Κάποτε είχαμε τους Αγανακτισμένους που δημιούργησαν στην Ευρώπη το κίνημα αμφισβήτησης της. Σήμερα έχουμε τους τρομαγμένους ακροδεξιούς. Οι πρώτοι σχεδόν εξαφανίστηκαν. Τώρα είναι η σειρά και των επόμενων. Εμείς  ούτε ασυνάρτητοι Αγανακτισμένοι είμαστε, ούτε φανατικοί ακροδεξιοί…

 

Θυμάστε το «Podemos»; Το «Die Linke»; Τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α τον θυμάστε; Ήταν τα κόμματα που συγκλόνισαν την ήπειρο μας για μια δεκαετία.

Σήμερα όμως που βρίσκονται;   Ήταν μια καταιγίδα στον Ευρωπαϊκό πολιτικό ορίζοντα που ξέσπασε και σήμερα σβήνει, ξεχνιέται. 

Ήταν προϊόντα μιας εποχής την οποία εκμεταλλεύτηκαν περιστασιακά ταλαντούχοι ηγέτες (Πάμπλο Ιγκλέσιας -Τσίπρας), και σήμερα εξαφανίζονται. 

Θα μου πείτε μα ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνεται με τον Κασσελάκη, αλλά για ποια ανανέωση να μιλήσουμε όταν μόλις προχτές άκουσα τον ανεμόμυλο Κασσελάκη να χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ ως «ιερή αμυντική συμμαχία». Έτσι όπως το ακούτε. Ο ηγέτης του κόμματος της ριζοσπαστικής ελληνικής αριστεράς να χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ ιερή αμυντική συμμαχία. 

Ιερό το ΝΑΤΟ δεν το λέω ούτε εγώ που αρθρογραφώ χρόνια τώρα για την αποδαιμονοποίηση του από τις κατάρες των συντρόφων του Κασσελάκη. 

Με αυτά θέλω να πω ότι το κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 2015 μέχρι το 2019, δεν υπάρχει. Υπάρχει μία ταμπέλα ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά ως πολιτικός μηχανισμός παραγωγής πολιτικής είναι κάτι άλλο. 

Το ίδιο και το Podemos ( Μπορούμε), στην Ισπανία, που ουσιαστικά έκλεισε τον κύκλο του, μετά από μία συντριπτική ήττα στις εκλογές του 2021. 

Το κόμμα της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), ακολουθεί την ίδια παρακμιακή πορεία. Σήμερα δεν σχηματίζουν καν κοινοβουλευτική ομάδα στη Γερμανική βουλή.

Όλοι αυτοί εξέφρασαν μία εποχή που ξέσπασε με το κίνημα των Αγανακτισμένων. Εξέφραζαν ένα κοινωνικό ρεύμα που δημιούργησε η οικονομική και συναφώς κοινωνική κρίση. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, και σήμερα, ως διάττοντες χάνονται.

Η περιστασιακή ανάκαμψη αυτών των δυνάμεων έδωσε την αίσθηση της αλλαγής ισορροπίας στην Ευρώπη. Αναθάρρησαν οι αριστερές οι αυτοαποκαλούμενες και προοδευτικές δυνάμεις ότι τώρα είναι η ώρα πρώτη φορά αριστερά κοκ.

Στην Κύπρο βέβαια δεν το ζήσαμε αυτό το φαινόμενο διότι την ώρα που στην Ευρώπη αγωνίζονταν να συνέλθουν από τις πολιτικές που κατά την αριστερά, οδήγησαν στην οικονομική κρίση… εμείς παλεύαμε για να βγούμε από την κρίση που μας οδήγησε η αριστερά, με την δραματικά αποτυχημένη, διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ. Δεν ήξεραν οι Ευρωπαίοι… δεν ρώταγαν;

Εξαφανίστηκαν ή εξαφανίζονται λοιπόν αυτά τα κόμματα, γιατί η πράξη απέδειξε πως η εργαλειοποίηση της απογοήτευσης χωρίς ορθολογισμό και ισχυρή πολιτική ταυτότητα, οδηγεί στο χάος. 

