ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Είχα την τύχη να συνεργαστώ επαγγελματικά με τον Αλέκο Μαρκίδη και κατά την περίοδο συνεργασίας μας προέκυψε το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός του Κυπριακού από τη δεκαετία του 1980 έως και σήμερα, το Σχέδιο Ανάν το 2004.
Θα κάνω πρώτα μια εισαγωγική περιγραφή της τότε περιόδου για να διαφανεί καλύτερα το σημείο που επιχειρείται να αναδειχθεί μέσα από το άρθρο, το πώς δηλαδή «η φιλοπατρία υπερνίκησε την προσωπική πολιτική φιλοδοξία».
Η τότε περίοδος ήταν μια «έντονη πολιτική περίοδος» όχι μόνο σε επίπεδο Κυπριακού αλλά και στην εσωτερική πολιτική σκηνή με αντιπαραθέσεις όλων μεταξύ όλων αλλά κυρίως με τον Δημοκρατικό Συναγερμό να διέρχεται από μια μεγάλη κρίση. Οι σχέσεις ήταν τεταμένες, αφού προηγήθηκε η κόντρα των Προεδρικών εκλογών του 2003, με διάφορους βουλευτές του Συναγερμού να υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Μαρκίδη. Ο Α. Μαρκίδης, μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου, προς τα μέσα του 2003, προχώρησε σε μια πολιτική κίνηση, η οποία είχε ισχυρή ανταπόκριση κυρίως από τις τάξεις των Συναγερμικών. Ένας εκ των στόχων που οι υποστηρικτές έθεταν ήταν η οργάνωση και η διεκδίκηση στις Βουλευτικές Εκλογές του 2006 (ασχέτως αν σχεδόν όλοι στο τέλος της ημέρας ένιωθαν Συναγερμικοί - έχω άποψη επί τούτου αλλά δεν είναι της ώρας).
Ωστόσο προκύπτουν οι καταιγιστικές εξελίξεις στο Κυπριακό, αρχής γενομένης με τη γνωστή επιστολή του τότε ΠτΔ μ.Τάσσου Παπαδόπουλου προς τον ΓΓ ΟΗΕ Κ. Ανάν, στις 17 Δεκεμβρίου 2003, καλώντας τον να αναλάβει πρωτοβουλία για λύση πριν από την 1η Μαΐου 2004 ενώ μετέπειτα οδηγούμαστε σε εκείνη την «μοιραία» τριμερή συνάντηση της 9ης Φεβρουαρίου 2004 μεταξύ Τ.Παπαδόπουλου, Ρ. Ντενκτάς και ΓΓ ΟΗΕ Κ. Ανάν. Ακολούθησε η Διάσκεψη του Μπούργκεστοκ, την 29η Μαρτίου 2004 και τελικά στα Δημοψηφίσματα της 24ης Απριλίου 2004.
Ο ούτε και ένας μήνας που μεσολάβησε από την παρουσίαση του τελικού Σχεδίου Ανάν (V) έως και τα δημοψηφίσματα, ήταν ένας μήνας «πολιτικής κόλασης». Τα κόμματα και τα Πολιτικά Πρόσωπα έπρεπε να τοποθετηθούν: Ναι ή Όχι; Ο τότε ΠτΔ, την 7η Απριλίου 2004 (Μ. Τετάρτη) προχώρησε σε Διάγγελμα και ήταν ξεκάθαρος: ΟΧΙ. Από πλευράς ΑΚΕΛ υπήρξε έντονο εσωκομματικό παρασκήνιο μεταξύ Μ. Τρίτης (6 Απριλίου) έως και το Μ. Σάββατο (10 Απριλίου 2004), όπου και αποφασίστηκε Έκκληση προς τα ΗΕ για αναβολή δημοψηφισμάτων αλλιώς το ΑΚΕΛ θα ταχθεί υπέρ του ΟΧΙ. Την 15η Απριλίου 2004, αποφασίζει ο ΔΗΣΥ για «ΝΑΙ».
Από πλευράς μ. Αλέκου Μαρκίδη καλείται σύσκεψη, ώστε να συζητηθεί η στάση της Κίνησης του. Για τους συμμετέχοντες (πλην του μ. Αλέκου Μαρκίδη όπως φάνηκε μετέπειτα) υπήρχε ένα δίλημμα: Το κλίμα εντός της κοινωνίας ήταν ξεκάθαρα υπέρ «ΟΧΙ». Παράλληλα αφού ο ΔΗΣΥ ήταν «ΝΑΙ», η Κίνηση αν ήθελε να κινηθεί με πολιτική μανούβρα θα έπρεπε να τασσόταν με το «ΟΧΙ» αφού αν ακολουθούσε το «ΝΑΙ» 1/ το αποτέλεσμα ούτως ή άλλως δεν θα άλλαζε υπέρ του «ΝΑΙ» και 2/ θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη έως και αμφίβολη η μετέπειτα πορεία της ίδιας της Κίνησης. Αντιθέτως αν η Κίνηση πει «ΟΧΙ», την στιγμή που αρκετοί Συναγερμικοί ήταν ήδη ταγμένοι με το «ΟΧΙ», η Κίνηση ξεκάθαρα θα αποτελούσε την νέα στέγη των Συναγερμικών που τάσσονταν κατά της απόφασης του ΔΗΣΥ με ενδεχόμενη ακόμη και προσχώρηση Βουλευτών του ΔΗΣΥ στην Κίνηση, η οποία αυτομάτως θα αποκτούσε Κοινοβουλευτική παρουσία και δικαίωμα συμμετοχής στο Εθνικό Συμβούλιο. Θα δημιουργείτο μια ισχυρή δυναμική της Κίνησης, με τις εκτιμήσεις να την ήθελαν να απορροφά ένα σημαντικό ποσοστό του ΔΗΣΥ, και πλέον θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ο μ. Αλέκος Μαρκίδης αφού άφησε όλους να τοποθετηθούν, μίλησε. Και είπε, πως αν και αντιλαμβανόταν τις διάφορες απόψεις που αναπτύχθηκαν, αν και γνωρίζει πως απόφαση για στήριξη στο Σχέδιο Ανάν θα σήμαινε αυτομάτως και την μη προοπτική της πολιτικής του Κίνησης, είπε: Δεν πολιτεύτηκα, δεν πολιτεύομαι και ούτε πρόκειται να πολιτευτώ ψηφοθηρικά και πόσο μάλλον τώρα που το δίλημμα αφορά την πατρίδα μας και το δικό της μέλλον. Δεν μπαίνω στη λογική ούτε και συζητώ το δικό μου πολιτικό μέλλον ούτε και μπορεί να μπει στη δική μου ζυγαριά το «δικό μου» έναντι της «πατρίδας». Υπάρχουν μεν διαφορετικές απόψεις, τις σέβομαι, αλλά για μένα η στήριξη του Σχεδίου, έστω και αν δεν έχει πιθανότητες να εγκριθεί, είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Και το σημείο εδώ ποιο είναι; Ασχέτως αν το Σχέδιο Ανάν ήταν καλό ή κακό. Ασχέτως τις όποιες απόψεις, και ασχέτως το τι πίστευε ο καθένας τότε (και ξεκαθαρίζω: ο μεν ενδεχομένως να θεωρούσε πως με το «ΟΧΙ» υπηρετεί καλύτερα την πατρίδα του, ο δε ενδεχομένως να πίστευε το ίδιο με το «ΝΑΙ»). Ασχέτως όλων αυτών λοιπόν, το σημείο, η ουσία εδώ ποια είναι; Πως στην προκείμενη περίπτωση ο μ. Αλέκος Μαρκίδης με ένα ΟΧΙ θα είχε πολιτικό πεδίον δόξης λαμπρόν και από την άλλη με ένα ΝΑΙ ενταφίαζε την πολιτική του προοπτική.
Θέλει ιδιαίτερη τόλμη και φιλοπατρία για να πάρει κάποιος τέτοια απόφαση. Εν γνώσει του μάλιστα ότι η άλλη απόφαση θα τον εκτόξευε πολιτικά και θα τον «έβαζε» εκ νέου στο παιχνίδι.
Θέλει ιδιαίτερη τόλμη και εσωτερική δύναμη, η φιλοπατρία σου να υπερνικήσει την προσωπική σου πολιτική φιλοδοξία… Ιδιαίτερα δε όταν η κατάληξη των αποφάσεων σου είναι δεδομένες και γνωστές πριν την λήψη της απόφασής σου!
Καλό ταξίδι Αλέκο Μαρκίδη.
Υγ. Επαναλαμβάνω ξανά, αν και το ανέφερα στο κείμενο: Δεν σημαίνει πως όσοι ψήφισαν ΝΑΙ διαθέτουν αίσθημα φιλοπατρίας και όσοι ψήφισαν ΟΧΙ δεν διαθέτουν. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για κάποιον που με το «ΝΑΙ» θα είχε πολιτικό όφελος αλλά επειδή ένιωθε πως το συμφέρον της πατρίδας ήταν το «ΟΧΙ», τάχθηκε υπέρ του ΟΧΙ και συνεπώς κατά των προσωπικών του πολιτικών φιλοδοξιών και οφέλους, θυσιάζοντάς τα για να πράξει αυτό που του υποβάλλει η συνείδησή του θεωρώντας ότι έτσι εξυπηρετείται καλύτερα η πατρίδα του.
