Ειδικά αφιερωμένο σε σένα μανούλα με ή χωρίς παιδιά (γιατί δεν ήρθαν ποτέ) με παιδιά που κυοφόρησες ή τεκνοθέτησες μόνη ή με τον σύντροφό σου μαμά μου που οδηγείς το αμάξι με ασφάλεια  χωρίς να τρέχεις

Μέρα της μητέρας. Να ζήσεις μανούλα μου. Σε αγαπώ ως τον ουρανό και πίσω ξανά. Σε ευχαριστώ, σε ευγνωμονώ καλύτερα, για όλα. Για όλα όλα όμως. Για όσα έκανες και κυρίως για όσα δεν έκανες. Για όσα μου επέτρεψες να κάνω και όσα μου απαγόρευσες. Για τα λουριά που μου έσφιξες αλλά πρωτίστως για εκείνες τις φορές που τα χαλάρωνες κρατώντας την ανάσα σου μην τυχόν και κάτι πάθαινα με τη δική σου ευλογία. Για τις νύχτες που ξενύχτησες από αγωνία αλλά κυρίως για τις νύχτες που κοιμήθηκες ήρεμα γιατί με εμπιστευόσουν, γιατί πίστευες σε μένα και ήξερες βαθιά μέσα σου πως όλα θα πήγαιναν καλά. Για όσες φορές υποψιασμένη με έλεγχες κρυφοκοιτάζοντας ημερολόγια και τσάντες,  αλλά κυρίως για όλες εκείνες, τις περισσότερες, που σεβόσουν τον προσωπικό μου χώρο και με άφηνες να αναπνεύσω. Θέλει πιο πολύ θάρρος να αφήνεις το παιδί σου να κάνει ποδήλατο χωρίς χέρια παρά να το πνίγεις κρατώντας του εσύ το τιμόνι. Δήθεν για να μην πέσει. 

Σε ευχαριστώ για κάθε φορά που έπεφτα και σε πονούσα διπλά μα δεν μου θύμωνες. Ήσουν εκεί για μένα χωρίς να κρίνεις. Σε ευχαριστώ για κάθε φορά που έβαζες χαλινάρι στην αγάπη σου για να με αφήσεις να μεγαλώσω και να βρω τα πατήματά μου στη ζωή. Μαμά ξέρω πόσο δύσκολο ήταν. Και όσο μεγάλωνα τόσο γινόταν δυσκολότερο. Γιατί σε γυάλινο κλουβί αν κλείσεις εκείνον που πιο πολύ αγαπάς θα τον προστατέψεις μεν μετατρέποντάς τον δε σε μουσειακό έκθεμα, για να το φωτογραφίζουν και να το χειροκροτούν, στερώντας του τις αμυχές και τα ραγίσματα. Μα αν δεν μετρήσεις στη ζωή σου πληγές, ξέρεις και ξέρω πως δεν πας και παρακάτω.

Να μην ξεχνάμε εννοείται τον πατέρα, στον οποίο φυσικά αποδίδονται άλλα χαρακτηριστικά. 

Ο σκληρά εργαζόμενος, ο κουβαλητής, ο στύλος του σπιτιού, ο θεματοφύλακας των ηθών, των αρχών και των αξιών, ο αυστηρός. Ουαί και αλίμονο αν δεν ταιριάξεις καημένε πατέρα στο κουστούμι που η κοινωνία έραψε για σένα. Θα νιώθεις ες αεί αποτυχημένος. Ο πατέρας ο απόμακρος, ο πατέρας που δεν κλαίει, που δεν αγωνιά, που δεν φιλά το κτυπημένο γόνατο, που δεν ξενυχτά το βράδυ, που δεν στέλνει χιλιάδες sms για να σου πει πως σε αγαπά και αν πήγες σπίτι σου καλά, και αν ντύνεσαι σωστά, και αν έφαγες. 

Ακόμη μια μέρα που στερεοτυπώθηκε στο μυαλό μας αποδίδοντας στη μάνα χαρακτηριστικά που αφορούν στο φύλο και στον κοινωνικό ρόλο που της αποδόθηκε και όχι στην ουσία της. Μια ακόμη ταυτότητα, ένα ακόμη καπέλο το οποίο έρχεται να υπερκαθορίσει και να αποδώσει χαρακτηριστικά που δεν είναι αυτονόητα σε κάθε μάνα στερώντας τα την ίδια ώρα από τον πατέρα. Δημιουργώντας ακόμη ένα δίπολο. Ή το ένα ή το άλλο. 

