Ποτέ δεν κατάφερε υποψήφιος που δεν στηριζόταν είτε από ΔΗΣΥ είτε από ΑΚΕΛ να βρεθεί στο β’ γύρο. Βρισκόμαστε μπροστά από μια μεγάλη ιστορική ανατροπή όπου οι πολίτες θα τσαλαπατήσουν τα δυο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ και θα στείλουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη στον β΄γύρο;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp

Σε δυο βδομάδες θα έχουμε τις Προεδρικές Εκλογές. Μια εκλογική διαδικασία, η οποία ομολογουμένως ‘ταλαιπώρησε’ τους πολίτες περισσότερο από ένα χρόνο, κάτι που αποτελεί το ένα από τα δυο στοιχεία, τα οποία ξεχώρισαν και στιγμάτισαν αυτή την εκλογική διαδικασία. Ο μακρύς δηλαδή προεκλογικός αγώνας, είναι το ένα στοιχείο. 

Το δεύτερο όμως και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της προεκλογικής εκστρατείας είναι η δημοσκοπική καταγραφή μιας ανατροπής, η οποία αν επιβεβαιωθεί και στην κάλπη, τότε θα μιλάμε για την πρώτη ανατροπή στην πολιτική ιστορία της Κύπρου όπως την γνωρίζουμε έως σήμερα. Και δεν είναι άλλη από την ξεκάθαρη τάση πρωτιάς που καταγράφεται σε έρευνες κοινής γνώμης υπέρ του Νίκου Χριστοδουλίδη. Δηλαδή ενός υποψηφίου, ο οποίος δεν στηρίζεται ούτε από το ΔΗΣΥ ούτε από το ΑΚΕΛ. Και αν επισυμβεί θα πρόκειται για ανατροπή του πολιτικού και κομματικού χάρτη αφού η ‘λογική πολιτική εξέλιξη και αναμενόμενο’ θα ήταν ο αποκλεισμός του Νίκου Χριστοδουλίδη από τον β’ γύρο και να δούμε τους υποψήφιους των δυο μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, να κονταροχτυπιόνται μεταξύ τους στον β’ γύρο των εκλογών, όπως τουλάχιστον, ιστορικά, συνέβαινε πάντοτε στην Κύπρο. 

Όμως για να μην μιλάμε χωρίς στοιχεία ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή από τις εκλογές του 1983 και εντεύθεν όπου διαφαίνεται πως κανένας Πρόεδρος όχι μόνο εξελέγη χωρίς την στήριξη ενός εκ των δυο μεγάλων κομμάτων, αλλά ούτε καν πέρασε στο β’ γύρο των εκλογών.  

Στις Προεδρικές του 1983 νικητής ήταν από τον πρώτο γύρο ο Σπύρος Κυπριανού με στήριξη του ΑΚΕΛ. Στις Προεδρικές του 1988 νικητής ήταν ο Γιώργος Βασιλείου, ο οποίος υποστηριζόταν από το ΑΚΕΛ και το Κόμμα των Φιλελευθέρων (Ν. Ρολάνδη) και νίκησε τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ Γλαύκο Κληρίδη στο β’ γύρο. Το 1993 νικητής ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος νίκησε στον β’ γύρο τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ, όπως και το 1998, όπου νίκησε στο β’ γύρο τον κοινό υποψήφιο ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ. Το 2003 νικητής ήταν από τον α’ γύρο ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος υποστηριζόταν από το ΑΚΕΛ (καθώς και από ΕΔΕΚ και Οικολόγους ενώ υπήρξε και διάσπαση στο ΔΗΣΥ με υποψηφιότητα του Α. Μαρκίδη απέναντι από την υποψηφιότητα του Γλαύκου Κληρίδη). Το 2008 νικητής ήταν ο Δημήτρης Χριστόφιας νικώντας τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ, Ιωάννη Κασουλίδη στον β’ γύρο, αφήνοντας εκτός β’ γύρου τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος υποστηριζόταν από όλα τα κόμματα του Κέντρου (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγους, ΑΔΗΚ). Το 2013 ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ, Νίκος Αναστασιάδης, νίκησε στο β’ γύρο τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ Σταύρο Μαλά, όπως και το 2018 όπου νίκησε ξανά τον ίδιο υποψήφιο (Σ. Μαλά) του ΑΚΕΛ στο β’ γύρο. 

Ιστορικά δηλαδή, ποτέ ένας υποψήφιος που δεν υποστηριζόταν είτε από το ΑΚΕΛ είτε από το ΔΗΣΥ δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. 

Το κατά πόσο θα έχουμε τώρα, το 2023, την πρώτη ανατροπή στην εκλογική / πολιτική ιστορία της Κύπρου θα διαφανεί σε δυο βδομάδες. 

Και αναλόγως αποτελέσματος, θα προκύψουν και τα πολιτικά συμπεράσματα. Θα περάσει η Κύπρος σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη τάξη πραγμάτων όπου τα δυο μεγάλα κόμματα θα τσαλαπατηθούν από ένα τρίτο υποψήφιο; Αυτό, στον Δυτικό κόσμο δεν συνέβη σε καμία χώρα, πλην Γαλλίας και Ελλάδας. Τουναντίον σε Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία αλλά και ΗΠΑ διατηρείται σε υψηλά ποσοστά ο κομματικός προσανατολισμός της χώρας και καθοδηγείται από δυο ή τρία κόμματα. 

Το γιατί αυτό συνέβη σε Γαλλία και Ελλάδα και όχι σε Γερμανία, Μ. Βρετανία και ΗΠΑ είναι μεγάλη συζήτηση και σίγουρα δεν είναι συνεπεία μόνο ενός λόγου. Ωστόσο ένας από τους κύριους λόγους που υπήρξαν ανατροπές στις πρώτες δυο (ανατροπές, οι οποίες έφεραν ακόμη και διάλυση παραδοσιακών ισχυρών κομμάτων) ήταν η επί σειρά ετών αυτοαναίρεση των ίδιων των κομμάτων μέσα από απαξιωτικούς λόγους και πράξεις από τα ίδια τα κόμματα για ‘κάθε τι κομματικό’ θεωρώντας ότι έτσι θα συμβάδιζαν με την τάση για να είναι ‘πολιτικά κορέκτ’. Δηλαδή αντί να αντισταθούν στην τάση πως ‘το κάθε τι κομματικό δεν είναι ανάθεμα’, σιγόνταραν αυτή την τάση θεωρώντας πως έτσι θα εμφανίζονταν δήθεν ‘σύγχρονοι’ και ‘πολιτικά ορθοί’. Το αποτέλεσμα ήταν να εκπαιδεύσουν την κοινωνία να θεωρούν ‘ένα πρόσωπο μη κομματικό’ ως ‘το απόλυτο καλό και ικανό’ σε αντίθεση με ένα ‘πρόσωπο κομματικό’. Μια τάση, την οποία σε αντίθεση με Γαλλία και Ελλάδα, δεν ακολούθησαν σε Γερμανία, Βρετανία και ΗΠΑ. 

Όπως και να έχει, η ουσία είναι πως αυτό θα δοκιμαστεί πλέον για τα καλά και στην Κύπρο σε 15 μέρες. 

Θα κάνει την ιστορική ανατροπή ο Νίκος Χριστοδουλίδης ή όχι;