Επί σχεδόν μια 20ετία η ‘λαϊκή δεξιά’ του ΔΗΣΥ νιώθει απομονωμένη και προδομένη από το Κόμμα – Για πρώτη φορά, σε αυτή την 20ετία, σε επίπεδο Προεδρικών Εκλογών έχει να επιλέξει μεταξύ δυο ‘Συναγερμικών’ υποψηφίων και φαίνεται να θεωρεί τον έναν κοντινότερο στις Αρχές της Λαϊκής Δεξιάς απ’ ότι τον άλλο…
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
Η ‘λαϊκή δεξιά’
Τα τελευταία χρόνια επικράτησε ωστόσο η έννοια που προσπαθούσε πάντοτε η Αριστερά να προσδώσει στον όρο ‘λαϊκή δεξιά’, ως τους ‘λαϊκιστές δεξιούς’ με δυο στόχους: Πρώτον, να θεωρείται ‘μίασμα’ να αυτοχαρακτηρίζεται κάποιος ή ένα κόμμα ως ‘λαϊκό δεξιό’ και Δεύτερον να εμφανίζεται ο ευρύτερος χώρος της Δεξιάς διασπασμένος σε αντίθεση με τον χώρο της Αριστεράς, ο οποίος παρόλο που απαρτίζεται από την Ακροαριστέρα, τα Σοσιαλιστικά, τα Σταλινικά, τα Νεοσταλινικά, τα Κεντροαριστερά, τα αναρχικά κτλ κόμματα, ποτέ δεν δίδεται σημασία στις ‘υποδιαιρέσεις’ της Αριστεράς με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η ‘Αριστερά ως ένα μεγάλο σύνολο’.
Όμως τι είναι η ‘Λαϊκή Δεξιά’; Η λαϊκή δεξιά εξελίχτηκε αρχικώς ως ανάχωμα κατά των Σοσιαλιστικών κομμάτων που θεωρούσαν a priory ως ‘δικούς τους’ όσους πολίτες ανήκαν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και μεταγενέστερα η ‘Λαϊκή Δεξιά’ ήθελε να λειτουργήσει ως ανάχωμα κατά των ‘φιλελεύθερων πολιτικών τάσεων’ που διοχέτευε η Αριστερά.
Η λαϊκή δεξιά λοιπόν πρέσβευε και πρεσβεύει κάποιες βασικές Αρχές με τις σημαντικότερες να είναι: Πίστη στη Δημοκρατία, Θεωρεί στυλοβάτη της κοινωνίας το θεσμό της Οικογένειας, Εκτίμηση στην Εκκλησία για τα Χριστιανικά ιδεώδη αλλά με σεβασμό και ανοχή στις άλλες θρησκείες, Φιλοπατρία, Στην Κύπρο επίσης η Δεξιά πρέπει να επιδεικνύει Σεβασμό στις Σχέσεις με Ελλάδα και να τις ενισχύει, Δεσμευμένη στην προώθηση της Ελεύθερης Οικονομίας και του Οικονομικού Φιλελευθερισμού, Δεσμευμένη στην προώθηση της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας, Δεσμευμένη στην προώθηση του Ανταγωνισμού σε επιχειρηματικό και ατομικό επίπεδο αλλά την ίδια ώρα, Ευαισθησία και Στήριξη στις ασθενέστερες τάξεις και με Ισχυρή Κοινωνική Πολιτική & Κοινωνικό Πρόσωπο (εξού και ‘λαϊκή Δεξιά’).
Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν ισχύουν μόνο σε Κύπρο αλλά παγκοσμίως σε όλες τις δημοκρατίες με έντονο τον κομματικό χαρακτήρα (πχ είδε Γερμανία με τα Χριστιανοδημοκρατικά Κόμματα κτλ).
Όλα τα πιο πάνω, συνδυαστικά, αποτελούν τις βασικές Αρχές της Δεξιάς ή της Λαϊκής Δεξιάς. Αν ένα Δεξιό κόμμα αποκλίνει από αυτά τότε αρχίζει να μετατοπίζεται και να μην εκφράζει την ευρύτερη Δεξιά αλλά μόνο μέρος αυτής. Και αναλόγως προς τα που μετατοπίζεται, χαρακτηρίζεται και ως ‘άκρα Δεξιά’ ή ‘Κεντρο – Δεξιά’. Ωστόσο η μετατόπιση και η απόκλιση από αυτές τις Αρχές είτε μερικώς είτε συνολικά, συνεπάγεται και απώλεια υποστηρικτών αφού είναι λογικό πως όσο περιορίζεις τις Αρχές σου τόσο λιγότερους πολίτες θα εκφράζεις.
