Δεν ζούμε σε σοβαρό κράτος για να μπορέσουμε να δίδουμε και ιδιαίτερη σημασία στις διάφορες εξαγγελίες, οι οποίες μοιάζουν σαν την έξτρα επιλογή «εσωτερικού κρυφού φωτισμού led» στο αυτοκίνητο μας, το οποίο όμως είναι μοντέλο του 1960 και το οποίο ούτε καν σαν αντίκα δεν μπορούμε να το γράψουμε διότι είναι άθλιο και καθόλου συντηρημένο.

ΓΡΑΦΕΙ Ο                                                                                                                                      ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ                                                                                                 Twitter: @tsangarisp

Το ότι ζούμε σε ένα «χάζικο» κράτος, φαντάζομαι είναι αντιληπτό από όλους. Κάποιοι το χώνεψαν, κάποιο ακόμη όχι. Κάποιοι ακούν τα διάφορα και τα προσπερνούν χαμογελώντας, κάποιοι άλλοι τα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη και εξοργίζονται. 

Ποιο είναι σωστό ή λάθος, δεν μπορεί κανένας να πει. Γιατί; Μα διότι ζούμε σε ένα Κράτος που ομοιάζει με κράτος. Αυτό το γράψαμε αρκετές φορές εδώ και χρόνια. Πολλά χρονιά. Και δυστυχώς, όπως το γράφαμε και τότε, προ 20ετίας ας πούμε, μπορούμε να το επαναλάβουμε και τώρα, μετά 20ετίας, και πάλι να ισχύει. Κρίμα, σωστά; 

Αν ζούσαμε σε ένα κράτος που όλα «πήγαιναν ρολόι», και ακούγαμε την εξαγγελία για το τελεφερίκ, για παράδειγμα, θα ενθουσιαζόμασταν. Και θα λέγαμε, «όντως. Γιατί όχι;». Αν ζούσαμε σε ένα σοβαρό κράτος και ακούγαμε για παράδειγμα την εξαγγελία για σκέψεις για την λειτουργία τρένου (όπως είπε ο Κ. Χαμπιαούρης στο ράδιο του Πολίτη το Σάββατο 18/1 κάτι τέτοιο βρίσκεται στις σκέψεις της Κυβέρνησης για επαναλειτουργία μέρος του παλιού σιδηροδρομικού δικτύου με διαδρομές τρένου που θα συνδέει τους σταθμούς Γαλάτας, Ευρύχου και Σκουριώτισσας), θα λέγαμε «όντως, καλή ιδέα και ίσως να έχει και μέλλον κάτι τέτοιο και για τουριστικούς λόγους, πέραν των λόγων για συγκοινωνίες σύνδεσης. 

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δεν ζούμε ούτε σε σοβαρό κράτος, ούτε σε ένα κράτος που όλα πάνε ρολόι. 

Ζούμε σε ένα κράτος, το οποίο για 20 και πλέον χρόνια δεν κατάφερε να κατασκευάσει τον Νότιο Περιφερειακό δρόμο της Λευκωσίας διότι την μια φορά τα σχέδια περνούσαν από τα χωράφια κάποιου και την άλλη φορά περνούσαν από τα χωράφια κάποιου άλλου. Δεν ξέρουμε αν τώρα, μετά που έβγαλε το έργο από τα συρτάρια η πρώην Υπουργός Μεταφορών Βασιλική Αναστασιάδου, θα γίνει τελικά το έργο, αλλά αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει πως για 20 χρόνια αυτό το έργο, που θεωρείται «κρίσιμο» για το κυκλοφοριακό δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. 

Ζούμε σε ένα κράτος, το οποίο για άλλα τόσα χρόνια, δεν κατάφερε να έχει δημόσιες συγκοινωνίες. Δεν κατάφερε καν να έχει κάμερες ελέγχου τροχαίων παραβάσεων. Δεν πέτυχε να έχει συγκροτημένο δίκτυο ποδηλατόδρομων. Δεν κατάφερε να αλλάξει την κουλτούρα της στάθμευσης στα πεζοδρόμια, στις θέσεις αναπήρων, στις εισόδους και στις εξόδους κτηρίων. 

Και αυτά, είναι μόνο μερικά επιγραμματικά παραδείγματα, που έχουν σχέση με την συγκοινωνία, μιας και αναφερόμαστε σε Τελεφερίκ και Τρένα. 

Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε μια παλαιότερη εξαγγελία του Προέδρου για αξιοποίηση του Τροόδους και για κατασκευή χιονοδρομικών πιστών προς προσέλκυση χειμερινού τουρισμού. Διότι θα ισχύσει το ίδιο με το Τελεφερίκ και το Τρένο. Θα πρέπει να αναφέρουμε τα άλλα τόσα σημαντικά που έπρεπε να είχαν ήδη γίνει στον τομέα του Τουρισμού, αλλά δεν έγιναν ποτέ, οπόταν και μέσω της αντιπαραβολής τούτων με την εξαγγελία της χιονοδρομικής πίστας θα διαφανεί η τραγικότητα αυτού του κράτους. 

Δεν ζούμε λοιπόν ούτε στην Γερμανία ούτε στην Σουηδία ούτε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν ζούμε σε σοβαρό κράτος για να μπορέσουμε να δίδουμε και ιδιαίτερη σημασία στις διάφορες εξαγγελίες, οι οποίες μοιάζουν σαν την έξτρα επιλογή «εσωτερικού κρυφού φωτισμού led» στο αυτοκίνητο μας, το οποίο όμως είναι μοντέλο του 1960 και το οποίο ούτε καν σαν αντίκα δεν μπορούμε να το γράψουμε διότι είναι άθλιο και καθόλου συντηρημένο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά μας βρίσκει το μέσο του πρώτου μήνα του 2020. Σε μια Κύπρο που δυστυχώς δεν ξέρει ούτε τι της γίνεται, αλλά ούτε και που οδεύει… 

Καλημέρα μας και να θυμάστε. Ζούμε σε ένα χάζικο κράτος.