία όμως προηγουμένως μας έλεγε ότι δεν είναι σωστά και θα έχουν αυξημένο δημοσιονομικό κόστος. Δεύτερον, το κράτος είχε επιπλέον έσοδα λόγω της κρίσης πέραν των €2 δις (λόγω φόρων και αύξησης τιμών), αλλά τα μέτρα στήριξης δεν είναι κατ’ αναλογία ισοδύναμα (μιλούμε για ανάλογα μέτρα, όχι ισόποσα). Τρίτον, η επιδότηση των επιτοκίων για πολύ μικρή χρονική περίοδο αφήνει εκτός μεγάλες ομάδες πληθυσμού, που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Τέταρτον, το δωδεκαήμερο για την εφαρμογή μηδενικού συντελεστή ΦΠΑ σε τρόφιμα δίνει περιθώριο για φαινόμενα αισχροκέρδειας. Πέμπτον, ας μην γελιόμαστε, τα φωτοβολταϊκά δεν είναι για όλους. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι το πακέτο μέτρων που επεξεργάζονταν για μήνες η κυβέρνηση μοιάζει με ασπιρίνη για πονοκέφαλο και όχι σοβαρή θεραπεία. Όσοι δεν κατανοούν με οικονομικά μεγέθη ότι η μεσαία τάξη βουλιάζει, θα το κατανοήσουν πολιτικά.
Το πολύ κύριε… Πρόεδρε το βαριέται κι ο λαός.
