ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Διαπλοκή υπάρχει όταν το (κυβερνών) ΑΚΕΛ λαμβάνει ανώνυμη εισφορά €100.000. Διαπλοκή υπάρχει και όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (του ΔΗΣΥ) εγκρίνει τα κουτσοδούλια του δικηγορικού γραφείου, το οποίο φέρει το όνομά του και στο οποίο είναι συνέταιροι τα παιδιά του. Διαπλοκή υπάρχει και όταν ο ανώτατος άρχοντας ταξιδεύει δωρεάν με ιδιωτικό αεροσκάφος. Διαπλοκή υπάρχει ακόμα και όταν βουλευτές πουλούν διαβατήρια σε αμφιβόλου ποιότητας επενδυτές. Στην Κύπρο ζούμε, είναι αναρίθμητα τα σκάνδαλα διαπλοκής. Μιλούμε για περιπτώσεις απευθείας διαπλοκής μεταξύ πολιτικών αρχόντων και επιχειρηματικών συμφερόντων, όχι για υπόνοιες ή για ίχνη εμπλοκής σε ύποπτες καταστάσεις.

Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, με τη λέξη «διαπλοκή» δεν εννοούμε κάτι άλλο πέραν από «τη δημιουργία βλαπτικών για το δημόσιο συμφέρον σχέσεων ανάμεσα σε πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες ενός τόπου» (βλ. Χρηστικό Λεξικό Νεοελληνικής Γλώσσας, Τόμος 2, Ακαδημία Αθηνών, εκδ. 2016). Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί η «στενή αλληλεξάρτηση» πολιτικών και οικονομικών παραγόντων είναι βλαπτική για το δημόσιο συμφέρον. Μας το εξηγούν καλά οι ξένοι που δεν μας αφήνουν να αγιάσουμε.  BBC, Guardian, Al Jazeera, Reuters, Netflix (!) και πάει λέγοντας, μας υπενθυμίζουν συχνά-πυκνά ότι στην Κύπρο υπάρχουν σχέσεις διαπλοκής. Αν σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει και η ουρά της διαφθοράς, αυτό δεν το ξέρουμε, μπορούμε να το υποθέσουμε, αλλά για τέτοια θέματα μόνος κριτής είναι η… ανεξάρτητη (και υπό μεταρρύθμιση) Δικαιοσύνη. Ευτυχώς που υπάρχει και μια… ανεξάρτητη Νομική Υπηρεσία που διερευνά όλες τις ύποπτες περιπτώσεις και αναλόγως κινεί τα νήματα και τις διαδικασίες.

Το θέμα όμως δεν είναι νομικό. Υπερβάλλοντας, θα λέγαμε ότι δεν είναι ούτε ηθικό. Είναι πρωτίστως θέμα πολιτικό. Κυρίως πολιτικό. Ιδιαίτερα μετά την εκπόρνευση του κυπριακού επενδυτικού προγράμματος, το πολιτικό θέμα παράγινε σοβαρό για να κλείνουμε τα μάτια. Οι σχέσεις διαπλοκής είναι το σαράκι που υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και γκρεμίζει την κρατική αξιοπιστία της Κύπρου (ή όση τέλος πάντων αξιοπιστία μας απέμεινε) ως διεθνούς επιχειρηματικού κέντρου, ευρωπαϊκού εταίρου, αλλά και εν δυνάμει παίκτη στην γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής.

Αυτή η (παλιά) ιστορία της διαπλοκής μάς βλάπτει. Είναι ο καρκίνος που μας τρώει τα σωθικά. Είναι ο μαύρος καπνός που δημιουργεί τοξικό περιβάλλον και δηλητηριάζει μέχρι και την καθημερινότητά μας. Δεν αρκεί να μας λένε ότι είναι τίμιοι ή ότι λαμβάνουν βαρύγδουπα μέτρα για πάταξη («καταπολέμηση» το βάφτισε η κυβέρνηση) της διαπλοκής. Δεν (λέμε ότι) είναι εύκολο να ξεριζώσεις τις νόρμες του χθες ή να ακυρώσεις συμπεριφορές και πρακτικές δεκαετιών σε μια νύχτα. Δεν χρειάζεται όμως και να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Θα ήταν αρκετό αν έπρατταν το αυτονόητο. Δεν το κάνουν.

