Το να κρατείται η πολιτική ζωή όμηρος της συμμαχίας των τέως του ΔΗΣΥ και της Εζεκία Παπαϊωάννου είναι τραγικό σύμπτωμα. Η ατολμία της Αννίτας Δημητρίου να σπάσει αυγά και η αντιπολίτευση στην ίδια την πολιτική του κόμματός της, απλώς δυσχεραίνει την κατάσταση.

Αν και βρίσκω μάλλον αστεία και ενδεικτική της έλλειψης μέτρου των ημερών την προσοχή η οποία δίδεται στην αποχώρηση Πελεκάνου από τον ΔΗΣΥ ή ορθότερα την προσχώρησή του στο ΕΛΑΜ, νομίζω πως η ιστορία αυτή είναι χρήσιμη, αν μη τι άλλο ως αφετηρία για να δει κανείς πράγματα σαφώς μεγαλύτερα. Και σοβαρότερα.

Γιατί φυλλορροεί ο ΔΗΣΥ προς το ΕΛΑΜ, ρωτούν πολλοί τις τελευταίες μέρες, ανασύροντας προχείρως συνήθως το κλισέ με το αβγό του φιδιού που εκκολάπτεται, τελούντες όμως σε μια χρονική σύγχυση, τόσο ως προς την ερώτηση όσο και ως προς την απάντηση.

Κι αυτό γιατί το μεν αβγό του φιδιού δεν εκκολάπτεται τώρα, εκκολάφθηκε εδώ και χρόνια, κοντεύουμε την δεκαπενταετία για να είμαστε ακριβείς με το φίδι να έχει μεγαλώσει και να έχει γεννήσει κι εκείνο άλλα πολλά φίδια που μας ζώνουν πλέον, αλλά και επειδή όσο βολικό κι αν είναι για πολλούς, εάν μιλάμε για τον ΔΗΣΥ ειδικά, οι διαρροές προς το ΕΛΑΜ δεν είναι σημερινές.

Ο ΔΗΣΥ όπως και η Νέα Δημοκρατία είναι δύο δεξιά κόμματα τα οποία προέκυψαν στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, ο μεν πρώτος τον Ιούλη του 1976 με την Κύπρο να μαζεύει ακόμα τα κομμάτια της από τα κατορθώματα της Χούντας των Αθηνών και της εδώ ακροδεξιάς (αλλά και τους πολιτικές ακροβασίες του Μακάριου…) η δε δεύτερη, τρεις μόνο μήνες μετά τη Μεταπολίτευση και την επάνοδο του Καραμανλή. 

Και τα δύο κόμματα γεννήθηκαν από τη σοφή όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια εκτίμηση Καραμανλή ότι υπήρχε λόγος η ακροδεξιά να μεταφερθεί άμεσα εντός του πολιτικού τόξου προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψη τέτοιων φαινομένων. Αν αυτό ήταν τόσο ανιδιοτελές όσο ακούγεται; Όχι. Αλλά η ανιδιοτέλεια στην πολιτική είναι σανός για να ταΐζονται οι άβουλοι.

Και στις δύο περιπτώσεις, το τίμημα που καταβλήθηκε ήταν μεγάλο. Ήταν η μερική στην Ελλάδα και ολική στην Κύπρο ατιμωρησία για την εθνική καταστροφή. 

Και ήταν ένα τίμημα το οποίο δυστυχώς πλήρωσε το σύνολο των πολιτών.

Μια επιτήδεια ή παιδαριώδης ή και τα δύο μαζί ανάλυση, αποδίδει το κακό των ημερών, των τωρινών, ειδικά στην Κύπρο, σε εκείνη την ατιμωρησία, το ξέπλυμα ουσιαστικά των όσων έγιναν το καλοκαίρι του 1974. 

Ωστόσο, η ανάλυση αυτή προκύπτει μάλλον από την «αριστερή» προσέγγιση των πραγμάτων με βάση την οποία τα πάντα μπορούν να επιλυθούν με την εξαφάνιση των υπαιτίων μαζί αλλά και κυρίως όλων όσοι μπορούν να αποτελέσουν απειλή ή έστω ενόχληση για τη νέα κατάσταση. Με τη διαφορά πως τότε δεν προέκυψε ευτυχώς καμία «λαϊκή δημοκρατία» αλλά ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και στις δημοκρατίες, τις πραγματικές όχι τις ανατολικού τύπου, δεν αρχίζεις να σφάζεις αδιάκριτα εν ονόματι «του λαού».

Ζέει χύτρα ζει φιλία, έλεγαν οι αρχαίοι. Όσο οι πατριωτικές κορώνες έβρισκαν ώτα ευήκοα, τόσο στην Ελλάδα όσο και εδώ, όσο αυτά όπως και όλα τα υπόλοιπα κόμματα μπορούσαν να πουλούν φουστανέλα ή λαϊκή υπηρεσία τάχα, να διορίζουν ή να μοιράζουν τα λεφτά για την ανάπτυξη των δύο χωρών απλόχερα, ο κόσμος ήταν μια χαρά. Οι εκτός των mainstream κομμάτων ακροδεξιοί θεωρούνταν γραφικοί και όλα πήγαιναν καλά.

Μετά ήρθαν οι πτωχεύσεις, το μεταναστευτικό το οποίο πολλοί από εμάς -και εγώ- κακώς αντικρίσαμε ρομαντικά και ειδικά εάν μιλάμε για την Κύπρο. Όσο για τη δεξιά κατάντησε να μοιάζει πιο γραφική από τους γραφικούς με τον τότε Πρόεδρό της, τον Αβέρωφ Νεοφύτου, να παίζει μονά - ζυγά υιοθετώντας, ενίοτε και την ίδια εβδομάδα τη διαφορετική ρητορική των δύο άκρων της Δεξιάς: του κέντρου και της ακροδεξιάς. 

