ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Τα πρακτικά του Κραν Μοντάνα, που αποκαλύπτει ο «Φιλελεύθερος», επιβεβαιώνουν ότι ο Νίκος Αναστασιάδης πέταξε στα σκουπίδια μια ιστορική ευκαιρία για λύση του Κυπριακού. Για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, δεν τόλμησε ή δεν ήθελε να κάνει το τελευταίο βήμα, αν και «είχαμε φτάσει σε σημείο αναπνοής» εκείνο το βράδυ της 6ης Ιουλίου 2017 στο ελβετικό θέρετρο.
>>> Κατεβάστε τώρα το application της offsite - ΕΔΩ για Android & ΕΔΩ για iOS
Το μόνο που τελικά κατάφερε ο Αναστασιάδης ήταν «να τσιμεντώσει τη διχοτόμηση». Ενώ θα μπορούσε να είχε σωθεί η Αμμόχωστος, να είχε επιστραφεί η Μόρφου, να είχαν επιστρέψει χιλιάδες πρόσφυγες, να είχε εξαφανιστεί (σχεδόν όλος) ο κατοχικός στρατός και να ήταν θέμα δέκα-δώδεκα χρόνων να καταργηθεί -με μια μονοκοντυλιά ή με μια κομματική ανακοίνωση- το «δικαίωμα μονομερούς επέμβασης» της Τουρκίας! Στο Κραν Μοντανά χάθηκε η ευκαιρία, μια σπάνια ευκαιρία, όπως αυτήν που χάθηκε το 2004, επειδή, όπως μας ενημερώνει ο Άντρος Κυπριανού, «δεν θέλαμε να δώσουμε ευκαιρία στην επίτευξη συμφωνίας»! Γράφει ο κ. Κυπριανού: «Το χειρότερο απ’ όλα για μας, είναι ότι στο δείπνο που ακολούθησε (στις 6 Ιουλίου 2017) απορρίψαμε την πρωτοβουλία του κ. Γκουτέρες να καταθέσει το άτυπο έγγραφο για το Μηχανισμό εφαρμογής της λύσης που θα αντικαθιστούσε τις Εγγυήσεις (…) Κανένας δεν γνωρίζει αν θα καταλήγαμε όντως σε συμφωνία αν το συζητούσαμε. Αλλά δεν το επιδιώξαμε καν.» Πάλι καλά που υπάρχει και ο τέως γ.γ. του ΑΚΕΛ και μας εξηγεί τι λένε τα πρακτικά που διαβάζουμε στον Φιλελεύθερο, γιατί θα είχαμε ομαδικά παρανοήσει.
>>> H offsite τώρα και στο Google News - Ακολουθείστε μας
Όπως διαβάζουμε και στον (σωστό) Τύπο, με τα πρακτικά «αποδεικνύεται ότι ο Αναστασιάδης είναι απελπισμένος να μην χρεωθεί την ευθύνη για το τσιμέντωμα της διχοτόμησης». Μιλούμε για φοβερά και τρομερά πράγματα! Τόσο απελπισμένος είναι ο Αναστασιάδης ώστε τρία και πλέον χρόνια μετά το Κραν Μοντανά, βγάζει στη φόρα απόρρητα έγγραφα που αντί να τον δικαιώνουν, τον καταβαραθρώνουν ακόμα περισσότερο στο βούρκο της ανυποληψίας!
Χάσαμε λοιπόν μια τεράστια ευκαιρία να ζούμε σήμερα ειρηνικά, πλάι-πλάι, στην ίδια (συν)ομοσπονδιακή πατρίδα με τους συμπατριώτες μας. Με ξεκάθαρες φυλετικές πλειοψηφίες στην κάθε πλευρά, (ποδά θα κάνουμε κουμάντο εμείς, ποτζιεί οι άλλοι), με ισότιμη συμμετοχή των δύο κοινοτήτων στη διακυβέρνηση του (συν)ομοσπονδιακού κράτους, με κατοχυρωμένη τη «θετική ψήφο» των Τουρκοκυπρίων στα κρίσιμα ζητήματα, με εκ περιτροπής προεδρία, με δεσμευτικές παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο και κυρίως με αντικατάσταση της Συνθήκης Εγγυήσεων από τη Συνθήκη Εφαρμογής. Αντί δηλαδή να λέγαμε ότι η Τουρκία είχε το «δικαίωμα της μονομερούς επέμβασης», θα μπορούσαμε να λέμε ότι έχει το «δικαίωμα να επιτηρεί την εφαρμογή της συμπεφωνημένης λύσης»!
