Για πρώτη φορά διεξάγονται εκλογές, την ώρα που γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία και η ΕΕ είναι άμεσα εμπλεκόμενη (δίνοντας μέχρι στιγμή €138δισεκ αλλά οι πολίτες της δεινοπαθούν) και την ώρα που οι χώρες του Νότου βρίσκονται στην δίνη του Μεταναστευτικού. Κανένα όμως από αυτά τα δυο θέματα δεν αποτελεί βασικό θέμα της προεκλογικής για τις Ευρωεκλογές… Αν αποφεύγεις να συζητάς και να έχεις θέση για δυο ζητήματα που επηρεάζουν την καθημερινότητα του πολίτη, τι το ψάχνεις; Πώς να πείσεις;… Έχουν ή δεν έχουν δίκαιο οι πολίτες που θεωρούν ότι οι Ευρωβουλευτές είναι 5-6 άτομα που αρπάζουν καμιά 10αριά χιλιάδες ευρώ τον μήνα, έχουν δωρεάν ταξίδια και μετακινήσεις και κάνουν bon viveur. Από τα αλώνια της Κύπρου, στα σαλόνια των Βρυξελλών.     

9 Ιουνίου θα έχουμε Ευρωεκλογές. Για πρώτη φορά φέτος οι Ευρωεκλογές θα διεξαχθούν μαζί με τις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή οι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν και τους τοπικούς τους άρχοντες, ίσως σώσει και την ‘παρτίδα’ των Ευρωεκλογών, οι οποίες από πενταετία σε πενταετία γίνονται ολοένα και πιο αδιάφορες. 

Ενδεικτικά το 2004, όπου έγιναν οι πρώτες Ευρωεκλογές στην Κύπρο, η αποχή ήταν στο 27,5%. Το 2009 η αποχή στις Ευρωεκλογές ήταν 40,6%. Το 2014 ήταν στο 56,03% και το 2019 η αποχή στις Ευρωεκλογές ήταν στο 55,01%. 

Με λίγα λόγια, η πλειοψηφία των πολιτών δεν μπαίνει καν στον κόπο να πάει να ψηφίσει. Οι λόγοι είναι αρκετοί και στις Ευρωεκλογές ακόμη περισσότεροι.

Για παράδειγμα το γεγονός ότι ένας που ενηλικιώνεται, που γίνεται 18 ετών (ή στα 17 αν ψηφιστεί κάτι τέτοιο), θα πρέπει να κάνει διαδικασία για να εγγραφεί στους καταλόγους για να δικαιούται να ψηφίσει, είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας. Όταν μάλιστα οι Κατάλογοι ‘κλείνουν’ και κάμποσους μήνες προ των εκάστοτε εκλογών. Αντίθετα η Πολιτεία όφειλε να εφάρμοζε εδώ και αρκετά χρόνια την αυτόματη εγγραφή. Ή το γεγονός ότι δεν εφαρμόζεται η ευελιξία του ‘ψηφίζω σε όποιο εκλογικό κέντρο βολεύει’ και θα πρέπει να μεταβείς στην ενορία ή κοινότητα που είσαι εγγεγραμμένος ψηφοφόρος για να ψηφίσεις, είναι επίσης ένας άλλος ανασταλτικός παράγοντας, ιδιαίτερα με τον σύγχρονο τρόπο ζωής όπου ο χρόνος είναι πάντοτε ‘ζητούμενος’. Δεν θα αναφερθώ στην ‘ψηφοφορία – online’, ούτε και σε άλλους πιο εξειδικευμένους και τεχνολογικά πιο έξυπνους και ευέλικτους τρόπους που διευκολύνουν τους ψηφοφόρους, διότι αυτονόητα, όταν δεν έκανες τα απλά ας μην ζητούμε να κάνεις τα πιο περίπλοκα και τα πιο σύνθετα. 

Αυτά όμως είναι ‘logistics’. Είναι δηλαδή τα εργαλεία της διαδικασίας, τα οποία συνδράμουν στην διευκόλυνση των ψηφοφόρων για να ψηφίσουν. Δεν είναι όμως η ουσία και ο κύριος λόγος αδιαφορίας των πολιτών. Διότι η ουσία είναι άλλη. Είναι υπόθεση πολιτική. Και εννοείται πως η αδιαφορία των πολιτών εκπηγάζει από τις συμπεριφορές των πολιτικών αξιωματούχων, οι οποίες έχουν θέσει σε ανυποληψία στα μάτια των πολιτών τους ίδιους τους πολιτικούς –αιρετούς και μη-.

Οι πολίτες δεν θεωρούν ότι οι πολιτικοί μπορούν ή θέλουν να αλλάξουν πράγματα αλλά ότι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται προς ίδιον όφελος και εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και σκοπών. 

Και αν αυτά ισχύουν σε τοπικό επίπεδο, δηλαδή για τους πολιτικούς που είναι στην καθημερινότητα σου, πόσο μάλλον για πολιτικούς που είναι ‘μακριά’. Που πολιτεύονται στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, για την δράση των οποίων σχεδόν κανένας πολίτης δεν γνωρίζει. Ούτε για τον ρόλο τους, ούτε για τον λόγο τους, ούτε για το τι μπορούν τελικά να κάνουν ή όχι ως Βουλευτές στην ΕΕ. Και αναφέρομαι βεβαίως στους Ευρωβουλευτές. Στα μάτια των πολιτών, πρόκειται για 5-6 άτομα που αρπάζουν καμιά 10αριά χιλιάδες ευρώ τον μήνα, έχουν δωρεάν ταξίδια και μετακινήσεις και κάνουν bon viveur. Από τα αλώνια της Κύπρου, στα σαλόνια των Βρυξελλών.

Δεν θα αναλύσουμε το ‘Δημοκρατικό Έλλειμμα’ της ΕΕ. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο θέμα που συζητείται εδώ και 10ετίες, στο οποίο περιλαμβάνονται κεφάλαια όπως η απόσταση μεταξύ των ψηφοφόρων και των κέντρων λήψης αποφάσεων της ΕΕ, ο όχι και τόσο ουσιαστικός ρόλος του Ευρωκοινοβουλίου στην Πολιτική της ΕΕ, οι διορισμένοι και οι αιρετοί των Βρυξελλών κτλ κτλ κτλ. 

Θα αναφερθώ όμως σε κάτι πολύ πιο απλό και την ίδια ώρα αμιγώς πολιτικό. Φέτος είναι η πρώτη φορά που διεξάγονται Ευρωεκλογές με δυο κορυφαία ζητήματα να βρίσκονται στην καθημερινότητα του Ευρωπαίου Πολίτη. Σε κάποιες χώρες περισσότερο, σε άλλες λιγότερο, αλλά επηρεάζονται άπαντες.

Το πρώτο είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Θα γίνουν εκλογές ενόσω βρίσκεται σε εξέλιξη ένας πόλεμος, στον οποίο η ΕΕ είναι άμεσα αναμεμειγμένη. Για πρώτη φορά έχουμε εκλογές και η ΕΕ βρίσκεται άμεσα εμπλεκόμενη σε ένα πόλεμο τόσης έκτασης. Μόνο και μόνο να το εξετάσουμε από οικονομικής πλευράς, η ΕΕ και τα κράτη μέλη της (από την έναρξη του πολέμου της Ουκρανίας) έχουν διαθέσει πάνω από 138 δισεκατομμύρια ευρώ προς στήριξη της Ουκρανίας και του λαού της. Ξανά: 138 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ. Υπενθυμίζεται ότι η Κύπρος κουρέφτηκε για 20 δισεκατομμύρια ευρώ και όσοι θυμούνται τότε, η υπόθεση της Κύπρου παρουσιαζόταν ως η ‘συντέλεια του παγκόσμιου οικονομικού οικοδομήματος’. Αυτό αναφέρεται για να γίνουν αντιληπτά τα μεγέθη όταν μιλάμε για €138 δισεκατομμύρια ευρώ. Και το θέμα δεν είναι η βοήθεια των €138 δισεκατομμυρίων, αλλά είναι ότι αυτό το τεράστιο ποσό παραχωρείται την ώρα που οι Ευρωπαίοι Αγρότες βρίσκονται στους δρόμους λόγω του υψηλού κόστους, την ώρα που οι Ευρωπαίοι πολίτες δεινοπαθούν με τον πληθωρισμό, υψηλά επιτόκια, συντάξεις πείνας κτλ κτλ κτλ. 

Το δεύτερο, είναι το Μεταναστευτικό. Θα έχουμε Ευρωεκλογές την ώρα που η Νότια / Μεοσογειακή Ευρώπη κυρίως βρίσκεται σε ένα ‘μεταναστευτικό πόλεμο’ με την ίδια την ΕΕ να μην θέλει και να μην έχει καμία όρεξη να εξετάσει το ζήτημα του Μεταναστευτικού στην ορθή του διάσταση. Να μην θέλει καν να συζητήσει την αναλογική κατανομή Μεταναστών. Να μην έχει ακόμη δημιουργήσει ‘Ευρωπαϊκό Κέντρο Εξέτασης Αιτήσεων Πολιτικού Ασύλου’, να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη ως ΕΕ, αφήνοντας τα κράτη μέλη της να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. 

Ωραία. Η πολιτική λογική λοιπόν τι λέει; Ότι αυτά τα δυο κορυφαία ζητήματα –που συντελούνται εν ώρα εκλογών- θα έπρεπε να ήταν στην προεκλογική ατζέντα. Σωστά; 

Ε, να δείτε ότι αυτά δεν θα συζητηθούν ή δεν θα συζητηθούν εκτενώς και δεν θα είναι στο επίκεντρο της προεκλογικής ατζέντας. Για παράδειγμα θα έχουμε ας πούμε καμιά 30αριά υποψήφιους Ευρωβουλευτές στην Κύπρο. Θα μας πουν τις θέσεις τους, επί αυτών των ζητημάτων; Και τι θα πράξουν για αυτά; Και τι μπορούν να πράξουν για αυτά; 

Αν λοιπόν αυτά τα θέματα, τα οποία είναι στην καθημερινότητα του πολίτη, που επηρεάζουν την καθημερινότητα του πολίτη, δεν τα συζητάς, δεν έχεις θέσεις, πώς θέλεις να πείσεις τον πολίτη ότι όντως οι ευρωεκλογές είναι εκλογές που καθορίζουν και πρέπει να συμμετάσχεις; 

Έχουν ή δεν έχουν δίκαιο οι πολίτες που θεωρούν ότι οι Ευρωβουλευτές είναι 5-6 άτομα που αρπάζουν καμιά 10αριά χιλιάδες ευρώ τον μήνα, έχουν δωρεάν ταξίδια και μετακινήσεις και κάνουν bon viveur. Από τα αλώνια της Κύπρου, στα σαλόνια των Βρυξελλών.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp