ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ 

Τον περασμένο Δεκέμβριο, την ώρα που χιλιάδες επιχειρήσεις βρίσκονταν στα όρια της χρεοκοπίας λόγω των απανωτών περιοριστικών μέτρων και η δημόσια υγεία βούλιαζε από το νέο κύμα πανδημίας, η Βουλή αποφάσισε το… αυτονόητο. Διέγραψε από τον ετήσιο προϋπολογισμό του 2021 τη σημείωση για το μοίρασμα της κρατικής χορηγίας στα κοινοβουλευτικά κόμματα. Διέγραψε την εξής φράση: «Νοείται ότι κατά το έτος διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών η κρατική χορηγία παραχωρείται κατά 50% πριν από τις βουλευτικές εκλογές στα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή και το υπόλοιπο 50% μετά τις βουλευτικές εκλογές στα κόμματα που αποτελούν μέρος της νεοεκλεγόμενης Βουλής». 

Αυτό σήμαινε ότι τα εντός Βουλής κόμματα θα μοιράζονταν κανονικά και με το νόμο όλο το ποσό της κρατικής χορηγίας (€7 εκατ.) που τους αναλογούσε ενόψει βουλευτικών, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος σε πέντε μήνες. Βάσει αυτής της απόφασης, ένα γενναιόδωρο μπαξίσι €3,5 εκατομμυρίων μοιράστηκε στα μονίμως άδεια κομματικά ταμεία. Οι θιασώτες της κάθαρσης και οι πολέμιοι της διαπλοκής, έκοψαν το καρπούζι στη μέση. Τα μισά δικά τους και τα άλλα μισά, πάλι δικά τους. Θα ήταν μια δίκαιη μοιρασιά, αν δεν ήταν μια καραμπινάτη κατεργαριά. Μια κλασική περίπτωση διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν έχει σημασία αν η πράξη έγινε με νομοθετική βούλα ή αν εκόντες άκοντες συμφώνησαν στο μοίρασμα. Σημασία έχει ότι τα κόμματα έβαλαν χέρι σε δημόσιο χρήμα που πολιτικά, δεοντολογικά, ηθικά, ακόμα και οικονομικά, δεν είχαν δικαίωμα να λάβουν.

Οι βουλευτές δεν χρειάζονταν να έχουν ιδιαίτερες γνώσεις είτε για την ευκλείδειο γεωμετρία, είτε ακολουθία Fibonacci, για να βρουν άκρη στο γρίφο «πόσο-είναι-το-μισό-των-επτά-εκατομμυρίων;». Απλές γνώσεις αριθμητικής δημοτικού θα ήταν αρκετές. Μια διαίρεση με παρονομαστή τον αριθμό δύο. Και αυτή η πράξη, λάθος θα ήταν. Με τις εκλογές σε πέντε μήνες, τα κόμματα έπρεπε να λάβουν τα πέντε δωδέκατα από τη χορηγία που τους αναλογούσε. Πιο κάτω από το 50%. Λίγο πιο πάνω από το 40%. Αντ’ αυτού, έλαβαν το 100%. 

Τα κομματικά μαθηματικά του Δεκέμβρη όμως, τα βλέπει ο Μάης και γελά. Οι εκλογές έφεραν τα πάνω-κάτω. Έφεραν ένα νέο κόμμα στη Βουλή (ΔΗΠΑ), ενάμιση κόμμα εκτός Βουλής (Αλληλεγγύη, Συμμαχία) και ένα κόμμα που δεν μπήκε Βουλή αλλά εξασφάλισε ποσοστό πάνω από 3% (Κυνηγοί) βάσει του οποίου δικαιούται χορηγία. Έφεραν και μειώσεις ποσοστών των άλλων κομμάτων, άρα ανακατανομή της χορηγίας που ήδη μοιράστηκε με βάση τα ποσοστά του 2016. Μπέρδεμα; Όχι. Αυτό δεν είναι μπέρδεμα, ούτε μπάχαλο. Είναι η επιβεβαίωση της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος που έγινε το Δεκέμβρη του 2020. Μια στημένη μοιρασιά από τους διαπρύσιους κήρυκες της εντιμότητας και της ηθικής. 

Όλα τα κόμματα έλαβαν τη χορηγία. Για να λέμε όμως του στραβού το δίκαιο, η Αλληλεγγύη δήλωσε επανειλημμένα ότι το ποσό που (δεν) της αναλογούσε για το δεύτερο εξάμηνο του έτους δεσμεύτηκε από την πρώτη στιγμή σε ειδικό τραπεζικό λογαριασμό με σκοπό να επιστραφεί «όταν ξεκαθαρίσει η διαδικασία». Η Συμμαχία, ανέφερε σε ανακοίνωση ότι «θα προβεί σε όλες τις νόμιμες ενέργειες, ως ορίζει η νομοθεσία», η Πινδάρου διαμήνυσε (από τον Φεβρουάριο) ότι θα επιστρέψει το ποσό που δεν της αναλογεί και ο τέως πρόεδρος των Οικολόγων Γ. Περδίκης επέκρινε δημοσίως τη διανομή της χορηγίας πριν από τις εκλογές με τη «μυστηριώδη», όπως είπε, διαγραφή της επίμαχης πρόνοιας. Καλά όλα αυτά, αλλά όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος και μένει να δούμε αν θα ακολουθήσουν την πεπατημένη ή θα μας εκπλήξουν ευχάριστα. Για την ώρα πάντως, υπάρχει νομοθετικό κενό.

