Η τελευταία φορά που ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ πορεύτηκαν μαζί στο κυπριακό ήταν το 1993 που τους ένωσε η απόρριψη των Ιδεών Γκάλι – 30 χρόνια μετά (με εξαίρεση 11 μήνες το 2013), τα δυο κόμματα ενώνονται ξανά στο κυπριακό μέσω του Νίκου Χριστοδουλίδη
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp - Τις προάλλες (Πέμπτη 30 Μαρτίου) είχαμε το πρώτο Εθνικό Συμβούλιο επί Νίκου Χριστοδουλίδη. Η σύνθεση ήταν αυτή που εφάρμοζε και ο Νίκος Αναστασιάδης, δηλαδή ένα πρόσωπο από κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα συν πρώην Προέδροι της Δημοκρατίας. Ο Νίκος Αναστασιάδης το ονόμαζε αυτό ‘Συμβούλιο Αρχηγών’ αντί Εθνικό Συμβούλιο διότι η σύνθεση του τελευταίου είχε πάντοτε άλλη μορφή με δυο άτομα από κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα. Όπως και να έχει, αυτά επί της διαδικασίας και όχι επί της ουσίας.
Η ουσία είναι άλλη. Ότι στο πρώτο Εθνικό Συμβούλιο υπήρξε μια τρομερή και μεγάλη ομογνωμία ως προς την τακτική για το Κυπριακό. Παρακολουθήσαμε τους πολιτικούς Αρχηγούς με το πέρας της Συνεδρίας του Σώματος να προβαίνουν σε θετικές και υποστηρικτικές δηλώσεις ως προς την τακτική του νέου Προέδρου. Μια ομογνωμία που ομολογουμένως πάνε πολλά χρόνια για να δούμε. ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΛΑΜ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ συμφώνησαν και υπερθεμάτισαν για την τακτική του Νίκου Χριστοδουλίδη ενώ η μόνη διαφοροποίηση ήταν από πλευράς ΑΚΕΛ.
Η τακτική του Νίκου Χριστοδουλίδη είναι η εμπλοκή της ΕΕ στα του Κυπριακού. Δηλαδή διορισμός προσωπικότητας από κάποια χώρα της ΕΕ (για παράδειγμα επιπέδου Α. Μέρκελ), η οποία προσωπικότητα θα είναι ενεργά αναμεμειγμένη στα του Κυπριακού. Επιπλέον να υπάρξει διασύνδεση των Ευρωτουρκικών με το Κυπριακό. Δηλαδή το κυπριακό να γίνει μέρος των Ευρωτουρκικών.
Ως ιδέα δεν είναι κακή. Η ΕΕ ήταν πάντοτε παρούσα στις μεγάλες στιγμές του Κυπριακού αλλά ποτέ ενεργά εμπλεκόμενη σε όλη την διαδικασία. Από τις συνομιλίες έως και την κατάληξη. Επιπλέον η ένταξη του κυπριακού στο πακέτο των Ευρωτουρκικών φαντάζει επίσης καλή.
Το μείζον ερώτημα όμως είναι άλλο: Θα καταφέρει ο Νίκος Χριστοδουλίδης αφενός να διοριστεί μια Ευρωπαική προσωπικότητα για το Κυπριακό και αφετέρου να εντάξει και διασυνδέσει το Κυπριακό στα Ευρωτουρκικά; Θα το αποδεχτούν αυτό οι άλλοι ηγέτες των κρατών μελών; Διότι η διασύνδεση των δυο συνεπάγεται πως οι Ευρωτουρκικές Σχέσεις δεν θα μπορούν να προχωρήσουν σε κανένα επίπεδο ενόσω είναι το κυπριακό χωρίς λύση και ενόσω η Τουρκία εμφανίζεται αδιάλλακτη.