Ένα στερεότυπο το οποίο στην πραγματικότητα εργάζεται υπόγεια, εγκληματικά θα έλεγα αφού στηρίζει την επιχειρηματολογία του στο πιο ιερό, στην αγάπη για το παιδί,  κατά των γυναικείων διεκδικήσεων. Είναι οκ να παρατάς την εργασία σου, τα προσωπικά σου όνειρα, την καριέρα σου, να δέχεσαι πατριαρχική καταπίεση, και συντηρητικές κατακεραυνώσεις της συμπεριφοράς σου. Πρέπει να θυσιάζεις τα προσωπικά σου θέλω, να κάνεις αγόγγυστα τη βάρδια στην εργασία και μετά στο σπίτι, να εργάζεσαι σε κακοπληρωμένες θέσεις με μειωμένο ωράριο, να επιλέγεις επαγγέλματα με μειωμένες πιθανότητες ανέλιξης, να περιορίζεσαι επαγγελματικά στο υποχρεωτικό, να μην πηγαίνεις επαγγελματικά ταξίδια, να μην επιμορφώνεσαι, να μην διεκδικείς τη θέση προαγωγής, να απέχεις από τα κοινά εκτός και εάν είναι ζητήματα που αφορούν σε φιλανθρωπίες, σε παιδιά και ασθενείς, σε φτωχούς και κατατρεγμένους. Και έξω από το σπίτι με άλλα λόγια τον ρόλο της μάνας που φροντίζει, νοιάζεται, προσφέρει, θυσιάζεται πρέπει να αναλάβεις. 

Η μάνα και ο πατέρας, όποιο κοστούμι και αν φοράνε, εκείνο που πρέπει -νομίζω, για να μην δημιουργήσω επί τούτου άλλο στερεότυπο στην προσπάθειά μου να σπάσω το προηγούμενο- να τους υπερκαθορίζει, είναι η αγάπη η αδιαπραγμάτευτη που πρέπει να προσφέρουν, η ελευθερία ψυχών και μυαλών που οφείλουν να κτίζουν και οι αξίες, αν είναι δυνατόν, που θα εμπνέουν.

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1 (Στερεότυπο): 

Πώς να πειράξω τη μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί,

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

Πώς ν’ αρνηθώ ή ν’ αναβάλω

ό,τι ορίζει κι απαιτεί,

αφού στη γη δεν έχω άλλο

κανένα φίλο σαν αυτή;

(Γεώργιος Βιζυηνός)

Υ.Γ. 2 (Στερεότυπο): 

Αχ, μανούλα! πως βαστάς;

Φτερά να `χεις να πετάς!

Πως μπορείς, παρακαλώ,

και δε χάνεις το μυαλό;

Δω "Μανούλα!" κει "Μητέρα!"

-τούτο γίνετ’ όλη μέρα

Έχεις κάποια πληρωμή

κι απ’ τα χείλια σου στιγμή

το χαμόγελο δε λείπει

και δεν τα σουφρώνει λύπη;

Δω "Μανούλα!" κει "Μητέρα!"

-τούτο γίνετ’ όλη μέρα

Πάνω, κάτω: στη δουλειά,

στη βοήθεια, στα φιλιά. Φαίνεται-ποιος το πιστεύει;-

πως ο κόπος λιγοστεύει,

σα σε κράζουν όλη μέρα

ποιος "Μανούλα!" ποιος "Μητέρα!"

(Τέλλος Άγρας)

Υ.Γ. 3 (Στερεότυπο): Όταν ο καλός Θεός δημιουργούσε τις μητέρες, βρισκόταν στην έκτη μέρα συνεχούς δουλειάς, όταν ο άγγελος εμφανίστηκε και είπε: "Παιδεύεστε πολύ με αυτό το δημιούργημα." Και είπε ο Θεός: " Έχεις διαβάσει τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει αυτό εδώ; Πρέπει να είναι εντελώς αδιάβροχο αλλά όχι πλαστικό, να έχει 180 μετακινούμενα μέρη που να μπορούν να αντικαθίστανται, να κινείται πάνω σε χυμένο καφέ και σε άλλα τροφικά κατάλοιπα, να έχει ποδιά που εξαφανίζεται όταν σηκώνεται, ένα φιλί που να θεραπεύει οτιδήποτε από ένα σπασμένο πόδι μέχρι μια ερωτική απογοήτευση, και να έχει έξι ζευγάρια χέρια… " (Πάολο Κοέλιο)