Δεν πρέπει να μας ενοχλεί που θα υπήρχε και ένα μικρο-άγημα τουρκικού στρατού, αφού αυτό θα ήταν ταμπουρωμένο σε μια (μικρή) τουρκική στρατιωτική βάση κάπου στη διζωνική Κύπρο, μάλλον στο τουρκοκυπριακό συνιστών μέρος. Τώρα αν ο Τσαβούσογλου ήθελε περισσότερους από τους 650 στρατιώτες του 2004, λογικά θα δεχόμαστε και χίλιους για να ξεμπερδεύουμε.
Έτσι και αλλιώς, ο Τούρκος ΥΠΕΞ διευκρίνισε ότι «θα μπορούσε να υπάρχει αναθεώρηση (του αριθμού στρατιωτών) αναλόγως της προόδου της εφαρμογής της λύσης. Μια αποτελεσματική εφαρμογή θα επιτάχυνε περαιτέρω την αποχώρηση». Αν δηλαδή δεν το παίζαμε θερμόαιμοι εθνικιστές, θα μπορούσε να φύγει ο κατοχικός στρατός και στα δύο-τρία χρόνια (ίσως να πήγαινε στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, δεν μας νοιάζει). Όταν όμως τελικά θα έφευγε (γιατί θα έφευγε αφού το υποσχέθηκε ο Τσαβουσόγλου), θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε την τουρκική βάση σε περιστερώνα ή σε ελαιώνα ή σε μουσείο ειρηνικής συνύπαρξης και συμφιλίωσης των δύο λαών που έγιναν ένας.
Είναι όμορφες αυτές οι θεωρίες. Τόσο όμορφες που μπορούμε ακόμα να πιστεύουμε ό,τι κόψει η κούτρα μας και να συνεχίζουμε να ζούμε με τις ονειρώξεις ή να επιδιώκουμε αυτοδικαίωση, να λέμε παραμύθια σε κομματικά ακροατήρια και να μας χειροκροτούν. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι τα πρακτικά είναι εκεί, τα γεγονότα είναι εκεί, η ματοβαμμένη Ιστορία είναι εκεί. Όσες αμπελοφιλοσοφίες και να πούμε η πραγματικότητα είναι ότι, στο Κραν Μοντάνα ο Αναστασιάδης εξαπατήθηκε, έδωσε γη και ύδωρ στα θέματα της εσωτερικής διακυβέρνησης και πήρε για αντάλλαγμα μισή (και αυτή θολή) υπόσχεση για κάτι που μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι, σε χρόνο αόριστο και αυτό αν το θέλει η Τουρκία, ειδάλλως θα το «επανεξετάσουμε», πάντα με καλή θέληση και ανοιχτά μυαλά.
Στο μεσοδιάστημα πάντως θα ανάβουμε κερί στον… Αλλάχ να μην ξυπνήσει στραβά ο σουλτάνος, να μην βρεθεί κανένας τρελό-δεκαεξάρης που κατεβάζει σημαίες τουρκικές και να μην φωνάζουν στα γήπεδα εθνικιστικά συνθήματα, όπως εκείνο το απαράδεκτο που λένε τούτες τις μέρες ότι, «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια».
Υστερόγραφο: Η Τουρκία επέμεινε μέχρι τέλους να έχει εσαεί δικαίωμα λόγου και ρόλου στο νησί μετά την όποια λύση, να έχει «δικαίωμα μονομερούς επέμβασης», αλλά οι δικοί μας φωστήρες μάς λένε ότι είχε αγαθές προθέσεις και τελικά θα υποχωρούσε από τον πάγιο στρατηγικό και πολεμικό της στόχο και γι’ αυτό θα έπρεπε να την εμπιστευθούμε. Να πιστέψουμε ότι θα τηρούσε όσα υποσχέθηκε και όσα θα υπέγραφε, όπως άλλωστε τήρησε μέχρι κεραίας όλες τις συμφωνίες που έκανε μέχρι σήμερα. ΝΑΙ, η Τουρκία!
Υστερόγραφο 2: Διαβάζοντας τα αυτούσια πρακτικά είναι πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν. Όπως για παράδειγμα, αν θα προβληματιστούν οι φωστήρες μας για τον ύποπτο ρόλο Γκουτέρες και Άιντε, αντί να τους κάνουν τεμενάδες ή ποιος είναι τελικά ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός από το να μένει απαθής απέναντι στο παλιρροιακό κύμα της τουρκικής επιθετικότητας; Στο ερώτημα «πότε θα βάλουμε μυαλό;», απάντησε ο Αϊνστάιν πριν από πολλά χρόνια. Τα πρακτικά σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Το άσχετο: Σατσιήν
Καλή Κυριακή και καλό διάβασμα
