Δεν υποστηρίζει κανένας ότι για το ΑΚΕΛ είναι εύκολο να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών μετά από την πενταετή δική του διακυβέρνηση αλλά από την άλλη το ΑΚΕΛ δεν θα πρέπει να παραδοθεί και να παραμείνει στο φαύλο κύκλο που εισήλθε μοιρολογώντας και κλαψουρίζοντας. Η μισή Ευρώπη κυβερνάται από την αριστερά και η άλλη μισή από την δεξιά. Αυτό δεν είναι τυχαίο…
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Η στήλη έγραφε
Σημειωνόταν επίσης ότι ο ΔΗΣΥ διαχρονικά έχει πάγια πολιτική τακτική να επιλέγει τον εκάστοτε του πρόεδρο του ως υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές διεκδικώντας το ύπατο αξίωμα. Είναι κάτι σαν συναγερμικό DNA, με μόνη εξαίρεση το 2008 όπου τότε η δεξιά παράταξη επέλεξε για υποψήφιο τον Ιωάννη Κασουλίδη.
Τουναντίον, από πλευράς ΑΚΕΛ διαχρονικά γινόταν μία προσπάθεια συμμαχιών κυρίως με το ΔΗΚΟ. Το θετικό είναι ότι στις τελευταίες τρεις προεδρικές αναμετρήσεις -το 2008, το 2013 και το 2018- την προεδρία της Δημοκρατίας την διεκδίκησε με δικό του υποψήφιο, μία φορά με τον γενικό γραμματέα του και τις άλλες δύο με πρόσωπο της Αριστεράς.
Αναντίλεκτα έχει διαφανεί ότι τα μόνα δύο κόμματα που μπορούν να κυβερνήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία με αξιώσεις και με προοπτική είναι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Ρόλο προς τούτο δεν παίζει μόνο η πολιτική τους παράδοση αλλά και το μέγεθος σε ποσοστά και ψηφοφόρους, το οποίο μεταφράζεται και με τις περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο, το οποίο διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο για την σωστή διακυβέρνηση του τόπου. Γράφαμε και τις προάλλες ότι η επιλογή του υποψηφίου από πλευράς πολιτών θα πρέπει να γίνει βάσει του ποιος υποψήφιος διαθέτει ή θα διαθέτει ή θα έχει προοπτική να διαθέτει και την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο ούτως ώστε να μπορεί να εγκρίνει την πολιτική του μέσα από σχετικές νομοθεσίες. Είμαι άλλωστε ξεκάθαρο και έχει διαφανεί και επί διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη ότι σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία η διακυβέρνηση πέρνα μέσα από χίλια μύρια κύματα.
Αυτή την στιγμή, ο ένας υποψήφιος που μπορεί με αξιώσεις να ανέλθει στο ύπατο αξίωμα είναι εκεί και αυτός είναι ο υποψήφιος της δεξιάς Αβέρωφ Νεοφύτου. Απομένει η αριστερά να προχωρήσει και να τρέξει τις εσωτερικές της διαδικασίες ώστε να εξεύρει και αυτή τον δικό της υποψήφιο. Ένα υποψήφιο, ο οποίος αρχικά θα πρέπει να προέρχεται από την Αριστερά, δύο, θα πρέπει να έχει την ικανότητα να εφαρμόσει την πολιτική που πρεσβεύει το ΑΚΕΛ και τρίτο και σημαντικότερο να μπορεί να νικήσει στις εκλογές τον κύριο ανθυποψήφιό του, τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ, τον Αβέρωφ Νεοφύτου.
Δεν υποστηρίζει κανένας ότι για το ΑΚΕΛ είναι εύκολο να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών μετά από την πενταετή δική του διακυβέρνηση αλλά από την άλλη το ΑΚΕΛ δεν θα πρέπει να παραδοθεί και να παραμείνει στο φαύλο κύκλο που εισήλθε μοιρολογώντας και κλαψουρίζοντας. Η μισή Ευρώπη κυβερνάται από την αριστερά και η άλλη μισή από την δεξιά. Αυτό δεν είναι τυχαίο ούτε και επειδή τα κυρίαρχα κόμματα των δύο αυτών ιδεολογικοπολιτικών χώρων είναι δήθεν συστημικά και ελέγχουν καταστάσεις και πράματα όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι. Ισχυρισμοί και άλλες ανοησίες που έγιναν εντονότερα τα τελευταία κυρίως χρόνια λόγω της ύπαρξης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Ένα ξανά δυνατό και ισχυρό ΑΚΕΛ δεν πρέπει να φοβίζει αλλά τουναντίον θα πρέπει να δημιουργεί αίσθημα πολιτικής σταθερότητας. Διότι θα υπάρχει ένα αξιόπιστο αντίπαλο δέος απέναντι από την δεξιά. Είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση…
