Μια τεράστια τραγωδία. Tόσο μεγάλη που καμία εικόνα, και είδαμε πολλές φρικιαστικές, και καμιά λέξη, γράφτηκαν πολλές και ανατριχιαστικές, δεν μπορεί να αποδώσει το πανεθνικό πένθος και την τεράστια απώλεια.
Θα ξεκινήσουν σιγά σιγά να γράφονται οι μικροί επίλογοι με κάθε επώδυνη κηδεία. Ενώ θα αναμένεται ο μεγάλος, ο καταληκτικός επίλογος της απόδοσης ευθυνών. Που για ακόμη μια φορά θα κρυφτεί πίσω από την καταδίκη του τελευταίου κυριολεκτικά τροχού της άμαξας, ο οποίος αν ισχύουν οι πληροφορίες φέρει τεράστια ευθύνη, μα πιο τεράστια φέρουν όλες εκείνες οι αποφάσεις που τον έφεραν σε μια θέση που δεν θα έπρεπε να κατέχει, για να κρατά τις ζωές τόσων ανθρώπων στα χέρια του. Δεν θα αποφύγουμε φυσικά και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα πως «ποτέ ξανά…» και τις άνευ κόστους παραιτήσεις των υπευθύνων.
>>> Ο σεισμός που δεν κτυπά συναγερμό
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα παρηγορήσει κανένα γονιό, κανένα αδελφό, κανένα συμφοιτητή, κανένα φίλο, κανένα σύντροφο αγαπημένο,κανένα συμφοιτητή.Τα παιδιά που χάθηκαν, εντελώς άδικα, μέσα σε συντρίμμια λαμαρίνας, εκρήξεις και φλόγες, δεν θα επιστρέψουν ξανά πίσω.
Δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Δεν θα χορέψουν ξανά. Δεν θα μιλήσουν, δεν θα γελάσουν δεν θα ερωτευτούν μέχρι εσχάτων. Δεν θα κάνουν λάθη. Δεν θα κτυπήσουν πόρτες για δουλειά. Δεν θα χειροκροτηθούν για επιτεύγματα σπουδαία. Δεν θα δοκιμάσουν να αλλάξουν τον κόσμο μας, να τον κάνουν καλύτερο. Δεν θα ονειρευτούν. Δεν θα πέσουν για να ξανασηκωθούν.
Έχουν καταλήξει. Σε ένα όνομα σκαλισμένο σε μάρμαρο. Πάνω από 2 ημερομηνίες μικρής διάρκειας. Θα τους θυμόμαστε όλοι εμείς πικραμένοι στα πρώτα τους ετήσια μνημόσυνα. Οι αγαπημένοι τους θα τους θρηνούν όταν θα κλείνει η πόρτα κάθε βράδυ. Θα τους κουβαλούν στις μνήμες όσων στιγμών έζησαν μαζί τους και θα γλιστρούν σαν σκιές απουσίας σε όσα θα έρθουν. Σε γιορτές, σε χαρές, σε πάρτι. Σε νέους πόνους, σε άλλες, αναμενόμενες απώλειες. Θα λάμπουν με την απουσία τους. Αγέραστοι και παγιδευμένοι στο μεταίχμιο. Θα υπάρχουν ανάμεσα στη ζωή που έζησαν και σε εκείνη που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Εκείνην, την εξωραϊσμένη, την απαλλαγμένη από πόνο και αποτυχίες.
Καμία παρηγοριά, για κανένα γονιό που έχασε το παιδί του μέσα από τα χέρια του και δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να αγκαλιάσει το σώμα που έπλυνε, φρόντισε, έντυσε χιλιάδες φορές μέχρι να το μεγαλώσει και να το καμαρώσει λεβέντη και λεβέντισσα. Δεν θα χορέψει στον γάμο του, δεν θα χαρτζιλικώσει τα εγγόνια του, δεν θα προλάβει να πεθάνει πριν από εκείνο.