Το παιγνίδι αυτό όμως της ισορροπίας και της διατήρησης μιας αρραγούς πολιτικής απαιτεί μια δεξιότητα. Αυτήν την έχει σίγουρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξ ου και το αποτέλεσμα και είμαι βέβαιος πως και οι νέες «απώλειες» της ΝΔ, αυτή τη φορά με αφορμή τον Νόμο για τον Γάμο, θα είναι σύντομα παρελθόν.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν το μπορούσε αλλά και ποτέ δεν το προσπάθησε. Παρέλαβε μια παράταξη από έναν Νίκο Αναστασιάδη ο οποίος θυμόταν ακόμα και το όνομα του καφετζιή στο πιο απομακρυσμένο χωριό, πέρασε τα χρόνια του πηγαίνοντας μόνο προεκλογικά στους κουτόβλαχους ή έτσι νόμιζε, για να κάνει νούμερα απάνω σε τρακτέρ και σε δέντρα περιπαίζοντάς τους και μοιράζοντας άφθονο γέλιο στην υπόλοιπη χώρα και τελικά παρέδωσε στην Ανίτα Δημητρίου ένα μικρομάγαζο, αποψιλωμένο από ικανά πολιτικά στελέχη και με ότι είχε απομείνει από τον όροφο των ευνούχων, το ρετιρέ του ΔΗΣΥ. 

Η αριστερά σκοπίμως και καθόλου αθώα εστιάζει για την κανονικοποίηση του ΕΛΑΜ στην εκλογή της Ανίτας Δημητρίου στην προεδρία της Βουλής. Λησμονώντας, πως ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ είχε απαντήσει γελώντας μάλιστα όταν του υπεβλήθη από τηλεοράσεως το ερώτημα πώς θα αντιδρούσε το ΑΚΕΛ εάν το ΕΛΑΜ για κάποιον λόγο τους στήριζε. «Ίντα εν να τους πούμε όι εν σας θέλουμεν;», ήταν η αλησμόνητη απάντηση.

Το πρόβλημα των διαρροών λοιπόν, όχι του οπορτιουνιστή Πελεκάνου αλλά των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ προς το ΕΛΑΜ υφίσταται εδώ και καιρό. Έχει δύο χρονικές φάσεις, την προ των Προεδρικών 2023 και την κατόπιν.

Η πρώτη αποδίδεται κυρίως σε κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες (κούρεμα, φτωχοποίηση πολλών και κυρίως το μεταναστευτικό) όπως και τα σκάνδαλα που ακολούθησαν. Η δεύτερη έχει να κάνει με την προεκλογική αλλά και τη μετεκλογική συμμαχία Αβέρωφ με το ΑΚΕΛ, την ολοφάνερη στήριξή του σε υποψήφιο που στήριζε το ΑΚΕΛ αλλά και την υπόσκαψη κατόπιν της ίδιας της Προέδρου του ΔΗΣΥ σε όλα τα επίπεδα. Με την απόλυτη παρασκηνιακή στήριξη του ΑΚΕΛ.

Οι δεξιότερα της κεντροδεξιάς δεξιοί σαφώς και αποξενώθηκαν από τη συνεχιζόμενη στο παρασκήνιο συμμαχία του πρώην Προέδρου του ΔΗΣΥ με τον δαίμονά τους, την αριστερά και σίγουρα δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους Δίπλαρους και όλα τα άλλα είδη που καλλιεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο ο Αβέρωφ Νεοφύτου.

Ήρθε λοιπόν πια η στιγμή όπου το κόμμα παρουσιάζει διαλυτικά φαινόμενα, πιο γρήγορα ίσως από ότι προηγουμένως και από ότι κανείς θα ανέμενε.

Το αστείο είναι πως ενώ ο Αβέρωφ σκάβει και καταστρέφει, ο «αποστάτης» Χριστοδουλίδης έδωσε λύσεις στο Μεταναστευτικό, κατάφερε να γεφυρώσει χάσματα και την πολιτική όξυνση πολλών χρόνων στον πολιτικό λόγο και γενικά κάνει ότι θα ανέμενε κανείς να έκανε αυτό που θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει ικανή ηγεσία στο ΔΗΣΥ.

Η Αννίτα φυσικά και το αντιλαμβάνεται όπως και η πλειονότητα των σοβαρών Συναγερμικών. Το εάν τελικά θα τολμήσει να μπεί στην κυβέρνηση, σώζοντας τον εαυτό της αλλά και κυρίως την παράταξή της ή θα αφεθεί να χαθεί στο ροκάνισμα των τέως, κάνοντας στην πραγματικότητα αντιπολίτευση στην πολιτική του κόμματός της (!..) είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Το ΕΛΑΜ δυστυχώς είναι εδώ. Όπως όμως είναι και μια σκοτεινή «αριστερά» η οποία κατάπιε μια ολόκληρη εισβολή στην Ουκρανία, συμμαχεί με ισλαμιστές και τρομοκράτες και συναγελάζεται με τον πρέσβη του Ιράν και ότι πιο σκοτεινό, αντιδημοκρατικό και επικίνδυνο της πασάρει (και πάλι) η Μόσχα. 

Αβγά, ας μην ξεχνάμε, γεννούν όλα τα φίδια.