Εάν την Ιστορία την έγραφαν πάντα οι ισχυροί, θα ήμασταν ακόμα υπόδουλοι. Την Ιστορία την γράφουν λαοί που επιμένουν και αγωνίζονται

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Τι ήθελε η Κύπρος στη Γενεύη; Να επιβεβαιωθεί ότι η βάση λύσης είναι η διζωνική; Να επαναρχίσουν οι συνομιλίες; Να πείσει για την «αποκεντρωμένη»; Να ζητήσει εμπλοκή της ΕΕ στις συνομιλίες; Να αποτρέψει την προσπάθεια της Τουρκίας για «δύο κράτη»; Να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντάνα; Να διώξει τα Μπαρμπαρός και Γιαβούζ από την ΑΟΖ; Να σταματήσει το σχέδιο εποικισμού των Βαρωσιών; Να επιστραφεί η Μόρφου; Η Αμμόχωστος; Να, να, να... ξαναγίνει δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν; Ό,τι και αν ήθελε, πέτυχε μια τρύπα στο νερό. Τις αρλούμπες για «παράθυρο ευκαιρίας» τις ακούμε βερεσέ. Ουαί τοις ηττημένοις.

Τι ήθελε η Τουρκία στη Γενεύη; Να βάλει για πρώτη φορά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το σενάριο της διχοτόμησης. Το πέτυχε. Πανηγυρίζει γιατί το πέτυχε.

Εκείνο που δεν είναι κατανοητό, είναι τι ήθελε ο Γκουτέρες στη Γενεύη; Να εφαρμόσει τους όρους εντολής που έλαβε από το Συμβούλιο Ασφάλειας; Να «τετραγωνίσει τον κύκλο»; Να εφεύρει «κοινό έδαφος» μεταξύ των δύο κρατών και της διζωνικής ομοσπονδίας; Να παντρέψει την «κυριαρχική ισότητα» με ένα λειτουργικό κράτος; Ό,τι και αν ήθελε ο οικοδεσπότης της πενταμερούς, έστειλε τις συνομιλίες στις καλένδες. Η διάσκεψη ήταν άτυπη και η παγίδα στημένη.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήγε τόσο καλά προετοιμασμένος στην πιο κρίσιμη διάσκεψη για το Κυπριακό τα τελευταία χρόνια, όπως πήγε προετοιμασμένος στο Γιούρογκρουπ τον Μάρτιο του 2013 και όπως προετοιμάζετε κάθε φορά που θα συζητηθούν σε ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής για τα μπες-βγες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Ήταν πανέτοιμος! Για τα μεθεόρτια! Για να πανηγυρίσει ακόμα μια αποτυχία, να δικαιολογήσει ακόμα μια υποχώρηση, να συνεχίσει στην ίδια δουλοπρεπή πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Χωρίς καν να αντισταθεί.

Την ώρα που η Τουρκία εκτελεί με χειρουργική ακρίβεια χιλιοστού το σχέδιό της για πολιτική-διπλωματική-στρατιωτική, ακόμα και θρησκευτική, υποταγή της Κύπρου, η δική μας ηγεσία πανηγυρίζει για τις πανωλεθρίες και τα υποκριτικά λόγια των διεθνών παικτών. Πόσο πιο χαμηλά να πέσουμε; Πόση αναξιοπρέπεια πια;

Η Τουρκία εδώ και δεκαετίες εφαρμόζει την τακτική της σαλαμοποιήσεως. Αμφισβητεί τις διεθνείς νόρμες, εκμεταλλεύεται τις συγκυρίες, επιβάλλει δια της βίας τετελεσμένα, τα παζαρεύει και μόλις τα κατοχυρώσει, προσθέτει νέες απαιτήσεις. Κομμάτι-κομμάτι υλοποιεί τις στρατηγικές της επιδιώξεις, αμφισβητώντας εν όπλοις και διαπραγματευόμενη από θέση ισχύος. Η προέλαση (σε ξηρά και θάλασσα) συνεχίζεται χωρίς κόστος και χωρίς -από εμάς τουλάχιστον- εμπόδια. Η προέλαση συνεχίζεται στην κυπριακή ΑΟΖ, στην Αμμόχωστο, στη Δένεια, στη Μόρφου, στο Αιγαίο, στη Δυτική Θράκη, στον Έβρο, στη βόρειο Συρία, στη Λιβύη, στην Αρμενία, στο Κουρδιστάν...

Μπροστά σε αυτή την επεκτακτική μηχανή πολεμικής διπλωματίας, έχουμε μόνο μια επιλογή. Να αντισταθούμε. Όχι να συμβιβαστούμε, ούτε και να υποταχθούμε. Να θέσουμε (και αν δεν έχουμε να δημιουργήσουμε) τα ανάλογα αντίβαρα ισχύος, να δημιουργήσουμε εμείς εκείνες τις προϋποθέσεις που θα επιτρέπουν αντεπίθεση και όχι να παίζουμε μόνιμα με τρύπια άμυνα. Η πολιτική της ηττοπάθειας και της αφέλειας, η πολιτική του «καλού παιδιού» και η δουλοπρέπεια δεν είναι ρεαλισμός. Είναι ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ηγεσίας που κουράστηκε.

Εάν την Ιστορία την έγραφαν πάντα οι ισχυροί, θα ήμασταν ακόμα υπόδουλοι. Την Ιστορία την γράφουν λαοί που επιμένουν και αγωνίζονται. Λαοί που δεν ξεχνούν, που κάνουν τον πόνο τους τραγούδι και την ελπίδα τους ατσάλι. Την γράφουν άνθρωποι που παλεύουν για ηθικές αξίες τόσο ισχυρές που δεν ξεριζώνονται και δεν ξεγράφονται από τον πεπερασμένο βιολογικό ορίζοντα και που δεν εξαγοράζονται από τα ψίχουλα μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Χωρίς όμως το ηθικό υπόβαθρο, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αγώνας, ούτε -πολύ περισσότερο- απελεύθερωση. Θα υπάρχουν μόνο ήττες που θα γίνουν συνήθεια μέχρι που η υποταγή θα μοιάζει με λύτρωση.

Μέχρι που δεν θα υπάρχει άλλη χάντρα στο κομποσχοίνι μας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μόνο ο λαός μπορεί να ανατρέψει την πορεία προς την άβυσσο.

Η ΚΡΑΥΓΗ: «Ένα δειλινό περπατούσα σ’ ένα δρομάκι με δυο φίλους, την ώρα που ο ήλιος άρχισε να δύει. Ο ουρανός, ξαφνικά, έγινε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα σ’ έναν φράχτη. Έβλεπα αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιορδ και την πόλη. Οι φίλοι μου προχώρησαν κι εγώ έμεινα εκεί, τρέμοντας από την αγωνία. Κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση». Μια από τις εκδοχές που έδωσε ο Νορβηγός ζωγράφος Έντβαρτ Μουνκ για το διάσημο έργο του «Η Κραυγή της Φύσης». Ένα έργο που αποτυπώνει την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου...

ΤΟ ΑΣΧΕΤΟ: Σκέτο «Αίσχος»

Καλό Πάσχα και Καλή Λευτεριά