Τα πράγματα είναι απλά. Αν οι 56 εκλεγέντες βουλευτές ή έστω η πλειοψηφία των 56 (δηλαδή τουλάχιστον 29) δεν έχουν σοβαρό πολιτικό υπόβαθρο, αλλά λαϊκίζουν, ζουν στην άρνηση, στην μιζέρια, στο μαύρο, δεν έχουν όραμα, «τα βλέπουν όλα λάθος», θα δεινοπαθήσουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως πολίτες. Δεν θα εγκρίνεται τίποτα, δεν θα ψηφίζεται τίποτα, δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί καμία οικονομική πολιτική, δεν θα μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Και όλα αυτά, σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να τα αντέξουμε έως το 2026!!!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Σήμερα ψηφίζουμε.
Λοιπόν, δεν θα αναφερθούμε σήμερα στο θέμα της Αποχής, θέμα με το οποίο η Στήλη ασχολήθηκε αρκετές φορές και μάλιστα είχε διατυπώσει γραπτώς τη θέση πως αν θέλαμε να λαμβάναμε σοβαρά υπόψη την Αποχή θα έπρεπε να της είχαμε δώσει «δύναμη», κατανέμοντας έδρες στην Αποχή, οι οποίες έδρες δηλαδή θα έμεναν κενές (πχ το 2016 με 33% αποχή θα έπρεπε να είχαν μείνει περίπου 20 έδρες κενές και άρα η κατανομή στα κόμματα θα ήταν μόνο στις υπόλοιπες 36 έδρες – με αυτό τον τρόπο αυτομάτως τα κόμματα θα «σκίζονται» να πάει ο κόσμος να ψηφίσει). Μόνο έτσι θα αποκτούσε σημασία και αξία η Αποχή. Ενόσω όμως αυτό δεν γίνεται σημαίνει πως αν δεν ψηφίζεις, δεν μπορείς να συνεισφέρεις ουσιαστικά στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Όπως και να έχει το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το «μουρμουρκό» δηλαδή των διαφόρων που όλα τα βλέπουν μαύρα ή που ζουν στην συνεχή άρνηση. Το θέμα μας είναι άλλο. Είναι αυτοί οι 56, τους οποίους ΕΣΥ θα εκλέξεις σήμερα και οι οποίοι αυτοί οι 56 άνθρωποι θα μας καθορίζουν την καθημερινότητά μας -μέσα από τις Νομοθεσίες- έως το 2026.
Πέντε χρόνια. Δεν τα λες και λίγα. Σε πέντε χρόνια γίνονται πολλά. Απογειώνεσαι επαγγελματικά ή πας στον πάτο. Αναδεικνύεσαι ή υποβαθμίζεσαι, δημιουργείς ή αποτυγχάνεις, επιχειρείς, προσπαθείς. Κάνεις πλάνα για εσένα και την οικογένειά σου. Σκεφτείτε το αλλιώς: Πέντε χρόνια αποτελούν το 8% του χρόνου σου ως ενήλικας έως τα 80 σου, ενώ αν υπολογίσεις τα παραγωγικά σου χρόνια, 35 ή 40 στο σύνολο (από 20 ετών ή 25 έως 60 ετών), τα πέντε χρόνια είναι το 14% του ωφέλιμου παραγωγικού σου χρόνου. Τεράστιο ποσοστό.
Δεν είναι δημογραφικού περιεχομένου το θέμα μας. Όχι. Είναι κυρίως πολιτικό με επίδραση στην προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική δράση του κάθε πολίτη. Διότι από αυτούς τους 56 θα εξαρτόμαστε σε μεγάλο βαθμό.
Αν για παράδειγμα είσαι επιχειρηματίας και στόχος σου είναι η ανάπτυξη (λογικό) αλλά οι 56 κύριοι και κυρίες στη Βουλή, αντί να βλέπουν την μεγάλη εικόνα, την σοβαρή εικόνα, την προσγειωμένη εικόνα, βλέπουν την εφήμερη και λαϊκίστικη εικόνα τότε ζήτω που κάηκες. Αν δεν είσαι επιχειρηματίας και είσαι μισθωτός το ίδιο. Διότι χωρίς ανάπτυξη, χωρίς σωστές αποφάσεις, χωρίς Νομοθεσίες που θα πλαισιώνουν τις αποφάσεις, θα είσαι στον ίδιο παρανομαστή.