Το κενό, ή όπως το θέτει το ΑΚΕΛ «η συζήτηση περί όνου σκιάς», αφορά το γεγονός ότι η κρατική χορηγία δίνεται στα κόμματα για πέντε χρόνια. Ένα νεοεισερχόμενο κόμμα δεν λαμβάνει την εξ ημισείας χορηγία που δικαιούται βάσει του αποτελέσματος που κατέγραψε (βλ. περίπτωση ΔΗΠΑ), αλλά θα λάβει ολόκληρη τη χορηγία πριν τη νέα κοινοβουλευτική περίοδο (βλ. περίπτωση Αλληλεγγύης). Επιχείρημα που ακούγεται μεν λογικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Η ΔΗΠΑ έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται γιατί έμεινε έξω από τη μοιρασιά του Δεκέμβρη, όπως κάθε λόγο έχει και το Κόμμα των Κυνηγών. Το κόμμα δηλαδή που βάσει εκλογικού αποτελέσματος (ποσοστό πάνω από 3%) δικαιούται χορηγία για τις εκλογικές του δαπάνες. Μπέρδεμα; Μεγάλο. Πως θα δοθεί χορηγία σε ένα κόμμα αφού η χορηγία εξανεμίστηκε; Θα του δώσουν εκλογική χορηγία το 2022; Από πού και ως πού; Ή μήπως θα χρειαστεί η ψήφιση συμπληρωματικού προϋπολογισμού, άρα θα πληρώσει ο φορολογούμενος τη διαφορά;  

Η συζήτηση θα ήταν όντως περί «όνου σκιάς» αν τα κόμματα έκαναν το αυτονόητο. Εάν λάμβαναν μόνο το μέρος της χορηγίας που τους αναλογεί, χωρίς να τίθεται ζήτημα επιπλέον επιβάρυνσης των δημοσίων ταμείων για τις δικές τους ματσαράγκες. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι μια αμαρτωλή ιστορία με πολλές, πάμπολλες, μαύρες σελίδες. Μια μαύρη τρύπα. Είτε μιλούμε για τη χρυσή αύξηση της χορηγίας που αποφάσισαν εν κρυπτώ και παραβύστω το 2017, είτε μιλούμε για το σχεδόν διπλασιασμό των κοινοβουλευτικών συνεργατών των κομμάτων (εκ των οποίων οι μισοί εργάζονται οπουδήποτε αλλού εκτός από τη Βουλή), είτε μιλούμε για ύποπτες χορηγίες (όπως αυτές που έδωσαν πολιτογραφηθέντες με «χρυσά διαβατήρια» στην Πινδάρου), είτε μιλούμε για το σκάνδαλο Focus, είτε ακόμα μιλούμε για τρύπια πόθεν έσχες που επιτρέπουν στον κάθε πολιτευτή, διαπλεκόμενο ή μη, να αποκρύψει συμφέροντα εκατομμυρίων.   

Τα πράγματα όμως είναι πολύ απλά. Οι επαγγελματίες πολέμιοι της διαπλοκής και φανατικοί υπέρμαχοι της διαφάνειας, οφείλουν πρώτα απ’ όλα να πείσουν για τις δικές τους προθέσεις. Ακόμα και με κόστος -για οικονομικό κόστος μιλούμε, γιατί το «πολιτικό κόστος» κατάντησε ανέκδοτο. Πλήρης διαφάνεια στα οικονομικά τους, πλήρης συμμόρφωση με τις συστάσεις της Greco και σωστό έλεγχος του πόθεν έσχες. 

Εάν τώρα τα κόμματα για να λειτουργήσουν χρειάζονται περισσότερα εκατομμύρια, αυτό να συζητηθεί στο φως της ημέρα μαζί με στοιχεία και αριθμούς. Επιστημονικά δεδομένα και όχι ό,τι κόψει ο νους του κάθε κομματικού φερέφωνου. Για την ώρα, οφείλουν επιστρέψουν τη χορηγία που κακώς έλαβαν και δεν τους αναλογεί βάσει του αποτελέσματος του Μαΐου. Μέχρι τότε, καλά ξεμπερδέματα.     

Υστερόγραφο: Βάλσαμο στις πληγές της Ελλάδας που καίγεται, το Τόκυο. Όχι για τα μετάλλια, αλλά για το ήθος που διδάσκουν οι Έλληνες αθλητές. Ιακωβίδης, Ντούσκος, εθνική υδατοσφαίρισης, Τεντόγλου, Πετρούνιας, Καραλής, Βολικάκης, Στεφανίδου, Κυριακοπούλου και τόσοι άλλοι. Ένας θησαυρός στα αποκαΐδια ενός ανήμπορου κράτους. Μια Ελλάδα που δεν θα τη βρούμε στα φτηνά σόου της κλειδαρότρυπας, ούτε θα την δούμε στα φανταχτερά πάνελ. Μια Ελλάδα που ιδρώνει και αγωνίζεται, σηκώνεται, πέφτει και ξανασηκώνεται. Παλεύει μέχρι τέλους με αξιοπρέπεια.   

Το άσχετο: Σήκωσε το!   

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…