Εδώ και 60 χρόνια, από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ζούμε μια μεταλλαγμένη πολιτική κανονικότητα, που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε καν να ονομαστεί «κανονικότητα». Θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτικό πλιάτσικο», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική κομπίνα», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική συμμορία», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική λαφυραγωγία», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική ασσυμετρία» αλλά σίγουρα και με τίποτα δεν θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική κανονικότητα»
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Όλοι ευτυχισμένοι για την επιστροφή στην κανονικότητα. Τώρα ποια τελικά είναι η κανονικότητα, είναι θέμα των κοινωνιολόγων να μας το αναλύσουν, αν δηλαδή η κανονικότητα της συμπεριφοράς μας ήταν αυτή που ζήσαμε στις 58 μέρες καραντίνας ή είναι αυτή στην οποία επιστρέφουμε.
Ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα της Στήλης. Το θέμα μας είναι άλλο. Είναι η «Πολιτική Κανονικότητα». Αλλά πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο κεφάλαιο και ιδιαίτερα όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την «Πολιτική Κανονικότητα» στην Κύπρο. Διότι ουσιαστικά δεν έχουμε περίοδο «φυσιολογικής πολιτικής κανονικότητας» για να συγκρίνουμε αν αυτό που ζούμε μπορεί έστω καθ’ υπερβολή να ονομαστεί και να χαρακτηριστεί ως «κανονικότητα».
Εδώ και 60 χρόνια, από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ζούμε μια μεταλλαγμένη πολιτική κανονικότητα, που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε καν να ονομαστεί «κανονικότητα». Θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτικό πλιάτσικο», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική κομπίνα», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική συμμορία», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική λαφυραγωγία», θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική ασσυμετρία» αλλά σίγουρα και με τίποτα δεν θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτική κανονικότητα».
Φιλολογικά, κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει πως η «κανονικότητα» δεν συνεπάγεται και οπωσδήποτε «φυσιολογικότητα». Άλλωστε η «κανονικότητα» είναι η επαναλαμβανόμενη συνήθεια, η οποία δεν είναι και απαραίτητα «φυσιολογική» ή/και «ηθική». Αλλά δεν θα υπεισέλθουμε στην φιλοσοφική προσέγγιση της «κανονικότητας» αλλά θα παραμείνουμε στο θέμα μας. Στην Κυπριακή «πολιτική κανονικότητα».
Όπως είπαμε όμως και πιο πάνω, είναι αρκετά δύσκολη η προσέγγιση της Κυπριακής «πολιτικής κανονικότητας» διότι εδώ και 60 χρόνια ζούμε το ίδιο πολιτικό μοτίβο και την ίδια πολιτική συμπεριφορά και ως εκ τούτου θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως «αυτή είναι η φυσιολογική πολιτική κανονικότητα». Και όμως. Δεν είναι!
Ας δούμε τρία παραδείγματα, πώς θα έπρεπε να ήταν υπό κανονικές συνθήκες η πολιτική Κανονικότητα και πώς είναι στην πράξη:
Παράδειγμα Πρώτο: Κυβέρνηση χωρίς Κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Το πολίτευμα της Κύπρου «επιτρέπει» να έχουμε Κυβέρνηση, η οποία να μην διαθέτει Κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όποτε τύχει αυτό (που τυχαίνει συχνά), τι γίνεται;
- Στην Κυπριακή Πολιτική Κανονικότητα: Η Κυβέρνηση κατηγορεί τα κόμματα της Αντιπολίτευσης αν το όποιο «Χ» Νομοσχέδιο ή το όποιο «Χ» πλάνο της δεν εγκριθεί από την Βουλή. Συνεπώς η Κυβέρνηση κατηγορεί την αντιπολίτευση και η αντιπολίτευση την Κυβέρνηση. Δηλαδή στην Κυπριακή Πολιτική Κανονικότητα «φταίνε όλοι».
- Στην φυσιολογική Πολιτική Κανονικότητα: Η Κυβέρνηση οφείλει να βρει τους τρόπους, να δημιουργήσει συμμαχίες για να εγκριθούν τα «Χ» Νομοσχέδια της, τα «Χ» πλάνα της. Είναι μέρος της δουλειάς της, των υποχρεώσεών της διότι άλλωστε γι’ αυτό εξελέγη. Είδατε κανένα υποψήφιο Πρόεδρο να λέει «θα εφαρμόσω αυτό το πρόγραμμα αν με αφήσει η Βουλή»;
Παράδειγμα Δεύτερο: Τροπολογίες σε Νομοσχέδια, με τα οποία διαφωνούν.
- Στην Κυπριακή Πολιτική Κανονικότητα: Τυχαίνει αρκετές φορές κόμματα να διαφωνούν με ένα Νομοσχέδιο επί του όλου, αλλά την ίδια ώρα καταθέτουν τροπολογίες σε αυτό το Νομοσχέδιο, με το οποίο διαφωνούν και θα καταψηφίσουν ακόμη και εάν οι τροπολογίες που κατέθεσαν εγκριθούν.
- Στην φυσιολογική Πολιτική Κανονικότητα: Η πολιτική ηθική, η πολιτική λογική, ο πολιτικός ορθολογισμός και ο πολιτικός ρασιοναλισμός δεν επιτρέπουν αυτή την τακτική. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς. Πώς είναι δυνατόν να θέλεις να τροποποιήσεις μια Νομοθεσία, με την οποία ούτως ή άλλως διαφωνείς και θα την καταψηφίσεις ανεξαρτήτως εάν οι Τροπολογίες που εισηγήθηκες εγκρίθηκαν. Υπάρχει ίχνος πολιτικής λογικής σε αυτή την πολιτική πράξη;
Παράδειγμα Τρίτο: Κυπριακό.
Ακόμη και στο κυπριακό, έχουμε προσαρμόσει την δική μας, το κυπριακό μοντέλο, «πολιτικής κανονικότητας», το οποίο συνοψίζεται ως εξής:
Προ εκλογών, όλοι οι ανθυποψήφιοι του εν ενεργεία Προέδρου τον κατηγορούν ότι δεν κατάφερε να λύσει το κυπριακό ή ότι πήρε το εθνικό ζήτημα 2 βήματα πίσω. Από την άλλη, ο εκάστοτε εν ενεργεία Πρόεδρος και το εκάστοτε κυβερνών κόμμα καταλογίζει την ευθύνη στην Τουρκία, ότι η «Άγκυρα φταίει» τόσο για τη μη λύση όσο και για την όποια αρνητική εξέλιξη συνέβη.
Το οξύμωρο σε αυτή την περίπτωση είναι το εξής: Ενώ Προεκλογικά όλοι (και εννοώ όλοι: Αυτό συνέβη με Βασιλείου Vs Κυπριανού, με Κληρίδη Vs Βασιλείου, με Τάσσο Vs Κληρίδη, με Χριστόφια Vs Τάσσο, με Αναστασιάδη Vs Χριστόφια) κατηγορούν τον εν ενεργεία Πρόεδρο για λάθους χειρισμούς όταν βρεθούν οι ίδιοι στον θώκο καταλογίζουν και αυτοί την ευθύνη στην Τουρκία.
Το δεύτερο οξύμωρο είναι πως ακριβώς επειδή η ευθύνη της Τουρκίας είναι δεδομένη, η εκλογή Προέδρου θα έπρεπε λογικά να γίνεται βάσει του ποιος έχει την ορθότερη στρατηγική για να κάμψει και να αναχαιτίσει την πολιτική της Άγκυρας και όχι να εκλέγεται αλλά μετέπειτα να επιρρίπτει την ευθύνη στην Άγκυρα. Αφού η ευθύνη της Άγκυρας είναι δεδομένη. Εκλέγουμε Πρόεδρο για να μας πει κάτι που ήδη γνωρίζουμε; Ότι φταίει η Τουρκία;
Όπως και να έχει, τα παραδείγματα είναι πολλά. Και το ερώτημα είναι, κατά πόσο θα πρέπει επιτέλους και η Πολιτική ζωή του τόπου να γυρίσει σελίδα. Να αρχίσει μια φυσιολογική και ορθόδοξη πολιτική κανονικότητα, διότι αυτό που ζούμε εδώ και 60 χρόνια είναι μεν «κανονικότητα» αλλά πρόκειται για μια μαγειρεμένη, ανορθόδοξη και αμοραλιστική πολιτική κανονικότητα…