Όχι, αυτή η τραγωδία, η ατομική του κάθε γονιού, δεν θα έχει επίλογο. Δεν θα έχει τέλος. Γιατί είναι εκείνος που του είπε «Μην οδηγήσεις. Πάρε το τρένο, να είσαι ασφαλής. Στείλε μου μόνο μήνυμα όταν φτάσεις». Δεν έφτασε ποτέ, σε κανένα προορισμό ο θησαυρός του και κανένα μήνυμα δεν τον καθησύχασε να συνεχίσει τον ύπνο του. Το τρένο της ζωής του, της γεμάτης όνειρα και στόχους και θέλω και μουσικές και χρώματα, εκτροχιάστηκε οριστικά και αμετάκλητα.
Πενθούμε, όλοι, για όλα όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Το δικό μας το πένθος μπαίνει όμως στην παρένθεση της ζωής μας. Μιας ζωής που συνεχίζει την πορεία της σε ράγες που δεν ξέρουμε ποια εμπόδια θα συναντήσει στη διαδρομή της καθώς δεν ξέρουμε ποιος σταθμάρχης, ποια πολιτική απόφαση, ποια αναξιοκρατία, ποια παράλειψη, ποια αδιαφορία, θα εκτροχιάσει οριστικά και αμετάκλητα τη ζωή τη δική μας ή των παιδιών, των φίλων των αγαπημένων μας. Νομίζω κάπου εκεί κρύβεται η απόλυτη ενσυναίσθηση που αυτή τη στιγμή όλοι οι γονείς, οι φίλοι, τα αδέλφια, οι νέοι βιώνουν. Μας αφορά όλους γιατί καταγράφει η τραγωδία αυτή, όχι ένα ατύχημα, αλλά ένα έγκλημα το οποίο εκτελείται καθημερινά και κατά συρροή από κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αβλεψία, κάθε υπεύθυνου αρμόδιου ή αναρμόδιου. Κάθε φορά που δεν μπαίνουν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Κάθε φορά που όλοι εμείς, χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης δεν λέμε, όχι, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σε ό,τι μου αναθέτετε.
Παραιτούμαι. Φεύγω. Δεν θα αποδεχτώ.
Πότε επιτέλους θα αναλάβουμε ο καθένας από εμάς προσωπικά την ευθύνη για ό,τι είμαστε ταγμένοι να υλοποιούμε καθημερινά στη ζωή μας; Να το εκτελούμε με υπευθυνότητα και υψηλή αίσθηση καθήκοντος; Αδέκαστα; Μόνο τότε ίσως μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Μια παρηγορητική ιστορία του Πάουλο Κοέλιο για την αξία της ζωής
«Ένας διαβάτης συνάντησε στο δρόμο του ένα πανέμορφο νεκροταφείο. Πέτρες λευκές τοποθετημένες ανάμεσα στα δέντρα. Η καθεμιά έφερε μια επιγραφή:
Χ, έζησε 8 χρόνια, 6, μήνες, 2 βδομάδες, 3 μέρες. Ψ, έζησε 5 χρόνια, 7 μήνες, 2 βδομάδες. Ζ, έζησε 2 χρόνια, 4 μήνες, 2 μέρες.
Αισθάνθηκε θλίψη όταν διαπίστωσε πως όλοι είχαν ζήσει τόσο λίγο. Γιατί τόσα νεκρά παιδιά; ποια κατάρα βασανίζει αυτό τον τόπο; ρώτησε τον φύλακα που συνάντησε πιο λίγο κάτω.
Καμία κατάρα, του απάντησε. Ένα παλιό έθιμο. Οι γονείς χαρίζουν στα παιδιά μόλις γίνουν 15 χρόνων ένα τετράδιο για να κρεμάνε στο λαιμό τους. Για να σημειώνουν τις εμπειρίες ευτυχίας στη ζωή τους και τη διάρκειά τους.
Πόσο κρατά ένας έρωτας, ένα φιλί, ένα ταξίδι που πάντα ήθελες, μια συνάντηση με ένα φίλο από τα παλιά, η γέννηση του πρώτου παιδιού, ένας χορός ξεσηκωτικός, μια ταινία ανατρεπτική , ένα βιβλίο αγαπημένο…
Όταν κάποιος πεθάνει ανοίγουμε το τετράδιο και αθροίζουμε το χρόνο απόλαυσης και ευτυχίας. Το αποτέλεσμα το γράφουμε πάνω στον τάφο τους.
Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός πραγματικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει.»
