Η αναβίωση του φασισμού 50 χρόνια μετά το πραξικόπημα και την εισβολή αποτελεί μια νάρκη στον τόπο, την ώρα μάλιστα που ο Ερντογάν είναι κυρίαρχος του παιγνιδιού ακόμα και στην Ε.Ε.
Οι δυο τελευταίες εξαγγελίες του ΕΛΑΜ, της περίληψης στο ψηφοδέλτιό του του τέως Επιτρόπου Παύλου Ιωάννου και του αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ Μάριου Πελεκάνου, προκάλεσαν θόρυβο στο πολιτικό τοπίο.
Θόρυβο ως επί το πλείστων άδειων τενεκέδων καθότι ουδεμία ανάλυση άγγιξε τη ρίζα που προκάλεσε το απόστημα και την μόλυνση που έφερε στην επιφάνεια τον φασισμό σαν απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο.
Ως εάν να μην ήταν ο φασισμός που οδήγησε την Κύπρο στην τραγωδία του ’74, με τις εκατοντάδες των νεκρών και των αγνοουμένων, τις χιλιάδες των προσφύγων και των ανέστιων φτωχοποιημένων, Ως να μην ήταν ο φασισμός που μας «κληροδότησε», τις κατεχόμενες πόλεις και χωριά. Ως εάν να μην είναι ο φασισμός που άφησε τις δικές μας γενιές βαθιά τραυματισμένες και τις νεότερες ως επί το πλείστων σε άγνοια και αδιαφορία.
Τις προάλλες που περπατούσα στη λεωφόρο Δημοκρατίας στο αιχμάλωτο και υπό εποικισμό Βαρώσι, μετρούσα με συντριβή τους ιστορικούς πια λεκέδες με το σύνθημα «Ένωση» στους τοίχους ερημωμένων σπιτιών, καταστημάτων και εκκλησιών στο Λύκειο Ελληνίδων και αλλού.
Όσοι βιώσαμε τις βίαιες μέρες και εμπειρίες των συγκρούσεων Εφεδρικού και της ΕΟΚΑ Β´ με τις δολοφονίες και τις βομβιστικές επιθέσεις στους αστυνομικούς σταθμούς αλλά και τη μισερή διχόνοια μεταξύ μακαριακών-γριβικών, μπορεί να ξέρουμε ή και να υποψιαζόμαστε γιατί αναβιώνει τώρα το φασιστικό κτήνος με προσωπείο πελεκάνου ή ύαινας ή και θρονικού γύπα.
Κι αυτό γιατί οι αγνοούμενοι του ‘74 ήταν γονείς μας, αδέλφια μας, φίλοι και συμμαθητές μας ή επειδή είχαμε δασκάλους που μας δίδαξαν κατά που πέφτει η Καρπασία, το Βαρώσι και η Μόρφου που χάθηκαν λόγω της δικής μας αφροσύνης. Είχαμε γονείς και παππούδες που μας είπαν τι ήταν η Χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα που μαζί με την εδώ φασιστική ΕΟΚΑ Β’ ανέτρεψαν την κυβέρνηση Μακαρίου και την Κύπρο ολάκαιρη ανοίγοντας τις Κερκόπορτες στον στρατό εισβολής της Τουρκίας. Ήταν ανατριχιαστικό το γεγονός ότι στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου τη Δευτέρα, παρελαύνοντες νοσταλγοί της Χούντας κραύγασαν το αλήστου μνήμης χουντικό σύνθημα, «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών».
Ανατρίχιασα αλήθεια γιατί θυμήθηκα πως τότε ήταν τόσο το πάθος και το μίσος με το οποίο το δηλητήριο του φασισμού εμπότισε τον κόσμο της Κύπρου που ακόμα και κατά την αιχμαλωσία τους στις φυλακές στην Τουρκία, οι Ελληνοκύπριοι μακαριακοί και γριβικοί τσακώνονταν και γρονθοκοπούνταν κατηγορώντας οι μεν τους δε για προδοσία. Ακόμα και τότε, ακόμα και ως αιχμάλωτοι στις τουρκικές φυλακές. Τότε που επιστρέφοντας στην πολυτραυματισμένη πατρίδα οι πλείστοι των φτωχοποιημένων και ανέστιων πήραν το δρόμο για τις αραβικές χώρες και οι άλλοι δέχθηκαν να δουλεύουν με μισές απολαβές και να αναστήσουν τις οικογένειες τους και τον τόπο. Δεν θέλω να αναδείξω το ζήτημα της ξένης οικονομικής βοήθειας που πέρασε από χέρια αθλίων και που δε κατέληξε σε εκείνους τους αναξιοπαθούντες που δεν είχαν που την κεφαλή κλίνε.
Με όλα αυτά να έχουν καταγράψει ένα τραγικό απολογισμό για την πατρίδα μας και το λαό μας, διερωτάται κανείς πως διάολο φτάσαμε σήμερα να έχουμε στη Βουλή ένα ακροδεξιό, νεοφασιστικό κόμμα που όχι μόνο δεν καταδικάζει το πραξικόπημα αλλά ηλιθιωδώς προβάλλει ως λύση το ενιαίο κράτος, αυτό δηλαδή που κατέστρεψε το πραξικόπημα. Το ενιαίο κράτος που είναι των αδυνάτων αδύνατο να εμφανιστεί ξανά στο πολιτικό τοπίο της Κύπρου και γι’ αυτό εκείνοι που το υποστηρίζουν θεωρητικά δεν μπορούν να το στηρίξουν ουσιαστικά ακόμα κι αν διακηρύττουν ότι με ένοπλο αγώνα θα ελευθερώσουν την Κύπρο.
Όμως ούτε και αυτό δεν βρίσκεται στα «πυρομαχικά» τους. Είδα την ομιλία του προέδρου ΕΛΑΜ Χρίστου Χρίστου για την 25η Μαρτίου στην εκδήλωση του κόμματος στη Λάρνακα και επέλεξα το πλέον πολιτικό απόσπασμα που, ήταν το εξής: «Επειδή ζούμε στον τελευταίο ελληνικό προμαχώνα της ανατολικής Μεσογείου δεν έχουμε την επιλογή να κάνουμε πίσω. Έχουμε μόνο την επιλογή να υπερασπιστούμε αυτό τον ελληνικό βράχο. Σας καλούμε λοιπόν μέσα από αυτή την ημέρα μνήμης και τιμής να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες. Να πάρετε παραδείγματα και να δυναμώσετε την πίστη σας στα εθνικά ιδανικά. Ζήτω η 25 Μαρτίου. Ζήτω η 1η Απριλίου». Ούτε λέξη, για Κυπριακό, ούτε λέξη για λύση ή έστω μη λύση, ούτε κουβέντα για τα τεκταινόμενα στα κατεχόμενα. Τίποτα.
Πως λοιπόν φτάσαμε σήμερα να έχουμε ένα τέτοιο κόμμα να διεκδικεί την τρίτη θέση στις ευρωεκλογές; Τα ξεχάσαμε όλα; Τα περιφρονούμε όλα; Όσοι θυμούνται την τριετία 75, 76 και 77 ξέρουν ότι ένα κόμμα είχε μείνει ζωντανό από εκείνα που υπήρχαν πριν την εισβολή, το ΑΚΕΛ. Μετά που ο Μακάριος επέστρεψε το Δεκέμβρη του ’74 στην Κύπρο, αντιλήφθηκε ότι θα έπρεπε να μαζέψει και τα κομμάτια της φιλοχουντικής Δεξιάς που διαλύθηκε στις μυλόπετρες του πραξικοπήματος καθώς και της μακαριακής Δεξιάς που ποτέ δεν είχε μια συγκροτημένη δομή αλλά ήταν το δικό του υπάκουο υλικό.
Γλαύκος Κληρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν οι εκλεκτοί του με τον δεύτερο να είχε μάλιστα συντάξει και το καταστατικό του νέου κόμματος. Ο Σπύρος Κυπριανού που είδε να μένει έξω από το παιγνίδι έσπευσε στις 12 Μαΐου 1976 να εξαγγείλει τη δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος ενώ ο Γλαύκος Κληρίδης εξήγγειλε τη δημιουργία του Δημοκρατικού Συναγερμού στις 4 Ιουλίου 1976 , με τον Τάσσο να απομακρύνεται. Ο θάνατος του Μακαρίου ένα χρόνο μετά επιτάχυνε τις κομματικές εξελίξεις καθώς ο κυρίαρχος της πολιτικής ζωής του τόπου είχε αφήσει το τοπίο ελεύθερο. Τότε τα κόμματα αφού είδαν ότι τα δημόσια ταμεία ήταν διαθέσιμα στον ισχυρότερο παίκτη της εξουσίας, μπήκαν στην διελκυστίνδα των συμβολαίων, των εξοπλισμών και των χοντρών μιζών. Ο Γλαυκός Κληρίδης ευφυής ως ήταν είδε ότι η άκρα δεξιά χρειαζόταν πολιτική στέγη και έπαιξε πολύ καλά το παιγνίδι.
Από τον άλλη ο Σπύρος αφού κυβέρνησε δέκα χρόνια κατάλαβε ότι το μέλι ήταν στο προεδρικό είτε ως κυβερνήτης είτε ως συγκυβερνήτης. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι για να μην επαναληφθεί το κακό του ’74 χρειαζόταν και παιδεία. Αυτό θα το αντιληφθούν από τούδε και στο εξής που ο φασισμός θα σκαρφαλώσει μέχρι και την εξουσία με τον ψευδαίσθηση του ενιαίου κράτους. Δυστυχώς ο Ερντογάν καραδοκεί…