Μίζερη αγορά, μειωμένη αγοραστική δύναμη, αδύναμη μισθοδοσία…
Αν ως πολίτες ξεχωριστά και ως κοινωνία αντί να υποστηριζόμαστε από το Νομοθετικό Σώμα, γινόμαστε έρμαιο των προσωπικών και κομματικών φιλοδοξιών και του μπλόκου της άρνησης (μπας και γίνει και τίποτα σωστά και το πιστωθεί είτε ο ένας είτε ο άλλος), τότε την ίδια ώρα καταδικαζόμαστε σε στασιμότητα.
Στασιμότητα όλων και του κάθε ενός ξεχωριστά.
Θα σας πω ένα παράδειγμα για να μην μιλάμε θεωρητικά. Ερώτημα: Γιατί έπρεπε να περιμένουμε 30 χρόνια για το ΓΕΣΥ; Ξέρετε, το ΓΕΣΥ εκπονήθηκε επί Γλαύκου Κληρίδη αλλά τελικά για να έχουμε ΓΕΣΥ έπρεπε να είχαν περάσει τρεις δεκαετίες σχεδόν. Αρχίσαμε να συνηθίζουμε πλέον τις Γενικές Αναλύσεις με 8ευρώ και ξεχάσαμε μάλλον τα 200ευρώ προ του ΓΕΣΥ. Γιατί όμως έπρεπε να περιμέναμε 30 χρόνια για αυτή την Κοινωνική ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του κράτους έναντι των πολιτών του; Ξέρετε γιατί. Διότι υπήρχαν σκοπιμότητες, υπήρχε ο άκρατος λαϊκισμός και αντί να δούμε μακροχρόνια βλέπαμε εφήμερα και συμφεροντολογικά.
Το πώς επιλέγει ο πολίτης έχει άμεσο αντίκτυπο στον εαυτό του και στην κοινωνία στην οποία δρα. Αν ο πολίτης επιλέγει δια της ψήφου του δυνάμεις επιρρεπείς στον λαϊκισμό, τότε αναπόφευκτα το αποτέλεσμα θα είναι λαϊκίστικες προσεγγίσεις και νομοθεσίες. Δράση, αντίδραση. Δεν ξεφεύγεις από αυτή την φυσική ροή πραγμάτων. Αν πολιτικά δρας πρόσκαιρα, επιφανειακά, λαϊκίστικα, ανάλογο θα είναι και το αποτέλεσμα. Αν θες να αυξήσεις τις συντάξεις, αν θες να αυξήσεις τους μισθούς, αν θες να δίνεις ισχυρά επιδόματα, αν θες να μειώσεις το ΦΠΑ, χωρίς σοβαρό μακροπρόθεσμο οικονομικό πλάνο, χωρίς να υπολογίζεις από που θα παίρνεις αυτά τα λεφτά για να τα δώσεις, είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσεις.
Υπό άλλες συνθήκες τα πιο πάνω θα φαίνονταν, θα ακούγονταν ως μακρινά σενάρια. Και όμως την τελευταία 20ετία ζήσαμε στην Κύπρο όλη την διακύμανση. Από την «Χρυσή 10ετία» του 2000, την μετέπειτα κατάρρευση και την μετέπειτα αναστήλωση.
Τα πράγματα είναι απλά. Αν οι 56 εκλεγέντες βουλευτές ή έστω η πλειοψηφία των 56 (δηλαδή τουλάχιστον 29) δεν έχουν σοβαρό πολιτικό υπόβαθρο, αλλά λαϊκίζουν, ζουν στην άρνηση, στην μιζέρια, στο μαύρο, δεν έχουν όραμα, «τα βλέπουν όλα λάθος», θα δεινοπαθήσουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως πολίτες. Δεν θα εγκρίνεται τίποτα, δεν θα ψηφίζεται τίποτα, δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί καμία οικονομική πολιτική, δεν θα μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Και όλα αυτά, σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να τα αντέξουμε έως το 2026!!!
Καλή ψήφο και ας επιλέξουμε νούσιμα και προσγειωμένα.