Η άλλοτε ουτοπία της δίκαιης κοινωνίας, που οραματίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι υλοποιείται σήμερα στις σύγχρονες και πετυχημένες Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ζούμε στην Ευρώπη, την εποχή με το χαμηλότερο ποσοστό φτώχιας, και την μεγαλύτερη ελευθερία, στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Ζούμε την εποχή που οι ευάλωτοι και διαφορετικοί, έχουν το ισχυρότερο πλέγμα προστασίας και αποδοχής από ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, που μέχρι πριν 100 χρόνια θεωρούσε ανεκτή ακόμη και τη δουλεία.

Με άλλα λόγια το Ευαγγέλιο των ριζοσπαστικών λεγόμενων κομμάτων, το εφάρμοσαν με επιτυχία οι αντίπαλοι τους. Χωρίς συγκρούσεις, χωρίς υποδαύλιση παθών και συνθήματα, και παντιέρες για επαναστάσεις.

Και έτσι φτάσαμε να βρίσκονται υπό διάλυση τρία εμβληματικά κόμματα, που είτε ανέλαβαν την εξουσία είτε έφτασαν πολύ κοντά να κτυπούν την πόρτα της εξουσίας με τον ένα ή τον άλλον τρόπο.

Εξέφρασαν τον θυμό μιας εποχής. Κάθε εποχή έχει τον δικό της θυμό. Αλλά τα κινήματα,  που είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης και οργής  κατά κανόνα ξεφουσκώνουν. 

Ζούμε το ίδιο φαινόμενο σήμερα στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, με την άνοδο της ακροδεξιάς πλευράς του Ευρωσκεπτικισμού; Προφανώς ναι. 

Και αυτό συμβαίνει γιατί αυτή τη φορά ο λόγος της κρίσης δεν είναι πια η οικονομική πολιτική, αλλά ο κίνδυνος απ έξω. Οι μετανάστες και ο πόλεμος. Ο πόλεμος πάντα προκαλεί αισθήματα ανασφάλειας, και πάντοτε σε τέτοιες περιόδους οι πολίτες αναζητούν ασφάλεια, σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι πιο ισχυροί ή που δίνουν την εικόνα της ισχύος. 

Οι μετανάστες απειλούν την καθημερινότητα μας, το καβούκι μας, ότι πιο στοιχειώδες έχουμε. Δεν μιλάμε για τους αριθμούς του 2010, δεν μιλάμε για πολιτικές ενσωμάτωσης, που είναι αδύνατον να υλοποιηθούν σήμερα. Μιλάμε για περιχαράκωση. Αυτό το κλίμα ευνοεί την ακροδεξιά, η οποία επενδύει στην Ευρώπη των εθνών. Των κρατών δηλαδή που το καθένα ξεχωριστά θα αυτοπροστατεύεται με το τρόπο που εκείνο επιλέγει. 

Μπορεί κανείς εύκολα να σκεφτεί που θα οδηγήσει αυτό. Σε μια αποδυναμωμένη, πολυδιασπασμένη πολιτική αντιμετώπισης ενός προβλήματος που έχει οικουμενικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για συνταγή αποτυχίας!

Αυτό που και σήμερα πρέπει να γίνει, είναι εκείνο που κάναμε και την προηγούμενη δεκαετία με άλλα όμως χαρακτηριστικά αυτή τη φορά. Απέναντι στην ασυναρτησία των αγανακτισμένων, προβάλαμε το Μένουμε Ευρώπη, κτίζοντας τείχος προστασίας της Ευρώπης. Απέναντι στους υποστηρικτές της Λίρας προβάλαμε το Μένουμε στο Ευρώ. Συσπειρωνόμαστε στην ΕΕ και προστατεύουμε τα επιτεύγματα μας…