Είμαι ένα παιδί. Σήμερα που γιορτάζω θέλω να κάνω μια ευχή.
Κουράστηκα να μετράω κάθε μα κάθε βράδυ τ΄άστρα. Για κάθε άστρο να ψιθυρίζω μια ευχή. Για έναν κόσμο όπως τον οραματίζομαι.
Αμέτρητα τ΄ άστρα. Χιλιάδες ευχές.
Ο κόσμος; Όπως τον ξέρεις ακριβώς…
Μια ευχή λοιπόν, τη μέρα που γιορτάζει το παιδί, μου είναι αρκετή.
Θέλω να φτιάξω, για σένα και για μένα, μια αυλή. Μια Αυλή γεμάτη Θαύματα. Έχω δικαίωμα να φτιάξω μια Αυλή γεμάτη με χαμένα Θαύματα.
Στη δική μας την Αυλή, τα Θαύματα θα είναι ο ήλιος και η βροχή. Το ψωμί και το βιβλίο. Το γέλιο και το χάδι. Η ελπίδα και η ειρήνη. Η δημοκρατία και η δικαιοσύνη. Στη δική μας την Αυλή, όλα μνήμες ζωντανές και πόρτες ορθάνοικτες σε καινούριες αρχές.
Στη δική μας, στων Θαυμάτων, την Αυλή, τα σπίτια θα΄ ναι μικρά και ταπεινά. Η στέγη κανενός δεν θα΄ ναι τρύπια. Και σ΄ όλα, μα σ’ όλα, σε μια γωνιά, ένας βασιλικός θα μοσκοβολά φιλία και ζεστή αγκαλιά.
Στη δική μας την Αυλή, στων Θαυμάτων την Αυλή, η μιζέρια και η απελπισία δεν θα χωρούν. Πώς να χωρέσει εξάλλου η απελπισία σε μια Αυλή όπου συντελούνται καθημερινά, μικρά Θαύματα;
Το μόνο που λείπει από την Αυλή μας είναι ένας (ίσως και περισσότεροι) Θαυματοποιός.
Βάζω λοιπόν, σήμερα, εγώ, μαζί με την ευχή και μια αγγελία, σε όλα τα μέσα κοινωνικής και άλλως πως δικτύωσης:
«Ζητείται Θαυματοποιός, για την αυλή των Θαυμάτων μου», και την/τον περιμένω.
Θέλω τον Θαυματοποιό να πιστέψει στο παιδί γιατί αν τελικά σωθεί το παιδί υπάρχει ελπίδα. Να το πιστεύει πρέπει ο Θαυματοποιός της Αυλής των Θαυμάτων μου. Της Αυλής των Θαυμάτων μας. Γιατί είναι η δική μας Αυλή. Μια αυλή στην οποία να χωράνε όλοι. Ειδικά οι πιο ευάλωτοι, οι λιγότερο προνομιούχοι. Τα παιδιά με αναπηρίες που μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικες απομονωμένοι από τον κοινωνικό ιστό, από το δημιουργικό και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας. Σε μια πολιτεία που σφυρίζει χρόνια τώρα αδιάφορα, στηριζόμενη στην οικογένεια και τον εθελοντισμό.
Θέλω την/τον Θαυματοποιό μου αποφασιστικό και δυναμικό την ώρα που θα υλοποιεί το όραμά μου, το όραμά μας, που θα είναι και δικό του, κατάδικό του. Το όραμα της καλλιέργειας και της ευαισθητοποίησης της κοινωνίας σε καυτά ζητήματα που επηρεάζουν τον κοινωνικό ιστό και αγγίζουν τις πιο ευάλωτες ομάδες. Γιατί το παιδί πρέπει να είναι πάντα το επίκεντρο της σκέψης και των οραμάτων μας.
Θέλω να υπογραμμίσω την ανάγκη να χειροκροτήσουμε, να θαυμάσουμε, να υποκλιθούμε μπροστά στον αγώνα των ατόμων με αναπηρίες, σωματικές ή νοητικές για να πετύχουν τα αυτονόητα και να αποτελέσουν λειτουργικό τμήμα του μικρόκοσμού μας. Να ζουν με ποιότητα, να απολαμβάνουν τον πολιτισμό, να χαίρονται, να ονειρεύονται.
Να υπάρχουν με αξιοπρέπεια και να συνυπάρχουν με σεβασμό.
Η υπερπροσπάθειά τους χαστούκι στην πολιτεία που τους έχει αφήσει στη γωνιά. Τους θέλουμε ορατούς, δυνατούς, δημιουργικούς. Καθήκον της πολιτείας να εγκύψει στα πολλά προβλήματα των ατόμων με ιδιαιτερότητες οι οποίοι χρωστούν την πρόοδό τους και την ευημερία τους πρωτίστως στη στενή τους οικογένεια. Αποποιείται το κράτος των ευθυνών του όσο δεν δημιουργεί θεσμούς και δομές υποστηρικτικές για να μπορέσουν τα άτομα αυτά ως παιδιά να αναπτύξουν το μέγιστο των δυνατοτήτων και των δεξιοτήτων τους και ως ενήλικες να συνεχίσουν τη ζωή τους με ποιότητα. Δεν θέλουμε η κατάληξη να είναι η αυτονόητη. Εκείνη της μοναξιάς και της παραίτησης, πολλές φορές σε οίκους ευγηρίας.
Να θέσουμε το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων και να βρούμε τις λύσεις, όχι στο πρόβλημα, αλλά στην ευκαιρία να αποδείξει η πολιτεία τον πολιτισμό της, καθώς ο πολιτισμός μας κρίνεται, το ξέρεις και το ξέρω, όσο ντροπιαστικό και αν είναι, από το πως συμπεριφερόμαστε στους πιο ευάλωτους.
Η απαίτησή μας από τον καθένα από εμάς είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, για να μην αποτελεί ο εθελοντισμός τη λύση. Αναμένουμε δράσεις ουσιαστικές και καινοτόμες.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. : Γίνε και εσύ Θαυματοποιός στην Αυλή των Θαυμάτων μας.