Όσους νόμους κι αν ψηφίσει η Βουλή, όσα μέτρα κι αν λάβει η (εκάστοτε) κυβέρνηση, όσες αρλούμπες κι αν πουν οι πολιτικοί, εκείνο που στο τέλος μετρά είναι το αποτέλεσμα. Εκ του αποτελέσματος, κάνουμε τρύπες στο νερό. Υποχρεώνονται οι αρμόδιοι να εφαρμόσουν αυστηρή νομοθεσία για τις εταιρείες – κέλυφος (τις λεγόμενες «shell companies»), ώστε να φαίνεται ποιοι είναι οι πραγματικοί μέτοχοι εταιρειών, αλλά την ίδια ώρα ξεπουλούν διαβατήρια σε δικτάτορες και απατεώνες. Υποχρεώνονται να κλείσουν μια ξένη τράπεζα σε βάρος της οποίας υπήρχαν σκιές για ξέπλυμα χρήματος, αλλά την ίδια ώρα φλομώνουν τους εταίρους μας με ψέματα για να καλύψουν τσαπατσουλιές και απάτες. Εμφανίζονται διαπρύσιοι κήρυκες της διαφάνειας, αλλά θάβουν τις συστάσεις για το πόθεν έσχες και εμποδίζουν την ανεξάρτητη έρευνα της Ελεγκτικής Υπηρεσίας. Με τέτοια μυαλά δεν θα πάμε μακριά και μακάρι να μην έλθει η ώρα που το κούρεμα του ‘13 θα μοιάζει με ελαφρύ στραμπούληγμα.  

Δεν έχει σημασία πόσοι ή ποιοι εμπλέκονται, δεν έχει σημασία από ποια κόμματα προέρχονται, δεν έχει σημασία αν οι υποθέσεις έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Σημασία έχει ότι η διαπλοκή βλάπτει την πατρίδα μας. «Τελεία και παύλα», που λέει και ο Πρόεδρος. Αν οι άρχοντες του τόπου δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε αυτό το αξίωμα, όλα τ΄ άλλα είναι σκέτες μπούρδες, για να μην πούμε απόπειρες συγκάλυψης και μικροκομματικού συμψηφισμού.

Αν όντως θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή («restart», το βάφτισαν στην Πινδάρου), ας λένε τουλάχιστον τα πράγματα με το όνομά τους. Να πουν τη διαπλοκή-διαπλοκή, τη σύγκρουση συμφέροντος-απαράδεκτη και τους εμπλεκόμενους-κατηγορούμενους για ανήκεστο βλάβη του δημοσίου συμφέροντος. Η σιωπή δεν είναι χρυσός. Ιδιαίτερα, όταν προέρχεται από τον πρόεδρο του μεγαλύτερου κόμματος, του κόμματος της συμπολίτευσης, τον πρόεδρο που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Γιατί; Για να συνεχίσει την παράδοση;

Αν οι ηγεμόνες του Δημοκρατικού Συναγερμού δεν μπορούν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αν βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό, αν κρύβονται στα δύσκολα, τότε δεν είναι καλύτεροι απ’ αυτούς που κατηγορούν. Εκτός και αν στο ίδιο καζάνι βράζουν όλοι…

Υστερόγραφο: Όταν στις επόμενες ή μεθεπόμενες εκλογές τα κόμματα του λεγόμενου αστικού τόξου θα προσπαθούν να εξηγήσουν την άνοδο του ΕΛΑΜ, ας μην αναλίσκουν άσκοπα φαιά ουσία. Αρκεί να κοιτάξουν στον καθρέφτη. Σκάβουν τον λάκκο τους, την ώρα που το ΕΛΑΜ ενισχύει το αφήγημά του. Περισσότερα, προσεχώς.

Υστερόγραφο 2: Όσοι (στην αντιπολίτευση) έχουν ακόμα απορίες για το τι εστί Τσίπρας, αρκεί να εξηγήσουν τη στάση του για την ελληνογαλλική συμφωνία στην ελλαδική Βουλή. Στα εθνικά θέματα δεν χωρούν ιδεοληψίες, καιροσκοπισμοί και δογματισμοί. Ιδιαίτερα την ώρα που η Τουρκία αμφισβητεί εν όπλοις, εκβιάζει και απειλεί τον Ελληνισμό πανταχόθεν. Κριτές όλων οι νεκροί και η ιστορία.

Το άσχετο: Κόρακας κοράκου…

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή.