ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΑΝΤΩΝΑ*

Για σένα, που δεν έτυχε ποτέ να σε συναντήσω, δεν ξέρω καν το όνομά σου!  Nα θυμάσαι αυτό…… Η ομορφιά της ψυχής σου είναι το διαμάντι σου! Και Για σένα, που επίσης δεν γνωρίζω προσωπικά, ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να αγγίξω το συγκεκριμένο θέμα, μήπως και υπάρχουν ακόμα ελπίδες για ένα κόσμο καλύτερο.

>>> Όλα τα άρθρα της Αντιγόνης Αντωνά εδώ <<<

«Να σου πω κάτι;  Θα έδινα τα πάντα σε αυτή τη ζωή για να είχα το σώμα σου.  Ξέρεις, στο εξωτερικό όπου ζω, δεν ένιωσα ποτέ μειονεκτικά για τα κιλά μου.  Εδώ ντρέπομαι, νιώθω εγκλωβισμένη.  Κάθε φορά που επιστρέφω νιώθω άσχημα.  Αλλά ξέρω πως είναι προσωρινό και μετά θα φύγω και πάλι».

Αυτά είναι τα λόγια ενός κοριτσιού μόλις 23 χρόνων που έχει κάποια παραπανίσια κιλά.  Μου το εξιστόρησε μια φίλη και με αφορμή αυτό γράφω το παρακάτω.

Το κορίτσι επισκέφθηκε ένα κατάστημα καλλυντικών για να πάρει ένα προϊόν για το μακιγιάζ της που χρησιμοποιείται στα μάτια, για να βρεθεί αντιμέτωπη με την απάντηση της πωλήτριας όταν επέμενε να δοκιμάσουν ένα άλλο προϊόν από εκείνο που αγοράζει ως συνήθως και δεν είχε το ενδεδειγμένο αποτέλεσμα.  Η απάντηση της πωλήτριας ήταν «Ε, και εσύ, αν είχες πιο λίγα κιλά ίσως και να σου πήγαινε».

Τώρα, ποια σχέση έχει το ένα με το άλλο, μην με ρωτάτε.  Η κοπέλα σαφώς ένιωσε μειονεκτικά, απογοητεύτηκε, λυπήθηκε αλλά δεν αντέδρασε, απλώς αποχώρησε ήσυχα.  Και τώρα που γράφω δηλαδή, ακόμα διερωτώμαι για τον συνειρμό της πωλήτριας.  

Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ και λέω.  Σε τι κόσμο ζούμε πια; Επειδή δηλαδή, κάποιοι άνθρωποι δεν είναι όπως εσένα εμφανισιακά, έχεις το δικαίωμα να τους προσβάλλεις γιατί τα κιλά είναι περισσότερα από τα ενδεικτικά;  Και ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα;  Επειδή δεν είναι εσύ;  Και να σου πω την αλήθεια, χαίρομαι που δεν είναι εσύ.  Γιατί σε αντίθεση με εσένα, τα κιλά της την έμαθαν να σέβεται τους ανθρώπους για τη διαφορετικότητα τους.  Μια παράκληση μόνο, στα άτομα που δεν έχουν ενδοιασμό να πληγώσουν κάποιους άλλους.  Βγείτε από το κουτί σας, από τον κόσμο που έχετε φτιάξει μέσα από τα social media, που έχει γίνει πια κομμάτι του εαυτού σας, και δείτε τι πραγματικά έχει αξία.  To status μας δεν επιβεβαιώνεται με το να συμπεριφερθούμε απαίσια σε κάποιον που δεν μας μοιάζει.  Ο καθένας μας βέβαια, είναι ελεύθερος να αποφασίσει στο πώς θα χρησιμοποιήσει τα κοινωνικά του δίκτυα, τι θα φορέσει, πού θα φάει, τι θα αγοράσει.  Ας μη γινόμαστε όμως εγωιστές.