Αν για παράδειγμα ως ‘Δεξιό Κόμμα’ διαγράψεις ή δεν ενδιαφέρεσαι ή δίνεις την αίσθηση πως δεν ενδιαφέρεσαι για τις Αρχές που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις με την Εκκλησία ή Οικογένεια ή (στην Κύπρο) που αποκλίνουν από την σχέση με την Ελλάδα, τότε αναντίλεκτα 1/ χάνεις υποστηρικτές και 2/ δίδεις ‘χώρο’ σε άλλους σχηματισμούς να καλύψει αυτές τις Αρχές.
Είναι προφανές ότι ο ΔΗΣΥ έχει αποκλίνει ή τουλάχιστον δίδει την εντύπωση ότι έχει αποκλίνει από κάποιες από τις Αρχές της ‘Λαϊκής Δεξιάς’. Η υποτίμηση -μάλλον- ή αίσθηση υποτίμησης από πλευράς του ΔΗΣΥ των ισχυρών αισθημάτων των Συναγερμικών προς ΟΛΕΣ τις πιο πάνω Αρχές της Δεξιάς και όχι σε μόνο μερικές εξ αυτών, είναι κατά πάσα πιθανότητα και ο λόγος που σε αυτές τις εκλογές βλέπουμε μια τεράστια δυσκολία συσπείρωσης των ψηφοφόρων, οι οποίοι -για πρώτη φορά- έχοντας την ευκαιρία να επιλέξουν έναν άλλο υποψήφιο που αφενός θεωρούν ‘δικό τους – Συναγερμικό’ και αφετέρου ότι πρεσβεύει ή είναι πλησιέστερος σε αυτές τις Αρχές παρά ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ, αρνούνται να στηρίξουν την υποψηφιότητα του ΔΗΣΥ.
Αυτό δεν έγινε εν μια νυκτί. Η διστακτικότητα και η άρνηση μεγάλης μερίδας Συναγερμικών να ακολουθήσουν την υποψηφιότητα του ΔΗΣΥ είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας αίσθησης παραγκωνισμού και υποτίμησης των Αρχών, στις οποίες θεωρούσαν ως ‘θεμέλιο του ΔΗΣΥ’ αρχής γενομένης από το 2004 επί Νίκου Αναστασιάδη, επί θητείας του οποίου στην Προεδρία του ΔΗΣΥ έγιναν και οι πρώτες σοβαρές αποσχίσεις από το ΔΗΣΥ ενώ επίσης επί δικής του θητείας ως Προέδρου ΔΗΣΥ ιδρύθηκε το ΕΛΑΜ (2008), το οποίο ‘εμφανίστηκε’ ως το κόμμα που θα συμπλήρωνε το κενό που άφηνε η απομάκρυνση του ΔΗΣΥ από κάποιες από τις Αρχές της Δεξιάς. Το γεγονός ότι ο Νίκος Αναστασιάδης έκανε προσπάθειες να συγκρατήσει την Δεξιά στο σύνολό της (είδε ψηφοδέλτια 2006 και 2011), δεν αναιρεί το πιο πάνω ενώ η ανάδειξη του στην εξουσία το 2013 ήταν μάλλον συγκυριακή αφού πρώτον η Αριστερά ήταν σοβαρά λαβωμένη από την πενταετή θητεία της στην Κυβέρνηση, δεύτερον το ΔΗΚΟ ήταν διασπασμένο και τρίτο και κυριότερο ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είχε να ανταγωνιστεί άλλο δεξιό Συναγερμικό υποψήφιο.
Αυτή ωστόσο η απόκλιση ή η αίσθηση απόκλισης του ΔΗΣΥ από βασικές Αρχές της Δεξιάς συνεχίστηκαν και μετέπειτα και όταν ανέλαβε τα ηνία ο Αβέρωφ Νεοφύτου και συνδυαστικά με τα πιο πάνω αυτό -όπως φαίνεται- συνέβαλε σημαντικά στο γεγονός ότι σήμερα, 3 μήνες προ των Προεδρικών εκλογών, ο ΔΗΣΥ να έχει συσπειρώσεις κάτω του 50% και το κυριότερο ένα μεγάλο ποσοστό (από 30% έως και 45% - αναλόγως δημοσκοπήσεων) να εμφανίζεται να στηρίζει την υποψηφιότητα του ‘άλλου Συναγερμικού’, Νίκου Χριστοδουλίδη.
Αν και μπορούν να γίνουν εκτιμήσεις, είναι άγνωστο για το τι θα επισυμβεί στις επερχόμενες Προεδρικές Εκλογές και πώς τελικά θα είναι τα ποσοστά.
>>> Άλλα άρθρα του Παναγιώτη Τσαγγάρη <<<
Αυτό όμως που δεν είναι άγνωστο και είναι πασιφανές -ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και σειράς κατάταξης- είναι πως στον ΔΗΣΥ η μετεκλογική περίοδος θα πρέπει να είναι περίοδος αυτοπροσδιορισμού ως προς τι τελικά είναι και τι πρεσβεύει…
