ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Γεννήθηκα το 1974. Τη χρονιά του πολέμου, του ξεριζωμού, των ομαδικών εκτελέσεων, των βιασμών, του πόνου και της προδοσίας, τη χρονιά του Αττίλα. Μεγάλωσα μες την κοσμοπλημμύρα των συλλαλητηρίων στην Πλατεία και στο οδόφραγμα, στις παρελάσεις των εθνικών επετείων, στις γιορτές της ΕΟΚΑ, στα μνημόσυνα των πεσόντων.
Θαύμασα τις λεβέντισσες μανάδες και αδελφές στον Άη Κασσιανό, έκλαψα στο άκουσμα των εκτελέσεων στη «Νεκρή Ζώνη», είδα το πρόσωπο του τέρατος στη Δερύνεια. Έζησα την κοσμοσυρροή στα κατοχικά οδοφράγματα, προσκύνησα στον Άη Μάμα, αγνάντεψα το ακρογιάλι της αγαπημένης θάλασσας, δάκρυσα στις ιστορίες όλων αυτών που ξάμωσαν τις παιδικές του μνήμες στα ματωμένα χώματα.
Γεννήθηκα το 1974. Άκουσα πολλά για Μακάριο και Γρίβα, έζησα την πολιτική της πρόταξης, θυμάμαι τον πρόεδρο που ήθελε «λύση χτες», θυμάμαι τη δεκαετία της ευρωπαϊκής αναμονής και των S300, τις συναντήσεις της Λήδρας και της ελπίδας, έζησα τον ξεσηκωμό που έφερε εκείνο το «ΟΧΙ» και τα μισάνοιχτα οδοφράγματα, είδα τις ψευδαισθήσεις να γκρεμίζονται και τον εφιάλτη στο Μαρί, παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς την οκταετία της διαφθοράς, της διαπλοκής του νεποτισμού, των ψεμάτων, της υποκρισίας και της μέθης που φέρνει η εξουσία. Την οκταετία της διαπλοκής και της κόπωσης. Της συνθηκολόγησης.
Γεννήθηκα το 1974. Μεγάλωσα με τις ιστορίες των προγόνων, την πίκρα του πολέμου και τον πόθο της απελευθέρωσης. Είδα τα χρόνια να περνούν, τα λάθη να επαναλαμβάνονται, την ιστορία να γράφεται σε πρώτο χρόνο. Είδα τους κλέφτες να επιβραβεύονται, τους γλείφτες να διορίζονται και τους λαοπλάνους να εξουσιάζουν. Είδα την Κύπρο να μικραίνει. Είδα το «εμείς» να γίνεται «εγώ», την απάτη να φορεί γραβάτα, τη σαχλαμάρα να επικρατεί. Είδα τις λέξεις να ντρέπονται, τις ψυχές να ξεπουλιούνται για 30 τάλιρα, το σήμερα να σβήνει το χθες και να σκοτώνει το αύριο.
Είδα την ιστορία να ξαναγράφεται, είδα τον πήχη να χαμηλώνει ίσαμε το μπόι μας, είδα τα καζίνο γεμάτα και τους τάφους βεβηλωμένους. Είδα τις ελιές φυτεμένες, τους καφέδες ψημένους, το θέατρο γεμάτο, τα μπαλόνια να πετούν και τους ανθρώπους να χαμογελούν. Είδα τους επισκέπτες στην αυλή του Ξέρξη, τους εταίρους να έρχονται μα και να φεύγουν, τα βέτο να πέφτουν αβρόχοις ποσοί. Είδα τον σουλτάνο να οργίζεται, να εκβιάζει και να νουθετεί. Είδα τον στρατό να ξηλώνεται και τον Αττίλα να προελαύνει στη Συρία, στη Λιβύη, στη Θράκη, στα Στροβίλια, στο «οικόπεδο 7».
Είδα την «ιστορική επίσκεψη» του πλανητάρχη, τον βιασμό της βασιλεύουσας, τις υποσχέσεις που ξεχάστηκαν, τη γιορτή των βαρβάρων. Είδα το Εθνικό να συνέρχεται, τον Πρόεδρο να μιλά και το φρόνημα να καταρρακώνεται. Είδα την Ελλάδα απούσα, την Τουρκία παρούσα και την Κύπρο εκλιπούσα. Είδα τον 16άρη στη Λύση να χλευάζεται ως προδότης και τους εγκάθετους να εξυμνούνται ως πατριώτες. Είδα το ψέμα να ντύνεται αλήθεια, το άδικο να βαφτίζεται δίκιο, το παραμύθι να γίνεται ιστορία.
Γεννήθηκα το 1974. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Αττίλας και η διχοτόμηση. Γεννήθηκα Ρωμιός, θα πεθάνω Ρωμιός, ελπίζοντας ότι στο ενδιάμεσο θα ζήσω ελεύθερος. Ελεύθερος από ψευδαισθήσεις, απαλλαγμένος από ενοχές και μπολιασμένος με τα ιδανικά του Αγώνα. Το πραγματικό «safe pass» στην εποχή της μίζας και της χρεοκοπίας. Αυτό είναι το εμβόλιο που χρειάζεται σήμερα ο τόπος. Για όσους θέλουν.
Υστερόγραφο: Ποιητική αδεία ο προσωπικός τόνος στην αφήγηση.
Υστερόγραφο 2: Η Τουρκία συνεχίζει την προέλασή της σε όλα τα μέτωπα εναντίον του Ελληνισμού. Με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης και την επίδειξη ισχύος, εφαρμόζει τη στρατηγική της ανενόχλητη και χωρίς κόστος. Κι εμείς συνεχίζομε να τρέχουμε ξοπίσω από τα γεγονότα, προσπαθώντας κάθε φορά να αποτρέψουμε τα (νέα) δεινά και να σταματήσουμε την κατηφόρα. Ακολουθούμε την πολιτική της αδράνειας και της ηττοπάθειας μέχρι να μην μπορούμε να κάνουμε άλλο βήμα πίσω. Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ούτε και υπάρχουν ουρανοκατέβατες λύσεις. Ο δρόμος είναι δύσβατος, αλλά είναι η μόνη επιλογή που υπάρχει. Μέχρι να υπάρξει καλύτερη…
Το άσχετο: Bye-pass
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