Από πλευράς ΑΚΕΛ υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση. Ότι η διασύνδεση του Κυπριακού θα πρέπει να γίνει με τα Ενεργειακά και όχι με κατ’ αποκλειστικότητα με τα Ευρωτουρκικά. Η θέση αυτή του ΑΚΕΛ δεν είναι καινούργια αλλά αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα αυτή την περίοδο λόγω των διεθνών εξελίξεων. Επειδή γίνεται σοβαρή μετατόπιση σχέσεων, συνεργειών και η κατάσταση πραγμάτων αλλάζει άρδην, οι ενεργειακοί πόροι εντός της ΕΕ ή πλησίον της γηραιάς ηπείρου εξελίσσονται σε θέμα υψίστης στρατηγικής σημασίας για την ίδια την ΕΕ. Αυτό βεβαίως δεν είναι παιχνίδι που μπορεί από μόνη της η Λευκωσία να παίξει. Είναι παιχνίδι που απαιτεί εμπλοκή σοβαρών παιχτών ώστε να λειτουργήσουν ως συντονιστές και ως ρυθμιστές για να δημιουργηθεί ένα τόξο συνεργασίας μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, Τουρκίας και Ελλάδας (και γιατί όχι και Λιβύης), και για όλο αυτό εννοείται πως προαπαιτείται η επίλυση του Κυπριακού.
Επί της πολιτικής όψης όμως υπάρχει και αυτό που προαναφέρθηκε. Ότι για πρώτη φορά μετά από πολλές 10ετίες, βλέπουμε μια ομογνωμία μεταξύ ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ (καθώς και των άλλων κομμάτων πλην του ΑΚΕΛ) στο θέμα του Κυπριακού.
Το ΔΗΚΟ εμφανίζεται να εμπιστεύεται πλήρως τον Νίκο Χριστοδουλίδη στις προσεγγίσεις του στο Κυπριακό όπως επίσης και ο ΔΗΣΥ.
Είναι από τις ελάχιστες φορές που παρακολουθούμε να συμβαίνει αυτή η ‘σύμπραξη’. Πάνε 30 χρόνια που είδαμε το ΔΗΚΟ να συμφωνεί με το ΔΗΣΥ στο Κυπριακό, (με άξονα συμμαχίας την απόρριψη των Ιδεών Γκάλι). Ήταν το 1993 όταν το ΔΗΚΟ υποστήριξε τον Γλαύκο Κληρίδη και συγκυβερνούσαν μέχρι τον Νοέμβριο του 1997 όταν το ΔΗΚΟ διαφώνησε με την πρόθεση για επαναδιεκδίκηση του Γλαύκου Κληρίδη στις Προεδρικές του 1998 και αποχώρησε από την κυβέρνηση για να στηρίξει μαζί με το ΑΚΕΛ την υποψηφιότητα του Γιώργου Ιακώβου. Έκτοτε το ΔΗΚΟ βρέθηκε εκ νέου με το ΔΗΣΥ στην συγκυβέρνηση το 2013 αλλά με την εκλογή του Νικόλα Παπαδόπουλου στην Προεδρία του ΔΗΚΟ (Δεκέμβριο 2013), το ΔΗΚΟ αποχώρησε από την κυβέρνηση Αναστασιάδη, δυο μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2014 λόγω διαφωνία στο Κυπριακό (για το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου), με τον Νικόλα Παπαδόπουλο να κάνει λόγο για αθέτηση των υποσχέσεων Αναστασιάδη προς το ΔΗΚΟ ως προς τα του κυπριακού.
Η εξέλιξη αυτή από μόνη της είναι μεγάλης πολιτικής σημασίας. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξασφαλίζει την στήριξη όλων των κομμάτων (πλην του ΑΚΕΛ) στο Κυπριακό. Απομένει να δούμε στην πορεία αλλά και όταν τα πράγματα αρχίσουν να κορυφώνονται πόσο καλά σφυρηλατημένη θα είναι αυτή η στήριξη…