Φέρουμε και εμείς ευθύνη για όλα αυτά ως κοινωνία. Γιατί δυστυχώς ανεχόμαστε και δεν αντιδράμε.  Κι όλα αυτά γιατί μας έχει γίνει πια εμμονή να ξεπεράσουμε τους άλλους.  Να γίνουμε καλύτεροι.  Δήθεν.  Μα γιατί να ζούμε τη ζωή μας με κριτήριο τη ζωή του διπλανού μας;  Συγνώμη που δεν το καταλαβαίνω, κι ας μου το εξηγήσει κάποιος.  Ο κάθε άνθρωπος ήρθε σε αυτό τον κόσμο με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά και ζει τη δική του ζωή όπως αυτός επέλεξε να κάνει.  Γιατί πρέπει να προσδιορίζει τον εαυτό μας και την ύπαρξή μας το πρότυπο που η κοινωνία έχει φτιάξει για εμάς;

Δεν σε κατακρίνω, ούτε σε αδικώ.  Από αγάπη σου το λέω, κι από ενδιαφέρον.  Κανένας μας δεν είναι τέλειος και λάθη όλοι κάνουμε.  Το θέμα είναι αν έχουμε την καλή διάθεση να βελτιωθούμε ως άνθρωποι απέναντι στους άλλους.  Έτσι μας έμαθε να συμπεριφερόμαστε η κοινωνία στην οποία ζούμε.  Καλώς ή κακώς η εποχή μας είναι εποχή του φαίνεσθαι, του επιφανειακού κι όχι του ποιος πραγματικά είσαι. 

Χρειαζόμαστε επειγόντως Παιδεία και ενσυναίσθηση.

Πρέπει να μάθουμε όλοι μας ότι, καλύτεροι γινόμαστε με τη συμπεριφορά μας κι όχι με το κραγιόν που θα βάλουμε ή τα ρούχα που θα φορέσουμε, ή τον κόσμο που θα συναναστραφούμε.  Καλύτεροι γινόμαστε με το χαρακτήρα μας κι όχι με το πόσους ανθρώπους θα προσβάλουμε γιατί έτυχε να είναι διαφορετικοί από εμάς.  Και στο κάτω κάτω, δεν ξέρει κανείς από εμάς από πόσες φουρτούνες πέρασε ένας άνθρωπος.  Κι όταν πια θα μεγαλώσουμε, γιατί, ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζουμε κι αφήνει τα σημάδια του σε όλους μας ανεξαιρέτως, θα νιώθουμε κενοί.  Και ξέρετε γιατί;  Γιατί σπαταλούμε όλη μας τη ζωή στο να προβάλλουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, κι ας μην είμαστε αυτό που δείχνουμε, γιατί ήμασταν ένας δήθεν ευτυχισμένος άνθρωπος που κλίνοντας την πόρτα πίσω μας έπρεπε να παλέψουμε με τα δαιμόνια τα κόμπλεξ μας.  Και στην τελική, δεν είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι γιατί η ζωή μας είναι μια διαρκής προσπάθεια να αναδειχτούμε εξωτερικά.  Ας αναρωτηθούμε όμως.  Γιατί συμπεριφερόμαστε με αυτό τον τρόπο;  Τι είναι αυτό που πραγματικά μας λείπει;  Μήπως η αγάπη;  Η αγάπη ναι.  Πρώτα για τον εαυτό μας και μετά για τους ανθρώπους γύρω μας.  Και είναι κρίμα.  Κάνε τους άλλους ευτυχισμένους για να είσαι και εσύ.

Αν μου επιτρέπεται, μια συμβουλή για όσους ανθρώπους έχουν τη συνήθεια, το στόμα να τρέχει πιο γρήγορα από τη σκέψη τους.   Προλαβαίνετε να αλλάξετε (αν φυσικά το θελήσετε) και υπάρχουν όρια που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται.  Όλοι μας κρινόμαστε από τις πράξεις και τα λόγια μας.  Τι θα κερδίσουμε αν πληγώσουμε τους άλλους;  Αναγνωρίστε τη διαφορετικότητα γύρω σας, εξασκηθείτε στον αυτοέλεγχο, επενδύστε στον εαυτό σας ώστε να γίνετε η καλύτερη εκδοχή του και δώστε αγάπη.  Και πιστέψτε με, θα σας επιστραφεί στο διπλάσιο.  Και είμαι σίγουρη πως την έχετε εσείς πρώτοι από όλους ανάγκη.

Και εσύ κορίτσι μου μην ντρέπεσαι για τα κιλά σου.  Είναι μόνο ένας αριθμός.  Το αληθινό μας βάρος μετριέται με το τι ψυχή θα παραδώσουμε εκεί ψηλά.  Γι’ αυτό αγάπησε εσένα όπως είσαι.

Γιατί η ομορφιά της ψυχής είναι αυτή που εκπέμπεται!

*Πτυχιούχος Παιδαγωγός με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA)