Μόνο που όσο κι αν η κυπριακή γαουροσύνη προσπαθεί εις μάτην να δημιουργήσει κάποια -επικίνδυνη- σχέση με την κοινή λογική, το να χτυπήσεις έναν πεζό όπου κι αν στέκεται επειδή έτσι σου κάπνισε δεν είναι κάτι συζητήσιμο.
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντάς το, ήταν εκείνη η cult σκηνή με τον καλό μου Κωστή, τον Κώστα Χαραλαμπίδη στο Λονδίνο.
Εκείνη που στέκεται έξω από ένα ξενοδοχείο, κάνει stand up όντας στο δρόμο της εισόδου και ένας ταξιτζής περνάει και τον χτυπάει, ευτυχώς όχι σοβαρά, καθώς εκείνος μιλάει στην κάμερα.
Και ο Κωστής του φωνάζει: «Ρε γάρε!! Ρε γάρεεε!».
Είχε συζητηθεί πολύ αυτή η σκηνή και φυσικά κάποιοι - κλασικοί Κυπραίοι, γεννημένοι όλοι εισαγγελείς, δικαστές και εφέτες μαζί - είχαν σπεύσει τότε να κατηγορήσουν τον Κώστα Χαραλαμπίδη ότι καλά έπαθε, διότι δεν έπρεπε, λέει, να σταθεί εκεί.
Μόνο που όσο κι αν η κυπριακή γαουροσύνη προσπαθεί εις μάτην να δημιουργήσει κάποια -επικίνδυνη- σχέση με την κοινή λογική, το να χτυπήσεις έναν πεζό όπου κι αν στέκεται επειδή έτσι σου κάπνισε δεν είναι κάτι συζητήσιμο.
Όταν το κάνεις, εσύ φταις. Τελείωσε.
Όμως βλέπετε, όπως και σε όλα τα άλλα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, το σωστό και το λάθος, το νόμιμο και το παράνομο, το ηθικό και το ανήθικο κρίνονται κυρίως στη λογική της γνωστής παροιμίας, ότι το σχοινί του χωριάτη μονό δεν φτάνει και διπλό περισσεύει.
Αν μας αφορά προσωπικά, αυτό κυρίως, αν αφορά κάποιον που συμπαθούμε η υποστηρίζουμε, αν συμφέρει για να λαϊκίσουμε στους φίλους μας, στα ΜΚΔ ή δημόσια, το μαύρο του οποίου όλοι αυτοκλήτως έχουμε αναλάβει ρόλο μηνυτή για το κοινό καλό γίνεται άσπρο. Όπως βέβαια και το άσπρο του οποίου όλοι διοριστήκαμε και πάλι από μόνο μας -ως… ευαίσθητοι πολίτες- υπασπιστές, γίνεται μαύρο εάν αφορά κάποιον άλλον. Ουαί δε και αλίμονο εάν μιλάμε για κάποιον που δεν γουστάρουμε, που ανήκει σε άλλον χώρο, σε άλλη ομάδα.
Η εικόνα του Κωστή στο Λονδίνο μου ήρθε όταν είδα την ανάρτηση φίλου ο οποίος παρέπεμπε σε μια είδηση η οποία έλεγε ότι ο βουλευτής της ΕΔΕΚ Ανδρέας Αποστόλου κατάθεσε πρόταση για αύξηση του προστίμου σε χώρους αναπήρων. Και μπράβο του.
Δεν μιλάμε για τεράστια αύξηση αλλά για ουσιαστική, σίγουρα. Δεν θυμάμαι πόσο και ούτε έχει σημασία. Σημασία έχει πως η όποια τέτοια ανάρτηση όπως και η όποια τέτοια τοποθέτηση στο δημόσιο διάλογο, τοποθέτηση δηλαδή η οποία παραπέμπει στα αυτονόητα της υποχρέωσης σεβασμού πολύ σοβαρών πραγμάτων επί παραδείγματι της οδηγικής συνείδησης, τραβούν τον Κυπραίο γάρο καλύτερα και γρηγορότερα από ότι το περίττωμα τις μύγες.
Το πρώτο - το πρώτο όμως! - σχόλιο από κάτω έλεγε πως όλα γίνονται για να εισπράττει το κράτος λεφτά.
Χωρίς να αμφισβητώ καθόλου τις ευθύνες των Αρχών για την κατάσταση στον τομέα αυτό στην Κύπρο, ευθύνες συνήθως λιγότερες βέβαια από εκείνες των πολιτών, αλλά και χωρίς να αρνούμαι ότι υπάρχει όντως μια τέτοια εισπρακτική νοοτροπία, θα παρακαλούσα ψύχραιμα κάποιον να μου πει τι σχέση έχει αυτό με το να είσαι τόσο γάρος που να παρκάρεις σε έναν χώρο ο οποίος για εσένα ΔΕΝ είναι χώρος στάθμευσης.
Αφορά άτομα με κάποιους περιορισμούς στην κίνηση. Μεγάλους ή μικρός. Αν πλήρωνε κάποιος 300 ευρώ και τώρα θα πληρώνει 500 π.χ. -εγώ λέω 1500 ή 2000 χιλιάδες θα έπρεπε για να δούμε πόσοι θα το ξανάκαναν- τι αλλάζει σ’ αυτή την κοινωνικά αχρεία και ασυνείδητη συμπεριφορά; Και πώς το αλλάζει;
Και ο αριθμός αυτών των γάρων είναι πολύ μεγάλος, λόγω της συλλογικής μας παθογένειας να αλλάζουμε και να αρνούμαστε τα γεγονότα και την πραγματικότητα, όπως μας συμφέρει. Δεν προέκυψε τυχαία η πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά σίγουρα πρόταση άλλου βουλευτή για… μείωση προστίμων διότι λέει ο κόσμος ζορίζεται και δεν έχει λεφτά να πληρώσει!
Αν ζορίζεσαι τότε απλά δεν παρανομείς. Λογικό δεν είναι; Κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται πως η απάντηση είναι ναι. Έτσι πάει. Αυτή είναι η κοινή λογική.
Ο γάρος Κυπραίος όμως θα αρχίσει να φωνάζει ότι το κράτος είναι διάφορα επίθετα, ότι τα πρόστιμα δεν αλλάζουν κάτι ενώ φυσικά και αλλάζουν, ότι αυτό, ότι εκείνο.
Ακόμα κι αν μιλάμε για χώρους αναπήρων! Αυτός όμως είναι ο Κυπραίος γάρος. Ο οποίος πέντε λεπτά πριν ή πέντε λεπτά μετά μπορεί κάλλιστα να κατακεραυνώνει όλους τους άλλους για πράγματα παρόμοια.
Υπάρχουν και αλλού σίγουρα τέτοιο. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να μας αφορά. Το ζήτημα είναι απλό: εάν γεννήθηκες, εάν μεγάλωσες ή εάν αποφάσισες να είσαι γάρος είναι δικαίωμά σου. Για τη συντήρηση όμως καταστάσεων ενίοτε επικίνδυνων, δε φταίνε τα πρόστιμα, ούτε οι Αρχές πρώτιστα αλλά η απουσία συνείδησης.
Αυτό είναι το βασικότερο.
Γάρε! Ε, γάρε…
ΥΓ: Τελειώνοντας το κείμενο έμαθα πως η Βουλή απέρριψε την πρόταση του Ανδρέα Αποστόλου. Τελικά ο τίτλος ταιριάζει περισσότερο στα μυαλά των αυτών των βουλευτών αντί των αμπάλατων πολιτών. Σωτηρία καμία!
